Sameiningin - 01.03.1932, Side 28

90
föSur. Hún bendir á hin sönnu markmið, sem kristinn maSur á aö leita
í bænum sínum. Fyrst er hún urn dýrö Guös, vilja hans og ríki, og
þvínæst beinist hún aö bót viö þörfum mannanna. Kenningin um
heilagan anda birtir nánar, hvaö felst í kristinni bæn. Heilagur andi
var gefinn samfélagi trúaðra manna, eins og ljóst er af orðum Krists.
Þaö er aöeins fyrir heilagan anda, aö samfélagiö niilli safnaðarins og
Guös veröur áhrifaríkt.
Þetta sérkennilega starf slíks safnaðar sýnir, hver munur er á
kristinni tilbeiðslu og annari leit að Guði. Þaö var til þess aö kristnir
menn skyldu hafa frjálsan tíma til guösþjónustu, að kirkjan breytti
hvíldardegi Gyðinga í vikulega upprisuhátíð. Og hiö sérkennilega
guösþjónustuform kristinna manna varð til. Þar skiftust á bænir, lof
og þakkargjörð, lestur orösins og prédikun, syndajátning, upplestur
trúarjátningar kristinna manna og boðun fyrirgefningar Guðs, náðar
og friðar.
Þegar vér lítum til baka yfir trúarbragðasöguna, þá er það eitt
einkenni á trúarbrögðunum fyrir daga Krists, sem sérstaklega vekur
athygli vora, menn áttu svo erfitt meö að treysta því, að þeir kæmust
í raun og veru í náið samband við Guð með bænum sínum og fórnum.
“Sálmarnir” leggja hér og þar áherzlu á, hve erfitt það sé, og þaö
dylst ekki heldur á öðrum stöðum í Gamla-testamentinu. En þegar
bæði miklu sakramentin voru stofnsett, þá var ekki lengur hægt að
efast um það, að menn gætu nálgast andlegan veruleika. K irkjan
hefir altaf kent það, að skírnþegi yrði við skírn i raun og veru limur
á líkama liennar. Og á líkan hátt kennir kirkjan, að kvöldmáltíðar-
gestirnir minnist þeirrar fórnar og tileinki sér þá fórn, sem eitt sinn
var færð fyrir alla á krossinum.
Þessvegna ætlast kikjan til þess, að kvöldmáltíðin sé æðsta til-
beiðsla kristinna manna. Þar nálgast allur söfnuðurinn með ljósri
meðvitund hásæti Guðs og finnur til nálægðar hans og sér, að fórnin
hefir afmáð það, sem skilur Guð og mennina.
Kenning kristindómsins um Guð birtist í mörgum myndum, eins
og vér höfum þegar séð. En tvær stefnur hafa birst í tilbeiðsluþróun
kirkjunnar, sem leggja áherzlu á það í kenningunni, er ekki skyldi.
1. Hið mikla aðdráttarafl frá æfi Krists á jörðinni hefir beint svo til-
1)eiðslu manna að manninum Kristi, að skygt hefir á skyldleika hans
við föðurinn, 2. Tilhneiging kemur fram til þess að einskorða um of
nálægð Krists við kvöldmáltíðina og jafnvel við sjálf kvöldmáltíðar-
efnin. Fyrri stefnunni sézt yfir það, að með komu heilags anda birtist
ný guðsopinberun. En síðari stefnan gjörir lítið úr starfandi þátt-
töku safnaðar heilags anda í kvöldmáltíðinni.
Vér höfum talið það nauðsynlegt að gagnrýna vissar stefnur í
guðsdýrkun vorra tíma, sem vér álítum hættulegar. En ekkert gæti
verið fjær oss en að vilja draga úr sannri hollustu við drottin vorn.
Vér viðurkennum það, að heitur kærleiki til hans hafi jafnan verið sá
leyndardómur, sem knúð hefir hetjurnar til fylgdar við hann. Vér