Jazzblaðið - 01.12.1948, Blaðsíða 11

texta: „Hawaiian Paradise“ og „It’s Dream
time“.
Kveðja, Jón Ragnar.
Svar. Því miður er ekki rúm í blaðinu til
að birta þessa texta, þar sem svo margir
hafa beðið um nýrri texta. En ef bréfritari
vildi gjöra svo vel og senda okkur heim-
ilisfang sitt, þá er okkur sönn ánægja að
senda honum textana.
Jassþátturinn. Þriðjudagskvöldið 26. okt.
opnaði ég' fyrir útvarpið til að hlusta á
jazzþáttinn. Ég var heldur seinn til að
heyra inngangsorð Jóns Múla, en heyrði
þó niðurlag þeifra, sem hljóðaði á þá leið,
að þetta væri síðasti jazzþátturinn, þar sem
útvarpsráð hefði ákveðið að legg'ja hann
niður. Og- svei mér þá ef Jón var ekki
klökkur, þegar hann s^ýrði frá þessu. Síð-
an lék hann plötur með sinni uppáhalds
hljómsveit Duke Ellington. Ætli það hafi
verið nokkur staðar í heiminum, leiknar í
jazzþætti hlutfallslega jafn margar Elling-
ton plötur og hér. Öllu má ofbjóða). Þess-
ar plötur með Duke voru ágætar. Platan
sem saxafónleikarinn Johnny Hodges og
trompetleikarinn Rex Stewai't skiptu á milli
sín var mjög skemmtileg. Ef til vill hafa
fleiri en ég tekið eftir því hvað Duke líkt-
ist Fats Waller mikið í leik sínum á þess-
ari plötu. Platan „Jumpin’ punkins" var
nokkuð þunglamaleg. Jón hefði átt að geta
þess, að þetta er ein hinna sárafáu platna
með Duke hljómsveitinni, þar sem hinn
ágæti trommuleikari Sonny Greer leikur
sóló. Einnig hefði verið gaman að fá að
vita hvort það var Rex Stewart eða Cootie
Williams, sem lék trompetsólóna á plöt-
unni „John Hardy’s wife“. Ekkert skil ég
í þeirri ráðstöfun útvarpsráðs að leggja
þennan þátt niður, því hann er vinsæll með-
al unga fólksins, þó þeir sem eldri eru séu
lítt hrifnir af honum. En ég veit að þeir
gömlu setja ekki fyrir sig þó þátturinn sé,
þar sem öll önnur dagskráratriði virðast
eingöngu vera ætluð þeim. — Alex.
Svar. Við erum á sama máli og Alex, út-
varpsráð virðist hafa hlaupið yllilega á sig,
þegar það lagði þennan þátt niður. Sumir
segja, að þeir ætli að taka upp „víkivaka“
þátt í staðinn. Sennilega á það að vera
þjóðlegra en jazzinn. En eru þeir ekki allt-
af að hampa því, að útvarpið sé menning-
arstofnun? Og er ekki sagt að listir séu
göfgandi? Því þá að sniðganga hina yngstu
list, jazztónlistina? Hæpið er að þeir geti
svarað þessu án þess að roðna.
I know that you know. Þar sem blaðið
hefur nú tekið upp sérstaka opnu fyrir
bréf frá lesendum, þá langar mig að bera
fram nokkrar spurningar, sem ég vildi fá
svarað ef hægt er. 1. Hefur Harry James
leikið inn á plötur með Hampton „all-stai'“
hljómsveitum? 2. Hvenær lék Armstrong
inn á plötuna „I can’t give anything“, og
Hampton inn á plötuna „I’m in the moou
for love“? 3. Hvað heitir píanóleikarinn á
plötunni „Darktown strutters ball“ með
Jimmy Dorsey hljómsveitinni? 4. Hvað heit-
ir trombónleikarinn á plötunni „Wang wang
blues“ með Goodman sextetinum? 5. Hvað
heitir trommuleikarinn á Glenn Miller plöt-
unni „Bugle call rag?“
Askrifandi.
Svar. 1. Harry James hefur leikið eftir-
farandi lög með Hampton: „Sho shiner’s
drag“, „Muskrat ramble“, „Any time at
all“ og' „I’m in the mood for love“. 2. 1929,
1938. 3. Freddy Slack. 4. Lou McGarity. 5.
Maurice Purtill.

jazzLUS 11