Morgunn - 01.07.1974, Qupperneq 76

74
MORGUNN
á ásjónu sína frammi fyrir hásætinu og hóf upp augu sin til
guðs mælandi:
„Réttláti drottinn Abraham, Isaks og Jakobs, og faðir frels-
ara vors, Jesú Krists, hvers nafn, kenning, pínu, dauða og
konungdcm, eg aumur og vesæll þjónn hefi í veikleika reynt
að kunngera mönnum með sálmum, bænum og predikunum,
lít í náð þinni til min, og minnstu ei framar misgerða minna,
sem sonur þinn elskulegur leið fyrir og hvítfágaði með sínu
blessaða blóði —“
Hér þagnaði séra Hallgrímur andartak. Hann varð að upp-
hugsa kröftugustu hjálparyrðin, sem íslenzkan átti, því nú
ætlaði hann að biðja konu sinni, trúvillingnum, miskunnar
hjá guði almáttugum. Hann leit kvíðandi augum framan i
drottinn, en andlit guðs var einn dýrðlegur unaðsljómi. Og
miskunn og skilningsfull samúð skein úr hverjum geisla augna
hans. Séra Hallgrímur fann, að drottinn hafði séð og lesið ó-
talaðar hugsanir sínar og hikaði við.
Þá mælti drottinn:
„Hér talar konan sjálf fyrir sig. En ver þú velkominn Hall-
grímur í þá sælu, sem þú hefir fyrirbúið sjálfum þér. Gakk
í sveit sonar míns frá Betlehem.“
Og engillinn leiddi hann til Jesú, sem sat þar rétt hjá, og
faðmaði hann að sér.
En þaðan sem séra Hallgrímur sat við hlið Jesú, sá hann
að Guðríður fleygði sér fyrir fætur drottins, og sér til mikillar
skelfingar heyrði hann að hún mælti svo:
„Enginn er guð nema þú, Allah, þú miskunnsami og með-
aumkunarríki. Lof sé þér Allah, heimanna drottinn, þú mikk-
unnsami og meðaumkunarríki dómarinn efsta dags. Þig hef
ég tilbeðið og bið ég líknar. Á þinum vegi hef ég í veikleika
reynt að ganga, eftir lífsins orðum þeim hinum helgu og ó-
skeikulu, sem þú gafst þínum elskulega spámanni, Múhameð.
Miskunna mér af þinni náð og lát mig, rétttrúaða sál, ekki
glatast.“
Kvöl þeirri, sem séra Hallgrímur leið þessa stuttu stund,
sem kona hans flutti bæn sína, verður ekki með orðum lýst.