Faxi - 01.01.1972, Blaðsíða 7

Leyf mér að lifa
í ósfr þinni
Ef þú ert mér ekki allt,
þá ertu mér ekki nóg,
þá blandast andinn efninu
og sálin jörðinni —
Úr samsætinu. Talið frá vinstri: Geir Þórarinsson, sr. Björn Jónsson, frú Lilja Eylands,
dr. Valdimar Eylands, Hallgr. Th. Björnsson og Lóa Þorkelsdóttir.
í HEIMAHÖGUM 1971
Leyf mér að eldast í ást þinni.
Gef mér takmarkalausa ást.
Ast, sem gengur að tímanum dauðum
án þess að tíminn drepi ástina.
Ef þú ert mér ekki allt,
þá skynja ég ryðgaðan möndul jarðarinnar,
hrœðist hryglóttar andaslitrur heimsins
og skynja vonleysi mannkynsins.
Leyf mér að lifa í ást þinni —
Geta ást þinni hamngju með aðdáun minni —
Nema þig burtu úr efni og tíma —
Kasta allri vizku á brott —
Til að elska —
Ef þú skynjar hjarta mitt,
eða svífandi liti sálar minnar,
opnaðu þá anda þinn
og leyf mér að lifa í ást þinni.
Þ. E. - 1971
Leiran urSu t. d. aðeins svipur hjá sjón.
Þar höfðu oft á vertíðum dvalizt tvö til
þrjú hundruð manna við veiðiskap og bús-
hald. Þar eru nú rústir einar eftir og ómur
sögunnar hljómar á gulnuðum blöðum.
Olafur Þorléifsson snikkari og gestgjafi
bjó í svonefndu „Hóteli“, húsi sem brann í
aipríl 1912. Hann var faðir Magnúsar í
Höskuldarkoti í Ytri-Njarðvík. Annað af
þeim skipum er fórust frá Keflavík átti
Þórður Thoroddsen héraðslæknir.
S. M.
í desembermánuðli síðastliðnum barst
mér í póstinum dálítið rit með ræðum
þeim og erindum, sem dr. Valdimar J.
Eylands flutti, er hann dvaldist hér heima,
ásamt konu sinni, frú Liljiu, á síðastliðnu
sumri, í boði ísilenzku Þjóðkirkjunnar í
tilefni 70 ára afmælis hans. Rit þetta ber
nafnið „ heimahögum 1971,“ og mun
hann hafa senit það ýmsum einstaklingum,
sem á einn eða annan hátt komu við sögu
í þessari slandsferð þeirra hjóna.
Þess gerist ekki þörf að kynna dr. Valdi-
mar Eylands fyrir Keflvíkingum og Suður-
nesjaimönnum. Minmngin um ársdvöl
hans hér viið prestsþjónustu á árunum
1947—’48 í Útskálaprestakalli er þeim enn
í fersku minni, er þá áttu 'hér heima og
nutu hinnia frábæru kennimannshæfileika
hans. Og þó að nú sé orðið allmjög liðið
á ævidaginn hans, þá er hann ennþá jaiÉn
andríkur, ferskur og 'brennandi í andanum
eins og væri hann enn á ungum aildri. Eg
var svo lánsamur að eiga þess kost að hlýða
á flestar ræðurnar, sem hann flutti síðast-
liðið sumar. Fannst mér mikið til um þær
allar og tel ég surnar með þv*í snjallasta
og iminnisstæðasCa, sem ég hefi heyrt áf
vörum íslenzks kennimanns.
Keflavíkurkirkju prédikaði dr. Valdi-
mar sunnudaginn 27. júní. Þar voru meðal
kirkjugesta viðstödd flest fermingárbörn
hairs frá 1948. Höfðu þau haft saimtök um
að mæta við guðsþjónustuna og heiðra
síðan fermingarföður sinn og frú hains með
samsæti í Aðalveri áð lokinni messu. Þar
afhenti Kristján Hansson fyrir þeirra hönd
dr. Valdimar „Gestábók,“ — þ. e. a. s.
skinn, með árituðum nöfnum allra ferm-
ingarbarnanna. Var „Gestábók“ þessi fest
á spýtu, sem rekið haifði á Keflavíkurfjöru.
Var þetta bæði sérstæður og fagur gripur.
samsæti þessu voru þau 'hjónin ávörpuð
og þeim fluttar verðskuldaðar þakkir fyrir
blessunarríkt sáðmannsstarf á Suðurnesj-
um. Auk Kristjáms Hanssonar tóku til
máls sóknarpresturinn og fornvinur dr.
Valdimars, Hallgrímur Th. Björnsson
yfirkennari. Dr. Valdimar þakkáði þann
hlýja ivinarhug, sem þau hjónin hefðu orðið
aðnjótandi og árnaði sínum fyrrverandi
fermingarbörnum, fjölskyldum 'þeirra og
í'búum Suðurnesja blessunar Guðs í bráð
og lengd.
Hin sólbjarta morgunstund í Keflavíkur-
kirkju með dr. Valdimar Eylands verður
áreiðanlega lengi í minnum höfð meðál
þeirra, sem þar vorii viðstaddir. Prédikunin
var allt í senn, vekjandi, hugðnæm og
hrífandi fögur. I upphafi komsthann m. a.
svo að orði:
„Utskálaprestakall, eins og það var
skipulagt árið sem ég dvaldist hér, er og
verður mér ógleymanlegt. Þessum söfnuði,
hér í Keflavik, 'hefi ég þá einnig margt að
þak'ka. Eins og til stóð leitaðist ég við að
uppfræða, og fermdi hér stóran 'hóp glæsi-
legra ungmenna, Nú eru þessi ungmenni
fyrir löngu fullorðið og ráðsett fólk. I dag,
fullum tuttugu og þremur árum síðar, sýn-
ir þessi hópur mér þá sérstöku ræktarsemi
og kærleika að hlýða þessari messugjörð,
og hafa auk þess efnt til samsætis að henni
lökinni, mér og konu minni til heiðurs.
Ég átti alls ekki von á slíku, en er hjartan-
lega þakklátur fyrir þennan kærleiksvott.
Tel ég því tilhlýðilegt að helga þessum hóp
fermingarbarna minna hugleiðingu þá, er
ég flyt hér í dag, og gera þessa fögru fyrir-
bæn postulans að minni bæn, með þau og
ástvini þeirra í huga. Sjálfur friðarins Guð
F A X I — 7