Sameiningin - 01.07.1925, Síða 17

207
Fyrir þá orsök telja sumir þaö heppilegast, aS vera ekkert aö berj-
ast fyrir því. Er þaö ekki aS ráSast á garðinn, þar sem hann er
lægstúr? Ekki fæ eg séö, að meS því athæfi eöa aSgjöröaleysi, sé-
um vér að feta í fótspor frelsarans. “Kristur leiö einnig fyrir
yöur og eftirlét oss fyrirmynd til þess aö þér skylduö feta í hans
fótspor’’ (I. Pét. 2, 21).
Saga vor í þessu kirkjufélagi og núverandi ástand sýnir og
sannar, aö orkulindir vorar, mannlega talaö, trúmenskan viö vilja
Guðs og elskan til hans, eru langt frá því aö hafa þann kraft, sem
þær hafa þar sem kirkja Jesú Krists er bezt lifandi. Löngunin eft-
ir þvi aö gjöra allan heiminn kristinn, er ekki lifandi eldur nema í
svo fáum sálum enn sem komið er. Hvítasunnu áhuginn fyrir því
að frelsa sálir, er ekki til nema í einstaka sál.
Vakning trúarlífsins í hjartastað, er vor allra mesta þörf.
Lifandi kristindómur og áhugi fyrir trúboði, hljóta ávalt að vera
samferða, og sannur trúboðsandi þekkir engin viljatakmörk. Krist-
inn maður getur ekki útilokað heiðingjatrúboöið frá trúboðshug-
sjón sinni.
Gamalmennaheimbiliö, Betel, minnist eg að eins á. Það mál
átti greiðan aðgang að íslendingshjartanu, svo tæpast þurfti meira
en stjórna því vel og segja fólki frá því. Það hefir átt og á frá-
bæra, hjálpsama, drenglynda, góöa vini, en líklegast hefir ekkert
annað eins stutt aö velgengni þess eins og það, hve frábærlega vel
því hefir verið stjórnað og nærri óviðjafnanlega vel um gamla fólk-
ið annast. Það er eins nauðsynlegt að unna Betel eins og öðrum
starfsgreinum vorum, en það virðist auðveldara að unna því, en
flestu öðru af því, sem vér höfum reynt, svo það snertir tæpast um-
talsefni vort.
Alt öðru máli er að gegna með Jóns Bjarnasonar. skóla. Frá
því fyrsta að minst var á það mál, og fram á þennan dag, hefir það
kveðið við, að hann væri óþarfur, vegna þess, að nóg væri af öðrum
skólum. Það er höndin, sem þar hefir talað, en ekki hjartað, hönd-
in, sem átti að gefa. Margt annað hefir komið fyrir, sem skapað
hefir erfiðleika. Það má segja, að þar sem Betel hefir orðið fyrir
stórum, óvæntum höppurn, hefir skólinn orðið fyrir ófyrirsjáanleg-
um óhöppum. Þrátt fyrir alt þetta, þrátt fyrir tiltölulega miklu
meiri kostnað, er á honum hefir hvílt en Betel, þrátt fyrir sára erfið-
leika landsfólksins, þrátt fyrir nístandi kulda, eða þá hálfvelgju all-
margra, er það líklega einkennilegasta atriðið í sögu Vestur-
íslendinga, að skólinn hefir lifað í tólf ár.
Þeir menn eru margir, sem einblína á erfiðleika og óvinsældir
þessa máls og vilja ráðast á garðinn þar sem hann er lægstur, með
því að láta skólann deyja.
Einni spurningu viðvíkjandi þessu máli vil eg leitast við að