Alþýðumagasín - 01.11.1933, Qupperneq 8

höfðu þau verið mjög samrýmd
síðustu dagana.
Við létum kylfu ráða kasti og
tókum boðinu, — báðir voru
ágætis drengir og góðir félagar,
enda ekki áliðnara kvölds en þetta.
Þeir sögðust eiga kunningja,
sem hefði skrifstofu vestur í bæn-
um, og sem átti þar mikið af
drykkjarföngum og öðru þar til-
heyrandi.
Svo ókum við. — Þegar við
komum á staðirm var myrkur í
öllum gluggum, en félagar okkar
fullyrtu að kunningi þeirra gæti
vel verið inni í innra herberginu
fyrir því, ef hann léti aðeins lifa
á borðlampanum og hefði dregið
gluggatjöldin nógu þétt fyrir.
Útidyrnar voru lokaðar, en
annar piltanna, sem vann þar öðru
hvoru, hafði lykil. — Við fórum
svo inn. Á fremri skrifstofunni var
myrkur, en um leið og við kom-
um i dyrnar og kveiktum, heyrð-
um við þrusk í innra herberginu
Og nærri i sömu svipan var hurð-
inni frá því herbergi hrundið upp
og út kom lítill, feitlaginn maður
á nærklæðunum, með töluverðu
írafári. — Hann var sýnilega í
geðshræringu.
»Hvað á þetta að þýða. — Út
með ykkur«, blés hann út úr sér
hastur og þrútinn í andliti.
En áður en nokkur fengi tima
til að svara, hafði Didda, sem oft
var full af barnalegum gáska og
hrekkjum, skotist fram hjá honum
og inn í herbergið.
En í sama augnabliki og hún
steig inn fyrir dyrnar, heyrðum
við hana reka upp óp, sem ég
gleymi aldrei svo lengi sem ég
lifi.
»Mamma!«
Það var dauðaþögn í stofunni,
eíns og allir héldu niðri í sér and-
anum. En endurhljómurinn af
þessu nístandi sársauka veini
bylgjaði loftið umhverfis okkur.
Svo sá ég Diddu grípa hönd-
um fyrir andlitið og hendast fram
hjá mér, áður en ég áttaði mig,
út á götuna, — út í myrkrið. Og
áður en ég gæti hreift mig, sá ég
móðir hennar koma þjótandi inn-
an úr herberginu, hálf-nakta, á
eftir henni.
»Didda! — Didda!«
Svo hneig hún niður í stól og
fól andlitið í höndum sér ....
Ári síðar fór Didda af landi
burt, og ég hefi ekkert af henni
spurt síðan. Þegar hún fór úr
bænum, var hún á þessu eina ári
orðin alþekt fyrir drykkjuskap og
óreglu. — Lauslæti hennar og
ófyrirleitni i þeim sökum vakti
jafnvel undrun í okkar hóp.
Þegar ég sá hana síðast halla
6