Sameiningin - 01.05.1933, Blaðsíða 9

83
Hann verður hugfanginn af íslenzkum skáldum og lærir
mörg þeirra l.jóð; og eí' til vill dreymir hann um það, í leyni,
að hann geti síðar meir komist í þeirra tölu. Hver veit?—
Og málið sjálft, íslenzkan, þessi “list, sem logar af hreysti,”
verður samgróin sálarlífi hans gjörvöllu. Hann getur aldrei
síðan lagt af sér þjóðernið eins og fat; getur ekki hætt að
vera íslenzkur, nema hann hælti að vera til.
Þessi heimamentun reynist honum haldbezt æfina út;
hún er grundvöllurinn. Hann lærir síðar hjá öðrum kenn-
urum, bæði andleg fræði og veraldleg, heima á ættjörðinni,
hjá Jóni presti Þorlákssyni á Tjörn, og Torfa Bjarnasyni
skólastjóra í Ólafsdal; en hér í landi hjá doktor Weidner og
öðrum kennurum lúterska prestaskólans í Chicago. Sumir
af mönnum þessum voru snillingar í iðn sinni og bygðu á-
gætlega, en hjá Jónasi lögðu þeir ekki grundvöllinn; hann var
lagður í heimahúsum, og við þeim grunni fengu þeir ekki
hróflað, hvorki til að bæta við eða kippa burt nokkru veru-
legu. Það sem þeir bygðu, það bygðu þeir ofan á þennan
grundvöll.—•
Af slíkum viðum var hann reistur, þessi maður, sem við
fengum fyrst að kynnast allmargir, þegar hann var búsettur
vestan fjalla í borginni Seattle við Puget sund. Við sjáum
hann enn í anda eins og hann kom okkur fyrir sjónir þar.
Það er stórhátíð að sækja hann heim—þar, eins og bæði fyr
og síðar, hvar sem hann bjó,—og hann tekur landa sínum
feginsamlega. Honum finst hann vera nokkurs konar útlagi,
Fjalla-Eyvindur, þarna í þessari fjarlægð frá aðal-heimkynn-
um Vestur-íslendinga. Hann hefir orð á því. Og þó er ekkert
útlagalegt við manninn þar í Seattle; hann er töluvert riðinn
við opinber mál, vel þektur og vel metinn á meðal innlendra,
og gegnir góðu embætti. En hann er að miklu leyti viðskila
við vestur-íslenzk félagsmál, og það getur hann ekki sætt sig
við til fulls.
Það kennir margs í fari séra Jónasar, undir eins AÚð
fyrstu kynningu. Hann hefir orðið fyrir sorgum og sárri
reynslu; en sáxún eru nú að rnestu grædd, og afleiðingin er
helzt sjáanleg i einhvers konar fágætri ástúð og viðkvæmni,
sem oftlega bregður fyrir hjá honum í umgengni hans við
konuna sína og hörnin sín. Og gestum sínum er hann skemt-
inn og híbýla prúður; hefir mikla ánægju af að “gjöra þeim
gott,” en það er líf hans og yndi, sérstaldega, að sitja hjá
þeim og láta talið berast frjálst og óþvingað út um víða veröld.
Og hann nýtur sín alstaðar vel í samtalinu. Ensku skáldin