Kristilegt stúdentablað - 01.12.1953, Qupperneq 19

inn, enda var efni hans heimspekilegs eðlis. Sið-
ara erindi hans: „Guds rike kommer“ var mun
aðgengilegra. Málfar hans olli mörgum erfið-
leikum. Finnarnir skildu hann ekki og Sviarnir
illa. Sumir sögðu, að Danirnir hefðu ekki held-
ur skilið, hvað liann var að fara i fyrra skiptið.
Norski læknirinn Einar Lundby, vakti mesta at-
hygli, enda er persónan að mörgu leyti merkileg.
Mest fannst mér til hans lcoma, er hann sat úti
á grasflötinni fyrir framan aðalhygginguna og
sagði okkur ýmislegt frá trúarreynslu sinni. Eru
það furðulegir hlutir, sem hann gelur sagt frá-
Oft dettur honum í hug að senda peninga á ein-
hvern ákveðinn stað, og hefur þar alltaf verið
hrýn þörf fyrir þá. Það má segja, að hann sé
höndlaður af vilja Guðs. Finninn Erkki Kurki-
Suonio var ræðumaður, sem gott var á að hlýða.
Hann flutti okkur alvarlegan lioðskap, boðskap
um synd og náð og eilíft líf þeim til handa, sem
eru í Jesú Kristi. Að síðustu vil ég geta Norð-
mannsins Fridtjov Birkeli. Hann talaði tvisvar.
1 fyrra skipið gerði hann grein fyrir afstöðu
Biblíunnar til spurningarinnar: „Ilvað er maður-
inn“, en i síðara skiptið talaði liann um hinar
lokuðu dyr. Var það að mínum dómi áhrifamesta
ræða mótsins. Hún var flutt á kristniboðssam-
komu, sem haldin var undir heru lofti. Hann
minntist þeirra dyra á kristniboðsakrinum, er
lokast hafa nú á seinustu árum og hins vegar á
dyr lijartnanna, sem eru víða lokaðar. En þótt
dyrnar lokist á einum stað, er liið mikla fagnað-
arefni, að Guð opnar þær þeim mun betur ann-
ars staðar.
Seinasta samverustund mótsins var mánudags-
kvöld 6. júli. Það var altarisganga, er fór fram
í kirkjunni i Viköj, sem er skammt frá Fram-
nesi. Það var hátíðleg stund að sjá hundruð ung-
menna krjúpa að náðarborði frelsarans og taka
á móti fyrirheitinu um fyrirgefningu syndanna
og eilíft líl'. Hópur eftir hóp fór fram að grát-
unum og að síðustu prestarnir. Tónar orgelsins
gáfu það til lcynna, að atliöfninni væri lokið,
og við lögðum af stað út á Framnes. Er þangað
kom, var staðnæmst fyrir utan aðalbygginguna,
og einn í hópnum lióf að syngja „Þú Guð, sem
stýrir stjarnaher“. Fleiri bættust í hópinn, og
brátt steig margraddaður söngur til himna.
Sálmur eftir sálm var sunginn. „Hærra minn
Guð til þín, hærra til þín“.
Margt flaug mér í hug á þessari stundu, sem
var hin raunverulega kveðjustund. Nú vorum
við að skilja eftir yndislegt stúdentamót. Mörg
vináttubönd höfðu tengst, sem ekki var með
öllu sársaulcalaust að slita, en slíkur er gangur
lífsins. „At treffes for at skilles, det er livets
gang, men at skilles for at treffes det er haabets
sang“. Við, sem leggjum von okkar á Ivrist, eig-
um fyrirheitið um að fá að hittast aftur, þótt við
um stund séum skilin að.
Daginn eftir, þegar ég vaknaði voru flestir
Finnarnir og Svíarnir farnir, og um hádegið
lögðum við af stað til Björgvinjar.
Framnes hvarf sýnum okkar og lifir nú aðeins
í endurminningunum, sem verða dýrðlegri eftir
því, sem dagar og vikur renna sitt skeið og
breikka bilið milli þess, sem þá var og nú er.
Gústaf Jóhannesson,
stud. oecon.
Lífsviðhorf —
Framhald af bls. 13.
er kærleikurinn: ekki að vér elskuðum Guð,
heldur að hann elskaði oss og sendi son sinn til
þess að vera friðþæging fyrir syndir vorar“
(I. Jóh. 4).
En hvað meira um syndir mínar og þínar?
Er svo ákaflega nauðsynlegt að henda á þær og
beina athyglinni að þeim? „Ekki er ég verri
maður en Pétur eða Páll, nema jafnvel síður sé.“
hugsa margir og friða samvizku sína þannig um
stundarsakir. En sá hugsunarháttur hefur orð-
ið mörgum að falli. I því sambandi skulum við
atliuga nánar orð Heilagrar Ritningar, t. d. það,
sem segir í Rómverjabréfinu 3-23: „Því að allir
liafa syndgað og skortir Guðs dýrð“, og orð sem
standa í 59. kapitula Jesaja spádómsbókar: „en
það eru misgjörðir yðar, sem slcilnað hafa gert
milli yðar og Guðs yðar, og syndir yðar, sem
byrgt liafa auglit hans fyrir yður, svo að liann
heyrir eldci.“
En, vinur, minnstu þess, sem skeði um níundu
stundu á Golgata hæð föstudaginn langa. Þegar
Kristur hafði gefið upp andann, þá rifnaði for-
tjald musterisins sundur í tvennt frá ofanverðu
og allt niður í gegn. Manninum var opnuð leið
inn i hið allra helgasta. Friðþægingarverkið var
unnið. Hinn ókleifi múr, sem verið hafði milli
KRISTILEGT STÚDENTABLAÐ
19