Sameiningin - 01.07.1925, Qupperneq 6

með sundrung og margskonar syndsamlegu ósamlyndi. ViS
þráum velgengni og heiður þjóSflokks vors, hins litla, hér í
okkar nýja og ástkæra landi; en þá fyrst megum viS vænta veru-
legrar og varanlegrar blessunar, þegar allir safnast i einum
anda aS altari Drottins, þegar trúin á Guð tengir okkur alla sam-
an í friSi og kærleika. ÞaS er eins áreiSanlegt og það aS GuS
lifir, aS gæfa vor sem kynflokks i landinu er undir því komin,
aS viS leggjum fyrst af öllu rækt viS altari Drottins, reisum þaS
hærra og hærra og krjúpum allir viS þaS í sameiginlegri og hjart-
anlegri tilbeiðslu. Þá verSur gæfa og friSur á jörS í voru
mannfélagi.
í júní-mánuSi snemma var eg þar viSstaddur, er annar
þjóSflokkur hélt mikla hátíS til minningar um hundraS ára bygS
sina í þessu landi. Mælt var, aS um 100,000 manns hafi þá ver-
iS í sýningargarÖinum mikla í Minneapolis. Þar var forseti
Bandaríkja og margt stórmenni landsins og fulltrúar annara
þjóSa. Sú hátíð hófst meS því, aS allur hinn mikli mannfjöldi
beygSi höfuS sín aS altari Drottins og beSin var hjartnæm bæn
til GuSs, sem veriS hafSi þjóÖflokki þeim athvarf frá kyni til
kyns, og í samkomulok beygÖu allir lotningarfullir höfuS aftur
aS altari Drottins og meStóku drottinlega blessun.
Ekki dettur mér í hug aS segja fyrir um hátíSahöld minna
ættmanna utan kirkju, en þaÖ veit eg meS vissu, aS nema svo ,sé,
aS andi Drottins sé yfir oss, blessast alls ekki þjóÖlíf vort. Mættí
og biÖja einnar bænar og vera fullviss um aÖ Guö bænheyrði mig,
þá yrSi bæn mín á þessa leiÖ: GuÖ! safnaöu öllum íslenzkum
sálum í landi hér aS altari þínu.
Minningardagar hafa gildi einungis aÖ því leyti, sem þeir
greiða hugsun manns veg bæði til fortíÖar og framtíðar. Afmæl-
isdagar eru til þess haldnir, að maður rifji upp fyrir sér viSburði
liðinna ára, átti ,sig á yfirsjónum sínum og álykti af reynslu hins
liðna, hvar breyta þarf til, svo manni farnist betur á ókomnum
árum. Það er með þjóðflokkinn alveg eins og einstaklinginn,
í Ö gæfan er að miklu leyti undir því komin, að aÖstaðan sé rétt
og viturleg jafnt við fortíð og framtíð. Fari svo, að við horfum
ávalt til baka, lifum aðallega í liðinni tíð, þá fer fyrir okkur eins
og konu Lots, við dögum uppi og verðum aS gjalti, til engis
sóma fyrir ættjörð okkar og engis gagns fyrir þjóðfélag hins
nýja lands. Ef viS á hinn bóginn slítum sambandi viS fortíðina
og tökum ekki veganesti þaSan, þá verðum við ekki annað í hér-