Sameiningin - 01.11.1916, Blaðsíða 7

2G3
ekki varist þeirri hugsun, að mannsæfin á sér sams-
konar árstíðir.
Æskan er sem vorið, æfitíð lilíðu, sakleysis og gleði.
Þá er blómanna tíð. Alt er brosandi þá, því lífið er
ungt og lijartað hreint. Uuð er þá undur nærri, því
Guð er enn í Eden; enn býr liann þar sem sakleysið er
og ekki hefir neytt verið forboðinna ávaxta.
Svo kemur sumar lífsins, starfs og þroska skeiðið.
Það er tíð erfiðis og stríðs fullorðins áranna. En líka
sú tíð þá maður safnar þeim forða, sem maður ætlar til
vetrarins. Oftast bætist þá og á mann á þeirri tíð sá
vandi, að annast og ábyrgjast farsæld og framtíð ann-
ara. Þá er alt undir því komið, að vel sé lifað og vit-
urlega farið með hinar dýrmætu stundir, meðan starfs-
kraftar endast.
En sumar-tíðin er ekki löng. Áður en varir er
komið haust. Haustið og ellin samsvara hvort öðru.
Elli-liaustið er oft yndislega fagurt, þó stundum sé það
þungt. Oft fær þá sá, sem vel hefir borið hita og þunga
æfidagsins, að njóta unaðsríkrar kveldkyrðar. Hann
bíður glaður sem farþegi sjóinn við, unz hann heyrir
að faðirinn kallar. Og ó, hve andinn getur þá hafist
hátt, þó höfuðið lotið verði.
Og að síðustu kemur veturinn. Vér köllum árstíð
þá dauða. En það er ekki dauði, nema eins og náttúran
deyr á vetrum, svo hún geti risið npp dýrlegri að vori.
0g sé upprisa náttúrunnar dýrleg, eins og vér oftsinnis
höfum séð á vorin, hve dýrleg mun þá upprisa manns-
ins verða, eftir vetur dauðans á vordeginum eilífa.
Sami blíði, algóði faðirinn stjórnar þessum árstíð-
um, eins og hinum, frá vöggu til grafar, frá gröf til
upprisu.
Og enn minna missira-mótin oss á samanburð þeirra
og æfikjara mannsins. Missirin eru einungis tvö: sum-
ar og vetur. 1 gömlu íslenzku tímatali er vikum ársins
skift í tvo flokka, helmingur þeirra talinn til sumars og