Sjómaðurinn - 01.03.1939, Blaðsíða 11

SJÓMAÐURINN
3
að því, sem óseimilegt þótti, þótt liaun væri nú
mjög þnngt hlaðinn.
Var siðan lagt af stað, er leyfi Breta fékst, og
ekki einni minútu spilt. Var það að morgni, um
tiu-leytið, i vestanstinningi, og störðu menn á
oss steinliissa, er vér kræktum fram lijá skip-
um þeim, sein þarna nöfðu legið svo lengi. —
Voru nú öll segl seú, og bardaginn byrjaður.
Vindur tók nú að vaxa, er á leið daginn, og varð
að taka toppseglin, enda náðist ekki jafnhátt
með þeim. Jóni skipstjóra varð einnig ljóst, að
straumur var mun minni Spánármegin; var þvi
hesl að fara stulta bóga og sigla eins nærri landi
og auðið var, enda liefi cg aldrei séð skipi liald-
ið eins nærri ókunnugri strönd. En skipstjóri
þekti skip sitt og vissi livað mátti bjóða þvi.
Ekki fóruni við einskipa, þvi að vel gætti Bret-
inn vor, og voru herskip alll af á sveimi i kring
um skipið. Eftir þvi, sem vér bezt gátum séð,
komu þau aðeins til þess að taka ljósmyhdir,
og þykist eg viss um, að suniar þeirra eigi skii-
ið að vera i umgjörð.
Smámsaman börðum vér vestur eftir, þó að
oss miðaði ekkert áfram ífjóra tíma um nóttina.
En aldrei hrakti oss aftur á bak. Eftir 30 tíma
siglingu, komumst vér loks á móts við Cape Tra-
falgar, og var oss þá borgið, þvi að þar dregur
mjög úr straumnum. — Mun þetla haí'a verið sá
liarðasti og hraðasti, en þó jafnframt sá liægfar-
asti barningur Iiugins, þvi að ekki miðaði áfram
í beina linu, nema rúmlega eina sjómíla á tím-
anum.
Er svo talið, að Huginn sé eina seglskipið, sem
þetta hafi afrekað, og er það ek.ki litill lieiður
fyrir hinn litla skipastól íslendinga; enda er mér
sagt, að þar syðra tah menn ennþá um Huginn
og afrek hans.
Margt l’leira mætti skrifa um þelta afbragðs-
skip, því að flestar voru ferðir þess óvenjuleg-
ar, og skal hér aðeins bætt við ferð einni í'rá
Reykjavik með saltfisk til Aberdeen, vorið 1919.
Var þetta fyrsta ferð Sigurðar Jónssonar frá
Bakka sem skipstjóra á lluginn.
Lagt var af slað í júnímánuði, og var vindur
fyrsl mjög hægur, og miðaði því seinl áfram.
Skömniu á eftir fór Snorri gamli Sturluson af
slað lil Englands, og sýndu skipverjar oss kaðal-
endann að gömlum sið, er þeir fóru fram hjá
oss í Flóanum. En ekki lireyltist veðrið, fyrr
en komið var, snemma næsta dag, suður fyrir
Reykj anes; þá gerði veslan stinning. Glaðnaði
l>á yfir mönnum, og segja mætti skipinu líka,
þvi ekki lét Huginn á sér slanda, er seglum hafði
verið liagað eftir vindi, og svo var með Huginn
sem önnur seglskip, að engu er líkara, en að
þau liafi sál og séu lifandi vernr.
Þaul nú Huginn áfram og lierti á, er vindur
jókst. Segl voru öll uppi, og kom hrátt í ljós, að
talca varð toppseglin, en skömmu siðar þótti
skipstjóra, að vind liefði lægt svo, að setja mætti
þau upþ aftur. En ekki leið þó á löngu, áður
en aftur livesti svo, að taka varð þau á nýjan
leik, eða láta þau hafa fyrir þvi sjálf.
Það er ofl erl'itt í livassviðri, fyrir einn mann
að fesla jafnstór toppsegl og Huginn liafði, vegna
þess að þau eru full af vindi sem belgur, er þau
liaí'a verið dregin niður á siglutoppinn, og slást
þá mikið. Er þvi ógerningur að bregða linu um
þau, og verður því að klil'ra upp á þau og selj-
asl á þau, og þannig að tæma úr þeim vindinn
og festa um leið. Var oft farið til þeirra verka
i þessari ferð.
Brált hurfu Vestmannaeyjar sýnum, en altaf
lierti Huginn á sér, og' var farið fram lijá og
suður með Orkneyjum á þriðja degi. Daginn eft-
ir, ulh morguninn, var skipið stöðvað fyrir utan
Aberdeen, 3 dögum og nokkrum timum eftir að
livessa tók úti fyrir Reykjanesi. — Var nú beð-
ið eftir liafnsögumanni og dráttarbát, því að
stutt var til flóðs. En þá var komið livassviðri
mikið, og treysti hafnsögumaður sér ekki um
börð, og varð kyr i dráttarbátnum. Var nú far-
ið að færa skipið i áttina til liafnarinnar. En
er skamt var komið, slitnaði dráttarkaðallinn;
varð þá að rifa sem auðið var, og fara svo
nærri landi, að hálnum tækist að ná i oss aftur
og draga oss inn. Þetta tókst, og voru þá not-
aðir tveir kaðlar, og gekk alt vel, uns skipið var
komið skamt frá hafnarmynninu, aðskipið kendi
grunns á miðri siglingaleiðinni. Var þá komið
nálægt fjöru, og hafði hafnsögumanninum, sem
var ennþá í dráttarbátnum, eigi komið það til
hugar, að Huginn væri svo djúpristur (18 fet).
Sjógangur var talsverður, og' safnaðist fjölmenni
mikið á hafnargarðana, er starði forviða á þetta
hásiglda skip með fána við liún, er enginn þekti.
Varð nú að híða, þar lil er sjó hælckaði, og
var á meðan tekið i dælurnar, en skipið lak ekki
nokkrum dropa. Loks hækkaði í sjó, er á daginn
leið, og vindinn lægði. Komumst vér þá inn á
höfnina, og þóttumst allir vel sloppið hafa, er
skipið var landfestum bundið.
Snorri gamli kom lika inn á sama flóðinu
og þóttist hafa verið fljótur í ferðum.