Sameiningin - 01.05.1933, Síða 16

90
gerði til þó páfatrúarmenn tækju líf Lúters? llann—Jesús—
lifir! Hvað er líf manns og dauði? Hann lifir. Vér fylgjum
ekki framliðnum konungi né framliðnum kenningum, Leið-
togi vor er lifcindi leiðtogi, sem veitti oss líf áður en vér
fæddumst og mun varðveita lif vort eftir að vér deyjum.
Vel mættum vér hér minnast hinnar fögru frásögu um
Alexander mikla og liðsmenn hans. Á herferð einni um
Austurlönd var lið hans yfirkomið af sólarhita og þorsta.
Færði þá liðsmaður Alexander vatn á skildi. Konungur tók
vatnið, sýndi það liðinu og mælti um leið og hann helti því
niður: “Eg drekk ekki einn þegar allir eru þyrstir.” Menn
hans urðu frá sér nu'mdir og mæltu sem einum munni:
“Áfram konungur, farðu lengra með oss. Vér erum elvki
þyrstir, ekki þreyttir, ekki dauðlegir, meðan vér eigum slíkan
konung.”—
Hver liðsmaður og lærisveinn Jesú Krists, sein öllu
fórnaði fyrir oss, ætti í sannleika að gera þessi ummæli að
sínu páska ávarpi: Hvað sem hinni ytri þrenging líður, þá
far þú lengra með oss. Vér erum ekki þyrstir, ekki þreyttir,
ekki dauðlegir meðan vér eigum slíkan konung—meðan vér
fylgjum Kristi.
Yður er kunnugt, að árásir manna á guðsorð og kristin-
dóminn hafa jafnan bitnað á gamla testamentinu. Á kenn-
ingu Jesú Krists sjálfs hafa fáir menn ráðist. En ódauðleika
og upprisu kenningin er kenning nýja testamentisins, boð-
skapur Jesú Krists. Frá honum er upprisu kenningin og
upprisan. Það sem blóð hjartans er líkama vorum, var kenn-
ing eilífs lífs og upprisu sjálfum Jesú og lærisveinum hans.—
Hin fyrsta kristni, hrein og sigursæl, þekti ekki annan hoð-
skap en Jesúm Krist krossfestan og upprisinn. Trúin á Jesúin
Krist dáinn og upprisinn er enn hjartablóð trúarlífsins. Og
eins og hinum dimma hnetti vorum, jörð mannanna, var þörf
á vori og sól inn í heimkynni kulda, tára, sjúknaðar og grafa,
fyrir ytra lífið, þannig var öllu innra lífi þörf á Jesú og upp-
risu- erindi hans.—Og vér skyldmennin, sem innan skamms
hvílum, að líkamanum til, sem jafningjar saman í kyrþey
kirkjugarðanna, ættum að taka hér fagnandi höndum saman
um gjöf eilífs lifs, umgangast og aðstoða hver annan eins og
þeir er saman eiga að dvelja í ódáins akri guðsbarna, þar
sem hvorki er vetur né nótt, synd né sorg, kuldi né kærleiks-
skortur, heldur eilífur páskadagur með upprisu fögnuði, sem
engin orð fá táknað.
Eg veit ekki fullkomlega hvernig öðrum, sem elskað