Sameiningin - 01.05.1927, Síða 27

153
Gjöri eg þá ekki rétt, þegar eg leitast við aÖ fá alla menn til
aÖ hafna öskunni og taka brauðiS, að hafna ófullnægjandi heims-
gæðunum og velja heldur dj'rðarhnossið Guðs og eilífðarinnar ?
Jafnvel þótt þú ættir allan heiminn um alla heimsins tið, þá yrð-
ir þú þó að missa hann á endanum! Því að eldur mikill mun
brjótast fram úr hlíðum hálsanna; það mun koma eldur að neðan
og eldur að ofan og jörðin mun hyljast í eldhafi. Liogarnir munu
brjótast innan frá, þeim mun rigna ofan að; jörðin mun verða
eins og eldsofn brennandi, síðan eins og glóandi kol, en síðast eins
og eimyrjuhrúga, sem smám saman kulnar út; og reykjarmekk-
irnir munu fara minkandi, þangað til ekki er eftir nema daufur
eim-stafur, sem liðast upp frá rústunum, og síðasti neistinn slökn-
ar að eilífu. Og eg sé tvo engla mætast yfir grárri hrúgunni;
annar þeirra flýgur hjá, og hrópar: “Aska!” og hinn, mun svara,
um leiíS og hann flýgur út í ómælileikann: “Aska”. Og allur
himingeimurinn bergmálar orðið aftur og aftur: “Aska! aska!
aska!” Guð forði okkur öllum frá því að kjósa okkur svo fá-
nýtan feng að hlutskifti.
Eg er ekki hræddur um.það, að þið munið ekki geta séð, að
Kristur ber langt af öllum gæðum heimsins, en hitt óttast eg, að
Jnð munið láta heillast af voða töfrum einhverjum, og slá Jdví á
frest, sem bæði Guð og englarnir og stríðandi kirkjan segja ykkur,
að ekki þoli stundar bið. Ekki fullyrði eg, að Júð munið hverfa
burt úr heiminum vofeiflega; að hestur muni slá ykkur í hel, eða
þið munið falla niður um lúkugat, eða að timbur af háum smíða
palli muni falla niður og slá ykkur í hel; en eg íullyrði það, að
burtfararstundina muni bera bráðara að, heldur en flesta af ykkur
grunar; og mig langar til þess að J>ið verðið á réttum vegi, áður
en voðinn skellur á.
Spánverskur maður drap Mára í bræði sinni. Síðan varpaði
hann sér yfir skíðgarð í dauðans ofboði, mætti garðmanni, sagði
honum alla söguna og bað hann ásjár. Garðmaðurinn sagði:
“Eg skal bindast trúnaði við þig. Þú etur aldini þetta, og
skal það vera þér til merkis um það að eg veiti þér ásjá svo lengi
sem unt er.”
En svo komst garðmaðurinn að Jdví, að það var sonur hans,
sem maðurinn hafði drepið ! Hann fór til Spánverjans og sagði:
“Þú varst illur. Þú ættir að deyja. Þú deyddir drenginn
minn. En eg hefi heitið þér trúnaði, og heit mitt get eg ekki rof-
ið.” Svo fékk hann Spánverjanum skjótasta hestinn, sem J>ar var
til, og innan stundar var maðurinn kominn langar leiðir í burt
og búinn að forða sér.