Jazzblaðið - 01.04.1949, Blaðsíða 11

ekkert slæm. Píanósólóar Baldurs voru
eitt með því betra á hljómleikunum og
hinn svokallaði einleikur Eyþórs á bass-
ann var ágætur. Með því að snúa hljóð-
færinu inn á sviðið, en ekki fram í sal-
inn eyðilagði hann fyrir sjálfum sér,
því að það heyrðst allt of lítið í honum.
Útsetningar hljf|msveitarinnar voru
eins og úr sitt hverri áttinni og flestar
lélegar, sem sennilega varð þess vald-
andi að hljómsveitin naut sín ekki sem
skildi. Þegar hin eina ágæta útsetning
kom, sem var „Eager Beaver“, var eins
og önnur hljómsveit hefði verið sett á
sviðið. Saxafónarnir voru hreinasta af-
bragð, trombóninn skínandi og jafnvel
trompetarnir reyndu að vera með.
Ég varð fyrir vonbrigðum með átta
manna hljómsveitina. Þessu hafði verið
lýst svo stórkostlega fyrir mér. Fyrsta
flokks Be-bop útsetningar, margra vikna
æfingar og ég man ekki hvað og hvað.
Hljómsveitin var svo sem ágæt, því held
ég fast fram, en hvað var með allar
sólóar, því voru þær ekki með? Eru
ekki litlar hljómsveitir einmitt byggöar
upp á þeim? Og Be-bop hljómsveit án
sólóa, það er svona álíka og blaðlaus
hnífur með engu skafti. Gunnar Orms-
lev lék þarna við og við nokkurra takta
sóló, sem vart er hægt að telja með.
Hér naut Eyþór sín mun betur með
bassann, en var þó ekki allskostar með
í þessum eltingaleik. Guðmundur
trommmuleikari hefði átt að leggja frá
sér nóturnar og nota aðeins „beina-
grindina“ úr þeim, en koma svo með
„fill in“ og áherzlur og nota bassa-
trommuna miklu betur. Hann lék rétt-
ara sagt of mikið swing til að eiga
heima í þessu Be-bop-bandi. En nú
voru útsetningarnar lítið meira en
swing útsett í Be-bop svo að Guðmund-
ur hefur kannski eftir allt saman gert
hið eina rétta.
Stóra hljómsveitin lék aðeins undir
söngnum að undanskildu laginu
,,Dream“, þar sem Björn lék trombón-
sóló, og var heldur lágur, falskur.
Fyrri hluti hljómleikanna hafði farið
sæmilega fram, en nú var eins og allt
færi í hund og kött. Hljómsveitin var
eins og stjórnlaust skip á reki 1 ofsa-
veðri. Við og við heyrðist harmakvein
í vindinum, það voru falskar fiðlurnar.
Skipshöfnin hafði auðsjáanlega gert
uppreisn um borð og allt logaði í óeirö-
um. Skipstjórinn veifaði höndum til
himins og bað þess að kraftaverk skeði
og þessum hörmungum létti, en ekkert
skeði og skútan sigldi í strand og var
ekki einu sinni reynt með lófaklappi að
ná henni út aftur.
Hjördís Ström reyndi að syngja með
aðstoð umræddrar hljómsveitar, en var
auðsjáanlega lítt æfð og fórst henni
ennþá verr en hljómsveitinni. Haukur
söng mun öruggara, en var mjög
ólíkur sjálfum sér frá því sem mað-
ur hefur heyrt hann áður. Hann hélt
á lögunum, eða textunum í hendinni,
sem var frámunalega óviðfelldið, það
getur hver sem er lært nokkur erindi,
sérstaklega ef þau eru á ensku, því
kunni maður eitt þá kann maður þau
öll, svo eru þau lík. Enn hefur honum
ekki tekizt að yfirstíga sinn versta
galla: Slæmur framburður á enskum
textum. Hann og Hjördís hálfsnéru bak-
inu í áheyrendur, sem var óþarfi, því þau
eru bæði nógu snoppufríð til að snúa að
þeim, er á þau horfa og hlusta. S. G.
U