Sameiningin - 01.07.1913, Side 19

147
ekki af sínu eigin, en stofna til „tombólu“ eða einbvers-
konar ginnandi samkomu til að lokka með fé frá
óvi'ðkomandi mönnum til að bœta úr þörfum móður
sinnar. „Kirkjan er oss kristnum móðir<£ syngjum vér;
en hve lítil er lotning sú, sem vér berum fyrir þeirri
móður vorri, ef vér ekki fyrirverðum oss fyrir það, að:
láta hana vera vor á meðal sem nauðungar-niðrsetning
eða hvimleiðan vesaling. Á banadegi ba,ð Jesús þann
lærisveininn, sem hann mest elskaði, fyrir móðnr sína,
og upp-frá þeim degi tók lærisveinninn hana að sér*
Hve fyrirlitlegt myndi oss hafa fundizt það, hefðum
vér svo rekizt á það í postulasögunni síðar, að læirisvein-
arnir hefði verið1 í vandræðum með að bœta úr hinum
fáu jarðnesku þörfum Maríu. Hefði Jóhannes komið
til Pétrs og Jakobs bróður síns einn góðan veðrdag og
sagt þeim, að nú væri ekki önnur ráð en að reynt væri að
efna til tombólu til arðs fyrir aumingja-Maríu, en Pétri
þótt arðvænlegra að koma á „kökuskurðar-samkomu“,
en Jakob lagt til, að umsvifaminnst væri að fá þær kon-
urnar, Maríu Magdalenu og Jóhönnu og Salóme til að
koma á „prógramm-samkomu“ og fá þá Lúkas lækni og
Leví tolllieimtumann til að kapprœða þar um kvenrétt-
indi, — það myndi „draga a𣠣 marga utansafnaðarmenn
og gefa góðan arð. Nei. Þeir voru ekki þannig lyndir,
postularnir. Þeir liöfðu meiri lotningu en svo fyrir
drottni sínum og fyrirmælum hans. Fátœkir voru post-
ularnir, ofsóktir og hart leiknir á allar lundir, en um
Maríu, hina elskuðu og mœddu móður, sem meistarinn
trúði þeim fyrir, hafa þeir séð með allri trúmennsku og
lotningu.
Drottinn vor Jesús Kristr hefir falið það lærisvein-
um sínum að annast hag kirkju sinnar á jörðinni. Eng-
inn sá lærisveinn, sem Jesús elskar, leggr kirkju hans
lið af nauðung, né fer varhugaverðar krókaleiðir til að
afla henni viðrværis. Það getr ekki verið nema ein réttlát
hvöt til að styrkja með fjárframlögum kirkju og kristin-
dóm:—kærleikr til guðs og lotning fyrir ríki hans. Og
það getr ekki verið nema um eina rétta og heilaga að-
ferð að rœða., þegar leggja á fé til guðs ríkis þarfa: —