Sameiningin - 01.07.1913, Blaðsíða 2

130
Ritgjörðir séra Jóns Helgasonar, prófessors, í „Isa-
fold“ um nýju guðfrœðina liafa orðið til þess að opna
augu sumra, líklega margra, fyrir því, að með þeim kenn-
ingum sé með öllu liorfið frá megin-máli kristindómsins
einsog það liggr fyrir oss í nýja testamentinu. Yinr vor
Mattías Jokkumsson fagnar hástöfum í grein einni í „Lög-
réttu“ (11. Júní) yfir þeirri framkomu prófessorsins, og
lofar hann mjög fyrir liugrekki þá, er liann hafi sýnt með
því í stöðu þeirri, sem hann er, að láta annað eins út-úr
sér—, „maðr, sem á að ábyrgjast hina fyllstu menntun
landsins kennimanna-stéttar/ ‘ Enginn háskóla-guðfrœð-
ingr á Norðrlöndum hafi þorað að ráðast svona rösklega
á friðþægingar-lærdóminn fyrr en nú loksins að íslend-
ingr verði til þess að setja öxina að rótum þeirrar hégilju.
Övart er Magnús heitinn Eiríksson nefndr á nafn í sömu
grein. En hætt er við, að það verði til þess í hugum ein-
hverra að draga heldr úr lofinu, er Mattías hellir yfir J.
H. Magnús reis svo sem alkunnugt er öndverðr upp á
móti lijarta kristinnar trúar engu síðr en Jón Helgason
liefir gjört nú í seinni tíð og Mattías lengst-af æfinnar; en
hann fékkst aldrei til þess einsog þeir að ganga í þjónustu
kirkjunnar og heita því að kenna samkvæmt trúarjátning
liennar; neitaði sér samvizkunnar vegna um öll kirkjuleg
embættis-hlunnindi, og lifði svo alla æfina út í örbirgð og
allsleysi. Til þess þurfti liugrekki, og þar er lians mikli
heiðr. 1 ljósi lofsorðs þess hins drjúg-mælda, sem Mattí-
as leikr á Jón Helgason, og óbeinlínis á sjálfan sig, fyrir
hugrekki lians, og þeirra beggja, birtist nú heiðr Magnús-
ar Eiríkssonar dásamlega skýrt.
Óheppilegt var það í meira lagi, að ritstjóri „Eim-
reiðarinnar“ skyldi, einsog getið var um í síðasta blaði,
villast á hinum alkunnu orðum Pílatusar: „Hvað er sann-
leikrf ‘ og eigna þau Kristi. En enn óheppilegra er þó
það úrræði, sem gripið er til í síðasta hefti þess tímarits