Sameiningin - 01.12.1916, Qupperneq 23

309
arans og um vitring-ana, sem sáu stiömuna og komu til að
sjá konung mankynsins og veita honum lotningu. Hann
hafði nærri gleymt því, að hann var á leið til systur sinnar
tií að gleðia sig hjá henni um jólin; hann hafði gleymt öllu
nema baráttunni við hríðina og kuldann. Nú mintist hann
m'anna svo skýrt, og það var “stjarnan”, sem skein í myrkr-
mn oe hríðinni, sem minti hann á þau—liósið, sem skein við
honum gegn um myrkrið og kólguna, einmitt þegar hann
var að missa lífsvonina.
Hann stóð kyr nokkra stund, og horfði á “stiömuna”,
brifinn og fagnandi. Svo hélt hann af stað í áttina, þangað
sem ljósið skein, og þó að brekkan upp að bænum væri all-
brött og færðin þung, þá sóttist honum leiðin furðu fliótt.
Á leiðinni var hann að hugsa um iólin og iólastiömuna.
Hann mintist h'ka systur sinnar og óskaði í hiarta smu, að
þetta væri bærinn hennar, ljósið hennar, sem frelsaði hann
frá dauða.
Pað leið ekki á löngu, að hann kæmi heim að bænum.
Liósið var miklu nær en hann ætlaði. Af hví að hríðin var
svo dimm, hafði honum sýnst ljósið langt í burtu.
Hann kom heim á hlaðið. Bærinn var lítill og hrör-
legur. Tveir þilstafnar sneru fram að hlaðinu. Bað var
lítill gluggi á öðru þilinu, neðarlega og logaði á tólgarkerti,
sem stóð á dragkistli við gluggann. fað var liósið, sem
Sigurður hafði séð. — petta var ekki bærinn, þar sem syst-
ir hans bjó; þar var alt ríkulegra.
Sigurður gekk að bæiarbaki, khfraði upp á baðstofu-
vegginn og guðaði á gluggann. Fóikið var að setjast við
lítið borð: hiónin og þrjú börn. Allir litu út í gluggann,
þegar Sigurður guðaði, og bóndinn stóð upp samstundis.
Sigurður þekti hann gegn um glugann. Bað var 'PQnedikt
á Brú. Sigurði varð hverft við, því að þeir Benedikt voru
engir vinir, og hann fann, að sizt átti hann skilið gestrisni
af Benedikt, eða nokkra velvild. Hann hafði gert á hluta
hans oftar en einu sinni, og þegar Benedikt var háseti hans
í verinu fyrir nær tveimur árum, hafði hann barið hann
svo að á honum sá. Benedikt hafði látið kyrt liggia, því
að hann var gæflvndur maður, en næsta dag hafði hann
farið úr verinu. Félagar Sigurðar höfðu sagt honum, að ef
Benedikt vildi hefna sín, þá væri hann enginn maður á
móti honum.
Sigurði datt fyrst í hug að fara þegar í burtu og hitta
ekki húsbóndann, en veðrið var enn hið sama og hann vissi,