Sameiningin - 01.07.1925, Page 16

206
hans, sem elskaSi oss aS fyrra bragði. 1 þeim málum, eins og öllum
öiSrum, er Jesús Kristur vegurinn, sannleikurinn og lífið, leiöar-
ljós vort, lífsins vatn. “í honum lifum, hrærumst og erum vér.”
Fyrir allmörgum árum síðan hóf séra Jón Bjarnason heiö-
ingjatrúboösstarf innan kirkjufélagsins. Þaö var í mjög smáum
stíl til að byrja meö. Þaö var í því fólgiö, að glæöa hjá kristnum
Vestur-íslendingum meövitund um beina og heilaga skyldu. sem
Jesús Kristur lagði oss á herðar meö nærri síðustu orðv.num, sem
hann talaði, svo líkamleg eyru heyrðu hann: “Fariö og gjöriö
aliar þjóðir aö lærisveinum, og skírið þær til nafns fööur, sonar og
heilags anda og kennið þeim að gæta alls þess, sem eg hefi boöið.”
Svo voru menn hvattir til að sýna þetta í verki með því að leggja
nokkurt fé i sjóð. Á eðlilegum tíma var svo farið að verja þessu
fé til styrktar heiðingjatrúboðinu. Þá gaf Guð oss mann til að
helga líf sitt því starfi.
Það hefir farið með þetta mál, eins og mörg önnttr ágæt mál-
efni. Það hefir náð inn að hjartarótum nokkurra manna og
kvenna, en ntargir eru áhugalausir. Jafnvel heilir söfnuðir sinna
því lítið eða ekkert. Til er jafnvel kuldi gagnvart því málefni.
Menn segja, að heimaþarfirnar séu svo afarmiklar, að mönnum sé
ekki unt að sinna slíku fjarlægðarmáli. Þeirri mótbáru hefir verið
beitt mót heiðingjatrúboðinu í meira en 100 ár, eða síðan það var
endurvakið í nútíðinni; en eru ekki öll boðorð frelsarans heima-
þarfir? Rækir nokkur söfnuður þær þarfir, sem vanrækir eitt allra
alvarlegasta boðorð hans? “Sá, sem hygst að forða lífi sinu, mun
týna því.” Er það ekki eins satt um söfnuði, eins og einstaklinga?
Þá kemur önnur mótbára. Fátæktin er svo ægileg, að vér
verðurn að meta meira að metta og klæða hana, en að senda lífsins
brauð til heiðnu þjóðanna, sent í fjarlægð og rnyrkri búa. Að það
sé til fátækt og hún sár, sem stafar af atvinnuleysinu, sem hefir
iegið eins og farg á þjóðunum síðan styrjöldinni linti, dettur mér
sízt í hug að neita; en þegar eg hugsa um þann nærri takmarkalausa
skara fólks, sem stöðugt streymir til allskonar skemtana, um þær
fádæma fjár upphæðir, sem ganga í hreinan óþarfa, um ótakmark-
að skart t húsbúnaði og klæðaburði, auk syndsamlegra nautna,
verður ósamræmi lifsins eins og tröll í mínum augum, og eg spyr:
hvar er nú fátæktin? Nei, það er eitthvað, sem fremur skortir en
fé.
í kirkjufélaginu eru fáein trúboðsfélög: í Selkirk, VVynyard,
og örfá .önnur. Á síðastliðnu hausti stofnaði frú Karolína Thor-
láksson, kona séra Octavíusar, trúboða vors, trúboðsfélag kvenna
í Fyrsta lúterska söfnuði í Winnipeg. Það félag er undur fáliðað
enn sem komið er, en fult af góðum vonum, að kraftarnir aukist
með tið og tíma.
Þetta mál er enn þá fremur óvinsælt meðal Vestur-íslendinga.