Sameiningin - 01.10.1913, Qupperneq 28

252
sálmanna, sem allir kannast við, orkti hann 26 sálma út-af LofkvæSi
Salómons, sem prentaðir eru á Hólum 1778 og þykja vel kveðnir.
Og margt orkti hann fleira af andlegum ljóSum.“
FYRIR UNGA FÓLKIÐ-
Deild þessa annast séra Friðrik Hallgiánisson.
Heimilin og móðunnálið.
Margir hafa verið að leika sér að því að ráða gátuna í Ágúst-
blaðinu. Eitt svarið kom til mín úr þeirri átt, sem eg hafði sízt búizt
við,—frá sveissneskum manni. Hann heitir Jacob Thoni, er bóndi og'
á heima í Addy, Wash. Hann segist vera að læra íslenzku af kærleika
til tungumálsins, og vonast til að verða með tímanum fœr um að rita
hana. Og bréf sitt endar hann á þessa leið: ,,Eg vona og óska, að
íslendingar meti tungu sína einsog hún á skilið og leggi rœkt viff:
hana á heimilum sínum."
Eg vildi, að sú ósk gæti komizt inn-í hjarta hvers einasta Vestr-
íslendings.
íslenzkuna þurfum vér að varðveita. Þrjár auðskildar ástœður
vil eg benda í því sambandi. Eyrst og fremst er menntun í því
að kunna vel jafn-fagrt tungumál og íslenzkan er, og eiga með því
aðgang að þeim bókmennta-fjársjóðum, fornum og nýjmn, sem ísland
á. — Enn fremr er tungumálið nauðsynlegr sambandsliðr milli íslend-
inga austan hafs og vestan, til þess þeir geti vitað hvorir um annarra
hagi og haft áhrif til góðs hvorir á aðra. — Og loks þurfúm vér að
varðveita íslenzkuna vegna kirkjulega starfsins; svo lengi sem íslend-
ingar flytjast til heimsálfu þessarrar, er það heilög skylda vor að leit-
ast við að fullnœgja trúarþörf þeirra sem bezt, en þaö getum vér ekki
nema því aðeins að vér getum boðið þeim með oss í kirkjulegan fé-
lagskap, þarsem fagnaðarerindið er boðað á móðurmáli þeirra.
Já, íslenzkuna þurfum vér að varðveita. En til þess að það getr
orðið þarf að leggja rœkt við hana á heimilunum; annars deyr hún
út hér áðr en langt líðr. — Mér er það minnisstœtt, hve ónotalega
það kom við mig og hve bjálfalegt mér farmst það, þegar eg heyrði
einu sinni íslenzka konu hér vestan hafs, sem var sannarlega ekki of
vel að sér í ensku, vera að rembast við að tala bjagaða ensku við
börnin sín. Henni hefir líklega þótt það „fínna“; smekkrinn er mis-
jafn. — Sumir, sem tala ensku við börnin sín, bera það fyrir, að þau
þurfi fyrst og fremst að verða vel að sér í tungu þessa lands,
til þess að geta notið sín sem bezt hér í starfslífinu. En
í því efni er öllu óhætt; skólarnir, strætin, leikvellirnir sjá um það,
að þau verði fullfœr í þeirri tungu, þó að þau heyri aldrei eittorð af