Útvarpstíðindi - 31.03.1941, Side 9

R. Tagore:
Blindakonan.
IV.
Enn liðu fram stundir og dagarn-
ir okkar voru hver öðrum líkir, unz
frænka mannsins míns kom til okk-
ar í heimsókn.
Það fyrsta, sem hún fleipraði út
úr sér, er við höfðum heilsazt, var
þetta: „Heyrðu, Kumo, það er auð-
vitað hræðilega leiðinlegt, að þú skul-
ir vera búin að missa sjónina, en
hvers vegna dregur þú manninn þinn
inn í myrkrið með þér. Þú mátt til
að fá hann til þess að taka sér aðra
konu“.
Það varð óþægileg þögn. Hefði
maðurinn minn bara tekið þessu sem
ganmi eða hlegið að því, hefði allt
verið gott. En honum varð seint til
svars og svo sagði hann með greini-
legum ákafa og óróleika í röddinni:
„Finnst þér það virkilega? Þetta
máttu ekki segja, frænka“.
Frænka hans sneri máli sínu til
mín. „Hef ég ekki rétt fyrir mér,
Kumo?“
dómgreind hans, smekkvísi og mann-
gildi, — ef hann hefur ritað grein-
ina algáður.
Að lokum ætla ég að leggja þá
spurningu fyrir yður, hr. ritstjóri,
hvort þér séuð reiðubúinn til þess að
lýsa yfir ánægju yðar í annað sinn
með ritsmíð þessa og ennfremur,
hvort þér teljið hana í samræmi við
stefnu blaðs yðar.
Virðingarfyllst.
Jón Eyþórsson.
Ég hef áður lýst því yfir hér í
blaðinu, að ég veldi ekki efni frá
hlustendum til birtingar eingöngu í
samræmi við mínar skoðanir. Stefna
Ég hló uppgerðarhlátri.
„Ég held, að þú verðir heldur að
leita úrskurðar um þetta til einhvers,
sem getur litið óvilhallari augum á
málið“, sagði ég. „Vasaþjófurinn
biður aldrei um leyfi þess, sem hann
ætlar að ræna“.
„Það er satt“, mælti hún blíðlega.
„Get ég fengið að tala við þig nokk-
ur orð einslega, kæri Abinask?"
Nokkrum dögum síðar spurði bóndi
minn frænku sína, svo að ég heyrði,
hvort að hún þekkti nokkra unga
stúlku af góðum ættum, sem hann
gæti fengið til þess að hjálpa mér við
heimilisstörfin. Hann vissi það vel,
að ég þurfti ekki á neinni aðstoð að
halda. Ég þagði.
„0, það er nú nóg til af þeim“,
svaraði frænka hans. „Frænka mín
ein á gjafvaxta dóttur, og yndislegri
stúlku getur þú varla óskað þér. —
Ættingjar hennar myndu áreiðan-
lega verða þess mjög fúsir, að gefa
þér hana fyrir konu“.
Og enn gall við uppgerðarhlátur
hans, og hann sagði: ,.En ég var nú
alls ekki að tala um giftingu“.
„Varla ímyndar þú þér þó, að ung
blaðs míns er sú, að gefa hlustendum
sem almennast tækifæri til að láta í
ljós álit sitt um útvarpið og starf-
semi þess — en sú gagnrýni, sem
þannig er flutt, að hver meðalgreind-
ur lesandi finnur, að ekki er hægt að
taka hana alvarlega, tel ég að sé þá
jafnframt meinlítil. Annars skal það
játað, og má gjarnan skoða það sem
eins konar afsökunarbeiðni frá minni
hálfu — að vegna sérstaks annríkis
og annara ástæðna gat ég ekki sinnt
síðasta hefti blaðsins, og sérstaklega
frágangi umræddrar greinar, eins og
ég hefði þurft, og mundi hún ekki
hafa birzt í því formi, sem hún var í,
ef svona hefði ekki staðið á. Ritstj.
ÚTVARPSTÍÐINDI
361