Morgunn - 01.07.1974, Qupperneq 9

DULARFULL FYRIRBRIGÐI í FORNRITUM VORUM
7
ist hafa bak við sig sams konar reynslu eins og sálarrannsókna-
menn nútímans hafa fengið. öllum, sem mikið hafa fengizt við
miðlatilraunir, er kunnugt um það, að þegar framliðnir menn
gera fyrst vart við sig hjá miðium, þá virðist ástand þeirra oft
vera líkt þvi, sem það var við andlátið. Eins er það, ef þeir
verða sýnilegir, þá sjást þeir mjög oft með áverkum, sem þeir
hafa fengið annaðhvort við andlátið, eða líkaminn orðið fyrir
eftir andlátið. Merkilegs dæmis þessa er getið í fyrsta erindinu,
sem flutt var á þessu landi um spíritismann, 25. apríl 1905, og
heitir „Samband við framliðna menn“. Ég skal geta tveggja
dæma úr fornritunum, sem fara í þessa sömu átt. Annað er
í Svarfdæla sögu. Sýnir Ásgeirs rauðfelds, Þorleifur jarlsskáld
og bróðir hans, höfðu vegið Klaufa. Hann vitjar rekkju frillu
sinnar fyrstu nóttina eftir líflátið. Til þess að aftra því, að
hann haldi því áfram, höggva þeir höfuðið af líkinu. En næsta
skipti, sem barizt var í Svarfaðardal, gengur Klaufi í bardag-
ann. Höfuðið var þá ekki á bolnum, heldur barði hann með þvi
á báðar hendur. Ég er ekki að halda því fram, að frásögnin um
Klaufa sé áreiðanleg. Ég efast ekki um, að hún sé að minnsta
kosti mjög úr lagi færð. En þó að sögnin um Klaufa sé hrottaleg
og frásögnin í erindinu frá 1905 sé fögur, þá eru þær samstæð-
ar að þessu leyti, að þær benda báðar á sömu reynsluna, að
áverki sjáist á svipnum, sem likaminn hefur orðið fyrir eftir
andlátið. —
Annars dæmis skal ég geta. Það er tekið úr Völsungakviðu
hinni fornu í Sæmundareddu. Helgi hundingsbani var veginn
af mági sínum og haugur orpinn eftir hann. Hann sést riða að
haugi sínum, og er þá blóðugur auðvitað af því að hann hafði
verið drepinn, lagður i gegn.
Annars er frásögnin í þessari kviðu svo hugnæm og merki-
leg, að ég get ekki stillt mig um að rifja hana upp með fáein-
um orðum. Helga er vel tekið, þegar hann kemur inn i annan
heim, svo vel, að Óðinn bauð honum að ráða öllu með sér. Hon-
um hefði átt að geta liðið þar forkunnar vel. En svo er ekki.
Hann er blóðugur á sveimi hér á jörðunni. Það er ambátt Sig-
rúnar, ekkju Helga, sem fyrst sér liann á þessu ferðalagi. Og