Útvarpstíðindi - 17.05.1948, Side 24

216
ÚTVARPSTIÐINDI

1 RÖDDUM HLUSTENDA í síðasta
hei'ti er þess óskað, að Útvarpstíðindi
hirti kvæði ]>au, sem Loftur Guðmunds-
son flutti í litvarpið á blaðamannakvöld-
vökunni um páskana, undir nafni Leifs
Leirs. Síðan hafa kvæðin birzt í „Brotn-
um pennum" Alþýðublaðsins, en samt
sem áður vilja Útvarpstíðindi verða við
tilmælum bréfritarans, og koma liér tvö
af kvæðunum, sem lesin voru á blaða-
mannakvöldvökunni:
NO MANS LAND.
Holskeflur ára og alda
æða við tímans sand.
Kinníana sit ég að sunibli,
er siglir initt fley í strand . ..
eftir áttunda staupið
opnast mér „no mans land“.
Úr finndúpum liámera og hnúðbaks
rísa liákjarvölsk undrafjöll,
frá skipsfjöl mér chevingskir sjómenn
skutla upp á túbalskan völl.
IJm ásgrímskar auðnir og heiðár
reika ásmundskar skesstlr og tröll.
1 guðjónskum hamrahörgum
stendur liátíð, sem aldrei dvín.
Hvern vegg hefur Skúlason skreyttan
til skelfingar Hagalín,
en Grímsvatnalangeldur Gvendar
á gólfinu fuðrar og skín.
Við jónleifska hljómaheiðni
og hallgrímskan þjóðlagaseim
veita búkmiklar abstraktínur
sín atlot i kristmönsku geim,
en kiljanskar siðfræðissölkur
syngja með austrænum hreitn.
Einmana sit ég að sumbli,
er siglir mitt fley 1 strand ...
Eftir áttundas taupið
opnast mér „no mans land“.
A STOPPESTÖÐINNI.
Þau hittust á stoppestöö.
Stundum er alllöng bið,
því jafnvel stoltustu strætisvagnar
stöðvast, er sízt á við ...
Og þarna stóðu þau hlið við hlið.
Hann var ungur og ásthneigður sveinn.
Hreifst af öllu, sem fegurst hann sá.
Og hún var yndisins opinberun
frá uppmjóum hatti að skógati á tá.
Eða svo var að sjá . . .
Æskurjóð, unaðsslétt kinn,
eirrauð, freistandi vör . ..
Mjúldega sveigðir brúnabogar.
Rleikgullnir lokkar, — augun snör.
Og tennurnar hvítar sem heiðjöklaskör.
Þau stóðu þar lilið við hlið ...
á húmkvöldum margt getur skeð.
Þaö skall yfir snögglega skúr með stormi
og skjól eða afdrep varð hvergi séð ...
þá fauk af henni hatturinn og hárið með.
Og regnið slrauk roðann af vör
og hin rósleita kinn varð eitt svað,
þar sem mjúku brúnabogarnir runnu
í biksvörtum lækjum, — já, svo fer það,
þegar skellur yfir rigning á skjóllausum
stað.
Strætisvagn stöðvar sitt skrið ...
stöðvast um andrá, og fer.
Hann grípur í stöngina, liún sezt í sætið,
en svalköld oft biðin á húmkvöldum er . ..
hún lióstar og hnerrar, hnerrar og hóstar
Iivítum tanngörðum út úr sér .. .
Hann tékur ekki oftar á öltu því mark,
sem fyrir augu hans ber ...