Útvarpstíðindi - 06.10.1947, Side 8

368
ÚTVARPSTÍÐINDI
held bara, að þið takið ykkur þetta
alltof nærri“, bætti hann við, „það
er eins og allir skríði í sjálfa sig,
veðursins vegna, annað hvort af
vorkunnsemi við okkur, þessa fáu
ferðamenn, sem hingað hafa lagt leið
sína í sumar, eða þá vegna þess að
þeim finnst þeir þurfa að biðja af-
sökunar, fyrir hönd skaparans, á
tíðarfarinu. En það þarf svei mér
engrar afsökunar að biðja á bless-
uðu regninu. Því að þegar styttir
upp, og það gjörir það, svona endr-
um og eins að minnsta kosti, þá er
loftið svo tært, fjöllin svo blá og
geymurinn svo víður, að maður
gleymir aldrei þessu dásamlega landi
og ... hinni vanþakklátu þjóð, sem
það byggir. Því ...“, hélt hann á-
fram um leið og hann rak kollirm
óþyrmilega upp í þak bílsins, „ ...
væru þessir bölvaðir vegir eklci
svona slæmir, þá væri þetta blátt
áfram fyrirmyndar land“.
Þótt Breti þessi væri eflaust nær
sjötugu en sextugu, þá var ekki við
annað komandi en að hann legði land
undir fót og héldi upp að glóandi
hraunstraumnum. „Til þess er mað-
ur nú kominn fyrst og fremst, að sjá
þessa atómsprengjuverksmiðju ykk-
ar í Heklu. Nei, ég er ekkert hrædd-
ur um það, að geta ekki gengið í
nokkra klukkutíam, það eina, sem ég
hef áhyggjur af, er að ég er búinn
með alla skömmtunarmiðana mína,
og hraunið er sennilega ekkert hollt
fyrir skóna“. Um þetta leyti var
engin skóskömmtun komin á hér á
landi, svo að ég benti honum á, að
eyðilegði hann skóna sína, þá gæti
hann sennilega fengið keypta skó í
skóverzlunum í Reykjavík. „Sama og
þegið, góði“, gall hann við, „en mér
á að geta enzt minn skóskammtur
eins og öllum hinum heima“. Og þar
með var það útrætt mál. En ég hugs-
aði sem svo: Hvað skyldu mörg pró-
sent íslenzku þjóðarinnar hugsa eins
og þessi aldraði Englendingur?
Þegar komið var til baka að bíln-
um, eftir hartnær fimm stunda gang
yfir gamalt hraun og ógreiðfært, þá
var auðséð á byggingarmeistaranum,
að farið var að draga heldur af hon-
um, enda féll höfuð hans út á hlið
sem sagt þegar er hann var seztur
upp í bílinn, og svaf hann vært og
mikið alla leið niður í Svínahraun.
Vaknar hann þá skyndilega, lítur
andartak í áttina til mín og segir:
„Já, þetta var þreytandi, því er ekki
hægt að neita. En þótt ferðin hefði
kostað mig helmingi meiri þreytu,
þá myndi ég með ánægju leggja upp
í hana'á nýjan leik, því að slíkri sjón
gleymir maður aldrei. Það liggja
miljónir enskra punda í þessari at-
omsprengju-verksmiðju ykkar, dreng
ur minn, þótt ekkert væri við hana
gjört annað en að sýna hana ferða-
mönnum. Ef þið vanrækið ekki að
auglýsa hana rækilega, þá fáið þið
líka næga dollara, gjaldeyri eins og
þið viljið“. Að svo mæltu lokaði hann
augunum á ný, og hraut nú hátt og
tignarlega alla leiðina til Reykja-
víkur.
„Hafið þér póstkort?“ spyr mað-
ur nokkur, heldur fasmikill, og otar
að mér tveggja krónu peningi, sem
hann heldur utan um, eins og pen-
ingurinn væri fjöregg hans. Ég skil
manninn mæta vel, en eitthvað finnst
mér enskan hans samt vera sérkenni-
leg. Eftir nokkra stund rennur upp
fyrir mér ljós, maðurinn talar ekki
ensku, heldur þýzku. — Þýzku, já,