Alþýðumagasín - 01.11.1933, Page 7
Við vissum að móður hennar
var ekki um það geíið, að hún
væri mikið í okkar íélagsskap; en
aldrei lét hún þó okkur Nönnu
verða varar við það beinlínis.
Það var Didda sem sagði okkur
það sjálf.
Hún tilbað móður sína meira
en ég hefi vitað dæmi til um
unglinga á hennar reki. — Og
við sem kyntust henni og hlust-
uðum á aðdáun hennar og ást til
móðurinnar, gátum tæplega var-
ist að verða snortin af sömu til-
finningu. — Enda hefi ég sjaldan
séð fegurri konu og elskulegri í
viðmóti, þó hún virtist oft vera
stoltari enn við áttum að venjast.
í augum Diddu var hún líka
það fullkomnasta á jarðríki; —
heilög í öllum hennar hugsunum.
Jafnvel þegar glaðværðin stóð
sem hæðst hjá okkur gat hún
staðið upp og farið, ef mamma
hennar hafði beðið hana að koma
heim á réttum tíma, eða hún vissi
að hún þarfnaðist hennar
Þó var Didda ákaflega sólgin í
alla j)á glaðværð og glaum, sem
fylgdi okkur. — Ekki svo að skilja
að hún væri léttúðug í umgengni
við karlmenn, eða orðin vín-
hneigð, til þess var hún of mikið
barn. — enda kom það sjaldan
eða aldrei fyrir, að nokkur liti
hana öðrum augum. Það var líka
örsjaldan, sem hún fylgdist með
okkur þegar leið á nóttina.
Svo var það eitt kvöld að við
höfðum verið i »selskap«, niður i
miðbæ, af ýmsum ástæðum varð
gleðskapurinn endasleppari, en við
höfðum gert ráð fyrir.
Það var um tíu leitið, sem allir
fóru að týgja sig til farar. Nanna
gat ekki orðið mér samferða
heim, því hún hafði um kvöldið
lofað einum »vína« sinna að fara
með honum »upp á bæi«, þegar
fyrirsjáanlegt var að ekki yrði
lengur haldið hópnum.
Við Didda ætluðum því að
verða samferða, því hún vildi fá
að vera heima hjá mér þangað til
kl. 12. — Mamma hennar hafði
farið í heimboð til vinkonu sinnar
og ekki ráðgert að koma heim
fyrri, — svo Didda sagði að sér
leiddist að sitja einni heima.
Þegar við vorum að leggja af
stað heimléiðis, komu tveir kunn-
ingjar okkar, sem verið höfðu með
í félagsskapnum um kvöldið, og
báðu okkur að koma með sér í
bíl, sem þeir höfðu, vestur í bæ.
Þetta voru ungir og glaðværir
piltar, — annar þeirra, sem var
ný orðinn stúdent, gáfaður og
skemtilegur félagi, var eini mað-
urinn, sem ég hafði grun um að
Diddu væri ekki sama um. Enda
5