Útvarpstíðindi - 28.10.1940, Blaðsíða 12

Konan: Haldið þér, að ég sé síð-
ur einmana? Hugsið þér yður. Ég
hef aðeins verið gift í fjóra mánuði.
Og nú er ég ekkja. Þér getið ekki
skilið, hvað allt er tómt, líkast því
sem heimsendir væri kominn. Nú
hef ég ekkert að hugsa um, fyrir
engan að vona og ekkert að óttast
Það er hræðilegt að eiga engan, sem
maður elskar ....
1. herm.: Þótti yður ákaflega
vænt um hann?
Konan: (höfuð hennar hnígur
niður á borðið).
1. herm.: Vesalingurinn (hann
horfir á hálsinn á henni, — lágt
—) Þér eruð falleg. Bráðlega mun
annar koma og hjálpa yður til að
gleyma hörmunum. Lífið sigrar allt,
af þá, sem dánir eru. Ég má ekki
hjálpa yður — ekki ég. Fyrirgefið
þér — vínið — ég held, að það hafi
hleypt hita í blóðið. Það er víst bezt
fyrir mig að fara að sofa. (Þögn).
1. herm.: Hvað heitið þér?
Konan: Hvað ég heiti? Þér mein-
ið skírnarnafn mitt. Ég var kölluð
Judith.
1. herm.: (brosandi) Það lætur
ritningarlega í eyrum, en það er
fallegt nafn (þögn), (hann hnepp-
ir í hugsunarleysi frá sér jakkan-
um).
Kanan: En — hvað þér hafið
fallegan háls.
1. herm. (hlær vandræðalega og
afsakandi) : Fyrirgefið þér. Þetta
er vani. Við hermennirnir förum
alltaf úr einkennisbúningnum í her-
búðunum, hann er svo óþægilegur.
Og í kvöld finnst mér ég vera eins
og heima, að líkindum bara þetta
eina kvöld.
Konan: Nú skuluð þér láta yður
líða vel. Lof mér að hjálpa yður •—-
svona.
1. herm.: Nei — það el' —•
Konan (lágt) : Þér megið ekki
halda svona. (Hún streytist hægt á
móti. Fætu” þeirra koma við riffil-
inn og byssustingurinn snertir fót-
hlífarnar, svo að hvín við. Þau kipp-
ast við).
1. herm. (hlær) : Þarna sjáið þér.
Við sitjum hlið við hlið eins og hjón.
En byssustingurinn er undir borð-
inu. O, jæja, það er nú stríðið.
Konan (lágt) : Sleppið þér mér,
1. herm. (heldur henni fastri) :
Ég ætlaði ekki að móðga yður. Ég
var heimskur og klaufalegur. Komið
þér, við skulum drekka sáttabikar
(hann fyllir glösin). Skál!
Konan: Skál.
1. herm.: Merkilegt. Ég get ekki
skilið það. Þér eruð svo góð við mig
Og ég ætti auðvitað að hugsa um
fólkið heima, en það er svo langt ?
burtu.
Konan (svarar ekki, snýr sér við
og tekur ábreiðuna af rúminu hans.
Kemur svo aftur að borðinu). Nú
er kominn tími til að fara að hátta.
1. herm.: Ég kenni í brjósti um
þig, fallegi óvinurinn minn, en . . .
svona er stríðið.
Konan: Góða nótt. (Hún fer).
1. herm.: Góða nótt! (Þögn). En
hvað það er gott einu sinni að geta
farið úr jakkanum og stígvélunum
Þetta er nóg, maður veit aldrei. Og
byssuna við rúmið. Þetta er óvina-
land. (Setur byssuna við rúmið, opn-
ar varlega og kallar hvíslandi fram.
Judith. (Hann bíður augnablik.
Þögn. Hann lokar hægt dyrunum,
en aflæsir ekki. Gengur að borðinu,
sér kertin logandi). En sú eyðsla,
fjögur kerti, ég held ég slökkvi á
þeim. Þú sefur líka eins vel í dimm-
unni. (Meðan hann gengur að rúm-
inu tautar hann) : Ég ætla að fara að
28
ÚTVARPSTÍÐINDI