Sameiningin - 01.06.1916, Page 4

100
þeir þannig nái að fyllast allri Guðs fyllingu. Og burt
frá þessu lilutverki lætur hún ekki leiðast. Hlutverk
mannanna eru mörg og þarfir þeirra margar, en lijá
kirkju Guðs má aldrei vera neitt hik í því að bera fram
lilutverk sitt sem æðsta hlutverk mannanna, og að leggja
áherzlu á þörf mannanna á Guði og hjálpræði lians í
Jesú Ivristi, sem þeirra dýpstu þörf.
En með lilutverk sitt ljóst í liuga á kristin kirkja og
einstaklingar hennar að mæla með sér í öllu, með því að
treysta einungis á vopn réttlætisins til sóknar og varnar.
Guðs alva'pni er hennar vopnabúr. Klædd brynju rétt-
lætisins, með skjöld trúarinnar og hjálm hjálp-
ræðisins til varnar, og sverð andans, sem er
Guðs orð, til sóknar, á hún að standa örugg í barátt-
unni og ekki leita annara meðala til að vekja og glæða
andlegt liungur mannanna og til þess að fullnægja því.
Þess er getið, að þegar Koosewelt, fyrrum forseti Banda-
ríkjanna, heimsókti legstað Napóleons, hafi hann tekið
sér í hönd sverðið fræga, er Napóleon bar í orustunni við
Austerlitz, og auðsjáanlega verið djúpt lirærður af þeirri
hugsun, hvílíkur kraftur hafi því fylgt. Þannig ætti
kristin kirkja, er hefir með liöndum “sverð andans” —
Guðs orð—að vera djúpt hrærð af tilfinning fyrir því,
hvílíkur kraftur því fylgir—að í samanburði við það eru
öll vopn mannanna sem ekkert. Þetta vopn, er miljónir
lítihnótlegra manna og kvenna hafa sigrað með í barátt-
unni við öfl liins illa og varðveitt sig sjálf ösködduð.—
1 þessu sambandi koma oss til hugar orð trúboðans
fræga frá fjórtándu öld, Raymondus Lullus, um kross-
ferðirnar, sem tíðkuðust á hans tíð: “Eg sé,” segir
hann, “marga riddara leggja af stað til landsins helga
fvrir liandan hafið, í þeirri hugsun, að þeir muni geta
lagt það undir sig með vopnum, en allir eru þeir á end-
anum evðilagðir áður en þeir ná því, sem þeirn er liugur
á. Af því svnist mér, að ekki ætti að reyna að vinna
landið lielga öðruvísi en þú, Drottinn vor, og postular
þínir unnu það, þ.e.a.s. með kærleika og bæn, með því að
hella út tárum og blóði.” Þarna kemur fram óbifanleg
trú á það, að vopn andans, vopn réttlætisins til sóknar