Faxi - 01.01.1982, Qupperneq 18

Danmerkurferð Litla
leikfélagsins
Höfnin i Varde
- Framhald -
Er viö komum úrferöalaginu til
Ribe vorum viö boðin í leikhús
Syvkanten-manna, þar sem
þeir sýndu okkur leikverk um
Frederik Grundwik, eftir Ejvind
Larsen og Ebbe Klövdal Reich.
Var þaö um baráttu hans viö
gamlar kreddur og einstreng-
ingshátt almennings og kirkj-
unnar, fléttað meö fornum
dönskum sögnum, goðfræöi og
kvæðasöng. Kvæðin voru auð-
vitað eftir Grundwick. Leik-
stjórn annaöist Ragnhild Han-
sen, gestgjafi minn.
Kvöldiö áöur haföi ég setið
sveittur við aö skrifa útskýring-
ar á íslensku viö verkið, sem
flytja skyldi á undan hverjum
þætti, svo allir íslenskir gætu
notið verksins sem best.
Okkur fannst þetta takast
mjög vel hjá þeim og gáfum
þeim gott klapp á milli atriða og
kölluðum þau fram eftir
sýningu. Eftir aö sýningunni
lauk var svo dansað og sungið
fram yfir miðnætti. Aðallega
voru dansaðir hringdansar og
sungin þjóðlög undir. Syvkant-
en hefur sína eigin hljómsveit,
sem spilarundirleiksýningumef
með þarf og við ýmis önnur
tækifæri.
Ekki gat ég sungið með þarna,
vegna hæsi er sótti mjög á mig
þennan dag. Hafði ég farið þá
fyrr um daginn í apótekið i Ribe
og keypt stórt glas af norskum
brjóstdropum og dós meðsterk-
um hálstöflum til að reyna að
vinna á hæsinni.
Daginn eftir fórum við öll til
JÖKULL
Framh. af bls. 7
Nokkrar myndir frá fyrri tíð
fylgja grein þessari, en því miður
vantar marga á myndirnar sem
síst hefði mátt vanta, en um það
þýðir ekki að fást að sinni.
Það hefur vissulega þurft
kjark og áræði til að halda inn á
þær nýju og óruddu brautir, sem
frystihúsarekstur var árið 1937.
Þjóðfélag okkar og þjóðlíf væri
annaö og snauðara, ef það hefði
ekki á umliðnum árum og öldum
alið framsýna athafnamenn,
meö tiltrú á framfarir og þolan-
legt svigrúm til framkvæmda-
semi.
Þegna, sem fundið hafa hjá
ser það þrek og þor sem nauð-
synlegt er, til að ráðast til atlögu
við þau verkefni sem aukin
tækni og þekking bjóða upp á,
svo að nýting og arðsemi nátt-
úruauðæfa okkar verði þjóöar-
búinu að því gagni sem mest má
verða á hverjum tíma.
Varde og skoðuðum það helsta í
fylgd með dönskum leiðsögu-
manni, svo sem höfnina og Litla
bæinn, sem er líkan af Vardebæ
eins og hann leit út í kringum
1800. Að þeirri byggingu er
unnið af fólki á eftirlaunum og
leggur bærinn til húsnæði og
efni. Komum við á vinnustaðinn
og sáum fólkið að störfum.
Ræddi ég við sumt af fólkinu og
virtist það vera ánægt með þetta
verkefni og áhugasamt.
Húsin eru af stærðargráðu
1:10 og standa á 3500 m2 svæði
sem lagað var til með jarðvegi er
þangað var fluttur.
Ferðalagið um bæinn hafði
tekið nokkurn tíma og voru
ýmsir orðnir svangir og þreyttir
og vildu fá eitthvað í svanginn. Á
það ráð var brugðið og fórum við
flest á sama matsölustaðinn og
snæddum þar kjúklingakjöt og
franskar kartöflur og drukkum
auðvitað þjóðardrykk Dana
með. Þarna inni var einn mekt-
ugur spilakassi og reyndu
margir að freista þar gæfunnar
með misjöfnum árangri. Ég
keypti mér spilapeninga fyrir
fimm krónur og byrjaði að spila.
Allt íeinufóraðflæðaúrkassan-
um og fylltust allar skúffur og
flóði út af. Fékk ég þá lánaðan
poka til að setja þetta í. Hlógu þá
viðstaddir og spurðu hvort ég
ætlaði aö sprengja bankann.
