Sameiningin - 01.02.1924, Page 31

61
er alt, sem fullnægi heilbrigðu hjarta, þar er vernd og umönn-
un, þar er holl starfsemi, þar er kærleiki, friður og saklaus
gleði. Burtför sonarins sprettur af löngun unggæöingslegri til
að njóta lífsins og kanna ókunna stigu. En Jesús sjrnir, aö þar
dregur syndarinn sjálfan sig á tálar. Syndin fullnægir ekki
þeirri löngun; á landi hennar lærum viö ekkert nema þaö, aS
finna, hve ljót hún er og óholl, og hve heimskir viö vorum, að
villast burt frá Guði. Ekki græðum við heldur neitt á synd-
inni, annað en bitra reynslu. Syndalífið er fyrst og fremst út-
legð; það er illur lifnaður og eyðing á kröftum, tækifærum, og
öllu því, sem við höfum gott af Guði þegið. Slíkur lifnaður
endar í skorti, vinaleysi, vonbrigðum, niðurlægingu. Alt þetta
er okkur sýnt með dásamlega skýrum dráttum í dæmisögunni.
Og úr þeirri neyð er enginn vegur annar en sá, sem liggur heim
aftur til föðursins. Og enn fremur: fööurástin kemur frávilta
syninum að einu gagni, og að eins einu, í fjarverunni, — hún
gefur honum hvöt og hugrekki til að fara heim aftur. í fjar-
læga landinu gaf honum enginn neitt, ekki einu sinni faðir
hans. Faðirinn tók honum opnum örmum, þegar hann kom
heim. Náð Guðs veröur ekki þegin, nema við kjósum að lifa
með Guði. Þannig lætur Jesús dæmisögu þessa kenna okkur
það, að svo indæl sem föðurástin er, þegar við hverfum heim
aftur, þá heföi verið margfalt betra, að villast aldrei burt.
Og svo sýnir hann okkur í niðurlaginu annars konar frá-
fall, sem er ef til vill hættulegra en hitt. Það er hugarfar eldra
sonarins. Elann er í raun og veru horfinn burt frá föður sín-
um, fjarlægur honum í hjarta, jafnvel kominn lengra í burt,
heldur en yngri sonurinn hafði verið. Þannig fer mönnum,
sem varðveita sóma sinn hið ytra, en eru inni fyrir kaldir og
eigingjarnir, og ósnortnir af miskunn Guðs. Við lifum ekki
með Guði, nema andinn hans, andi kærleiks og miskunnar, búi
í hjörtum okkar.
Sálmar: 241; 168; 169; 211; 222; 351.
; . 1
34. Lexía: Ríki maðurinn og Lasarus—Lúk. 16, 19-31.
MINNIST.: Það liggur fyrir mönnum ejtt sinn að deyja, en.
eftir það er dómurinn—Heb. 9, 27.
Jesús varar okkur sterklega við allri ágirnd og auðæfa-
dýrkun, eins og áður var skýrt frá í lexíunum. En er það þá
rangt, að eiga jarðneskar eignir? Eða hvað skal gjört við
heimsgæðin. Þau eru þó góð, í sjálfu sér, eins og allar gjafir
Guðs. Slíkum spurningum svarar Jesús i dæmisögunum um
rangláta ráðsmanninn (Lúk. 16, 1-8), og um ríka manninn og
Lazarus, sem er texti lexíunnar.
Lykillinn að fyrri sögunni fyrst i ályktunarorðum Jesú:
“Gjörið yður vini með mammón ranglætisins, svo að þeir, þegar