Morgunn - 01.07.1974, Qupperneq 82

80
MORGUNN
ræns eðlis, að minnsta kosti, ef miðað er við líf venjulegra
manna hér á jörðinni.
Þetta tvennt, sem nú hefur nefnt verið sem aðaleinkenni á
vigslu dauðans, hin ljúfa lausn og hinn nýi skilningur á hinu
andlega eðii tilverunnar, er hvort tveggja svo mikils virði,
það er alltaf ávinninguv að deyja. Þó verður ávinningurinn að
sjálfsögðu því meiri, sem maður hefur lifað andlegra lífi, áður
en hann hafði vistaskiptin, og kemur þar margt til greina, sem
hér er ekki unnt að rekja. En það ætti að vera ljóst af því, sem
hér hefur sagt verið, að það er miklu fremur ástæða til að
fagna dauðanum en að óttast hann. Hin réttu tákn hans eru
ekki hauskúpa og krosslagðir leggir, heldur vængir og blátt
himinhvolf. — Er það eitthvað óttalegt að fá vængi, — það er
að segja hætta að vera staðbundinn og verða frjáls? Er það
kvíðvænlegt að standa allt í einu undir víðari og blárri himni,
— það er að segja, að öðlast nýjan skilning á hinu andlega eðli
tilverunnar og innri rökum? — Er það eitthvað hræðilegt að
hrinda svefni hinnar líkamlegu nætur — og vakna við geisla-
koss nýs dags, — dags sálarinnar? —
Er það eitthvað voðalegt að hverfa — ef til vill frá inni-
haldslitlu og óskáldlegu hversdagslífi — inn í nýtt ævintýri,
sem er samið af lífinu sjálfu og ekkert skáld er nógu mikið
skáld til að yrkja? —-
Sumir menn segja, að vér eigum ekki að hugsa um dauð-
ann. Satt er það, að svo mikið má að þvi gera, að úr verði eins-
konar sálsýki og athyglin dragist um of frá starfi og striði
líðandi stundar. En vissulega höfum vér öll gott af því að
hugsa um dauðann við og við á skynsamlegan hátt — minn-
ast þess öðru hverju, að einhvern tíma eigum vér að hverfa
frá öllu veraldarvafstrinu, — matarstritinu, mannvirðinga-
braskinu, skemmtanahringiðunni, og standa andspænis hinum
mikla Vígjanda, sem spyr ekki um annað en það, sem vér eig-
um í oss sjálfum. Mætti þá svo fara, að augu vor opnuðust bet-
ur fyrir því, sem raunverulegt gildi hefur í lífinu og er þess
vert, að fyrir það sé lifað. Það er einkennilegt, en samt er það
satt, að hinir björtu og fögru litir h'fsins verða ennþá fegurri