Dani einn sem þarna var bauð
mér 20 krónur fyrir fúlguna, en
mér þótti þaöof lítið, enda var ég
farinn að gefa félögum mínum af
þessu. Þessir spilapeningar eru
verðlausir nema í spilakassana,
en hægt er að nota þá hvar sem
er í Danmörku. Að síðustu gaf ég
ungmennum nokkrum er þarna
voru stödd nærri alla peningana,
því ég nennti ekki að burðast
með þá.
( verslununum í Varde var
okkur afar vel tekið og ekki síst
ef fólkið vissi að við vorum úr
leikhópnum frá (slandi. Sem
dæmi nefni ég, að maður
nokkur, sem nýlega var byrjaður
aö versla þarna, bauð mér að
koma með sér og skoða verslun
sína og aðstöðu alla, meðan
konan mín var að skoða vörur í
versluninni í fylgd konu hans.
Skömmu eftir máltíðina var
okkur boðið að skoða minja-
safnið i Varde. Sumir sögðust
ekki hafa áhuga á ,,gömlu
skrani1', aðrir vildu ólmir kaupa
eitthvað, svo að lokum vorum
við aðeins þrjú sem þáum boðið.
Húsið undir safn þetta létu hjón í
Kaupmannahöfn byggjaoggáfu
Vardebæ, en konan var þar
fædd og uppalin. Þegar konan
dó gaf maður hennar alla muni
úr stofu þeirra og lét flytja i
safnið. Eru þeir allir í einu her-
bergi safnsins uppraðað í ná-
kvæmlega sama hátt og þeir
voru í húsi þeirra.
Sendi hann stofustúlkuna til
að sjá um verkið, svo ekki færi á
milli mála hvar hver hlutur átti
að vera.
( safninu er margt af söguleg-
um munum frá fyrri tímum, svo
sem vopn, föt, kistur og ílát. Þar
ber þó mest á gömlu jólapottun-
um sem frægir voru bæði utan
og innan Danmerkur og áður er
minnst á. Einnig voru nýlegri
munir, t.d. stórt herbergi af alls
konar glermunum, sem maður
nokkur gaf safninu. Sá var í
æsku fátækur og munaðarlaus
drengur í Varde, en komst í góð
efni í höfuðborginni sem gler-
kaupmaður. Niðri i kjallaranum
er svo málverkasafn sem safnið
á, en málverkin eru dánargjöf
málarans Chr. Lyngbo.
Við dvöldum þarna í nærri
tvær stundir og fannst mér þær
fljótar að líða, og ennþá brenn-
ur í muna mér margt af því er
safnvörðurinn sagði okkur um
tilvist munanna þarna. Þökkuð-
um viö honum góða leiðsögn
um safnið og kvöddum hann
með virktum.
Að siöustu fór fólkið að tínast
saman og settist að kaffidrykkju
í garði einum í bænum. Höfðu
hjón þau boðið okkur að eta
nestið okkar þar, en hituðu svo
kaffi og te ef við vildum drekka
með nestinu. Þarna sátum við all
langa stund í blíðviðrinu áðuren
haldið var heim til gestgjafanna.
Um hádegi daginn eftir skyldi
lagt af stað til Kaupmannahafn-
ar. Morguninn þann var indælt
veður, sólskin og logn, og sátum
viö úti í garði og létum sólina
verma okkur, en efir hádegið var
haldið á brautarstöðina í Varde.
Þar kvöddum við vini okkar í
Syvkanten og sögðu danskir, að
lestin hefði tafist í heilar fimm
minútur vegna faðmlaga og
kossa okkar og gestgjafanna, en
slíkt hefði ekki skeð í manna
minnum.
Áður en við fórum upp í lest-
ina skrifuðum við öll nöfn okkar
á eitt plakatið af ,,Þið munið
hann Jörund" og skildum það
eftir í vörslu þeirra í Syvkanten,
en ég kom í seinna lagi á braut-
arstöðina og var kominn í tíma-
þröng, svo ég gleymdi treyjunni
á stól í biðstofunni, og (segar
lestin var komin á hreyfingu
rann það upp fyrir mér að svo
heföi verið. kallaði ég þá til
Ragnhild að taka hana.
Fékk ég treyjuna síðan senda
hingað heimskömmueftirheim-
komuna.
Jóhann Jónsson
FAXI 18