Jazzblaðið - 01.04.1949, Qupperneq 10

JAZZ-HL JÓMLEIKAR
KRISTJÁNS kristjánssonar
Sunnudaginn 3. apríl voru hljómleik-
ar þessir haldnir í Austurbæjarbíó kl.
1.15.
Þarna komu fram þrjár hljómsveitir,
16, 12 og 8 manna, allar undir stjórn
Kristjáns Kristjánssonar. Þau Hjördís
Ström og Iíaukur Morthens sungu með
16 manna hljómsveitinni.
í 16 manna hljómsveitinni léku þeir
Jónas Dagbjartsson, Höskuldur Þór-
hallsson og John Kleif trompeta. Björn
R. Einarsson trombón, Vilhjálmur Guð-
jónsson og Kristján Kristjánsson alto-
saxófóna og klarinet. Gunnar Ormslev
tenór og klarinet og Einar B. Waage
tenór. Baldur Kristjánsson píanó. Guð-
mundur R. Einarsson trommur. Eyþór
Þorláksson bassa. Þórir Jónsson, Skafti
Sigþórsson, Snorri Þorvaldsson og Ingv-
ar Jónasson fiðlur. Jóhannes Eggerts-
son cello. 1 tólf manna hljómsveitinni
fór Skafti yfir á bariton-sax, Þórir yfir
á tenór og þeir Ingvar, Snorri, Jóhann-
es og Einar B. Waage gengu úr. í átta
manna hljómsveitinni gengu þeir John,
Höskuldur, Þórir og Vilhjálmur úr.
Tólf manna hljómsveitin byrjaði og
lék hún alls fimm lög, fyrir utan kynn-
ingarlagið „Lover“. í hljómsveitinni
voru trompetarnir hvað lakastir, svo
ósamtaka sem mest mátti vera. Jónas
lék allar sólóar og var hann góðum á
köflum en þó átti hann erfitt með að
fara upp í sólóum. Lagið „Bishops
blues“ var hans einleiks lag og lék hann
þar æði mikla „cadenzu" í enda lagsins,
sem sennilega hefur verið tekin rétt
nótu fyrir nótu, en eins vélrænt og mest
mátti vera. Það var ekki til nein hrynj-
andi eða tilfinning, sem þó var svo auð-
velt að hafa, þvi samkvæmt nótunum
var honum í sjálfsvald sett hvernig
hann hefði þetta. Saxafónarnir voru
éinnig afar slæmir, ekki nokkur fylling
til. Hugsið ykkur hvað hægt er að gera
með hvorki meira né minna en fimm
saxafónum. Vilhjálmur lék fyrsta saxa-
fón og nokkrar sólóar. Tónn hans og
tækni er eins fullkomið og það framast
verður á kosið. Sennilega hefur þetta
verið lítið æft, því lítið hafðist úr þessum
fimm fónum. Ormslev lék allmikiö af
prýðilegum sólóum, en í section átti hann
ekki heima, þar var tónn hans of rifinn
og samlagaðist illa hinum. Vilhjálmur
lék klarineteinleik í hinum gamla, góða,
danska tangó ,,Jalousie“ sem var þarna
í ágætri swing útsetningu. Vilhjálmur
stóð sig snilldarlega og var klappaður
fram á eftir. Eina framklappið á hljóm-
leikunum, enda var leikur hans eitt af
beztu atriðum hljómleikanna.
Trombónleikur Björns var sæmilegur
með sveitinni, þó var eins og hann fyndi
ekki sjálfan sig. Sólóar hans voru flest-
ar misheppnaðar að undanskilinni þeirri
í laginu „Laura“, sem sýndi vel hinn
fágaða tón hans á hljóðfærið.
Rhythma-sectionin var ósköp hæ-
versk, ekkert framúrskarandi, en heldur
10