Jazzblaðið - 01.12.1948, Blaðsíða 26

langaði til að seg.ja. „Hvernig getur nokk-
ur maður verið svona fær? Hvað veldur
því?“ Síðan missti hann sjónir á Smók,
en varð starsýnt á Varða, sem var farinn
að slá symbalinn, og síðan á hendurnar á
Jeffa yfir nótnaborðinu. Hann bar úlnlið-
inn hátt og beygði fingurna í hálfhring,
stiklaði á nótunum eins og kjúklingur hopp-
ar í leit eftir korni. Hann sló hverja nótu
skýrt og snöggt, og honum hefði verið ó-
mögulegt að komast út úr hljóðfallinu.
Hendurnar á honum voru skapaðar til að
stingast á borðið, en ekki strjúka það, stíll-
inn var funandi.
Rikki horfði á hendurnar á Jeffa líkt
og kettlingur horfir á flöktandi skugga á
teppi. Og þegar „Dead Man“ hafði verið
leikinn á enda, greip hann hendinni um
ennið og dæsti af fögnuði og furðu. Hinir
hljóðfæraleikararnir uppi á sviðinu sneru
sér við til að fá viðurkenningu hjá Rikka,
og fengu hana, ekki þó í neinu sem hann
sagði, heldur í andlitssvip hans. Smók stóð
upp og settist síðan aftur á hækjurnar án
þess að segja nokkuð. Varði leit á hann
og sagði. „Langar þig til að taka í tromm-
urnar stundarkorn, Dani ?“
Smók stökk á fætur og sagði: „Já, mér
er sama þó ég geri það. Ef þú vilt, þá er
bezt að ég taki í þær dálitla stund“. Og
þegar Varði stóð upp, var Smók kominn
eins og elding í stólinn hans og strax búinn
að setja fótinn á fótafjölina og var farinn
að dangla í litlu trommuna með vísifingr-
inum. Hann leit niður í kjuðakörfuna, sem
hékk öðru megin á stólnum hans Varða,
tók sér tvo kjuða og bar þá saman.
Því næst leit hann lyftum brúnum á Jeffa
og Jeffi sagði: „Ég geri ráð fyrir, að þú
viljir hafa það hægt?“ „Ojá“, sagði Smók.
„Ef það á að verða gott, verður það að
vera hægt“. Og Jeffi svaraði um hæl. „Sum-
ir segja það gagnstæða. „Ef það á að verða
gott, verður það vera hratt“. Þú vilt hafa
það hægt til þess að þú getir tvíslegið, hve-
nær sem þú vilt. Það er ekki hægt, heldur
hratt". Hann sneri sér að Rikka, glotti og
sagði: „Þetta er staðreynd. Hann vill, að
allir aðrir leiki hægt, svo að hann geti
leikið hratt sjálfur. Það er það eina, sem
hann vill, karlskepnan, fá að rifa sig upp
í tvíslátt í rólegu lagi. En hann gerir það
rel“. Síðan sneri hann sér að Smók og
sagði: „Jæja, allt í lagi, þú átt kostinn.
Eigum við að spila „Ida?“ Og Smók tók
fúslega undir á fótafjölina, einn, tveir,
ofurhægt, einn, tveir.
Hinir vissu, hvað klukkan sló, og' þeir
byrjuðu á þessu lágværa, blíða lagi og gáfu
Smók tækifæi'i til að fá eins mikið rúm
með einleikinn eins og hann vildi.
Smók hafði allt á sínu valdi lagið á enda.
Hann sinnti ekki mikið litlu trommunni,
hann gat leikið á litla trommu hvenær, sem
hann vildi. Hann lék á bassatrommuna,
hóglega og þó mjög skýrt, með ótal til-
brigðum. Hann lék undir með fótafjölinni
og fór í tvísláttinn á symbalinn, lék með
annarri hendi, en hélt hinni um brúnina á
symbalnum til stuðnings og til að deyfa
tóninn. Hann gerði þessu svo góð skil, það
duldist engum, og hljómsveitin lét hendur
falla í góða stund og létu hann einan um
verkið. Hann hélt áfram einhentum tví-
slættinum og engar endurtekningar, allt
sett og smellt. Hann lék á trommu á sama
hátt og Bil! Robinson dansar, skortir aldrei
nýjungar, lék lágt og skírt.
Þegar þetta var á enda, sagði Jeffi:
„Hvað sem öðru líður, hefur þú ekki bráðn-
að á meðan þú varst í burtu“. Smók heyrði
ekki hvað hann sagði, hann var að tala
við Varða, svo að Jeffi sagði við Rikka.
„Ef þessi þrjótur mundi hætta smádútli
og fá sér almennilegar trommur, mundi
ekki vera völ á betri manni að þessu starfi".
„Ég veit það“, sagði Rikki.
„En hann virðist aldrei geta markað sér
spor“, hélt Jeffi áfram. „Hann er sí og æ
hangandi heima við boltaleik með krökk-
unum á götunni, eða bara að hangsa á rabbi
við fólkið sitt, eða hreint og beint að slóra
um bæinn. Hann tollir aldrei lengur en
viku við neitt starf“.
Hann sat enn og sló nóturnar og hnykkl-
aði brýrnar á meðan hann talaði. „Ég
vildi sannarlega, að eitthvað yrði til að ýta
við honum. f hvert sinn sem ég heyri hann
leika, sárnar mér, að hann skuli ekki gera
neitt til þess að spjara sig. — Framh.
26 jazMaM