Sameiningin - 01.07.1913, Síða 14

142
aldirnar. Amen.“ 1 vitraninni miklu heyrði Jóhannes
postuli sérhverja skepnu, sem er í himninum og á jörðinni
og undir jörðinni og á hafinu, segja: „Honum, sem í há-
sætinu sitr, og lambinu sé lofgjörðin og heiðrinn og dýrðin
og kraftrinn um aldir alda.“ Svo lotningar-þrungið er
allt hið heilaga trúar-orð ritningarinnar.
Bergmál þessarra helgu radda heyrist hjá sérhverri
kristinni þjóð, og því betr sem mennirnir þekkja guð og
geyma geisla dýrðar hans í sálum sínum, því dýpri og
innilegri verðr lotningin. Hún verðr þá frumtónninn á
hörpu skáldanna, og frá ölturum tilbiðjandi sálna stígr
liún sem reykelsis-ilmr upp-að hásæti drottins. Hin kæra
þjóð vor á margt fagrt lotningarlag. í sálmabók vorri
eigum vér marga dýrðlega sálma, sem knýja oss ósjálfrátt
að fótskör guðs. Hve oft gengr safnaða-lýðr vor að „guðs
fjalli“ undir þessum sálmasöng:
„Heilagr, heilagr, heilagr allsherjar drottinn!
Himinn og jörðin um tign þína og dýrð bera vottinn.
Öld eftir öld
Englanna þúsundaf jöld
Lofar þig, lifandi drottinn!“ (Nr. 9 í sálmab.).
Og hve oft leitum vér til guðs í þessarri söng-bœn:
„Eg fell í auðmýkt flatr niðr
Á fótskör þína, drottinn minn!“ (Nr. 276).
Líka eigum vér dýrmæta lotningar-tóna frá hörpum
spekinga og skálda, sem ekki teljast með sálmaskáldum.
Björn Gunnlaugsson, „spekingrinn með barnshjartað“,
náttúruskoðarinn þjóðkæri, gengr út-undir alstirndan
nætrhimin; hjarta hans er gagntekið af lotningu fyrir
„bimna-meistaranum‘ ‘ mikla, og hann kveðr:
„Guð, nær himin horfi’ eg á,
Sem hendr þínar gjörðu,
Hvað er maðr,—hugsa’ eg þá,—
Að hann þú manst á jörðu?“
Hann sér ejlíft áframhald guðlegrar dýrðar:
„Ó þú tíð, sem aldrei dvín,
Öllu tignarlegri.
Ó guðs dýrð, er augum skín
Alltaf fegri’ og fegri.“
Hann biðr um fullkomnun hennar í eilífðinni: