Stundin - 01.01.1941, Síða 7

STUNDIN
7
Míchaíl Sosfschenko:
r
Agjaraa mjólkursölukerlíngín
KONA nokfcur í Lieningrad, ekkja og tann-
læknir að síöðu, hafði ákvieðið að gift-
ast aflur. En nú á tímum ier alls ekki auð-
welt að giftast, og það því síður, ef konan
'sr menntuð, og ef þetta gáfukvendi einnig
óskar eftir gáfuðum manni. I öre’galandín'u
okkar ler vandamál stéttaskiptingarinnar alls
iekki endanliega leyst, og ef satt skal segja, ]rá
'eri: sannarlega íáir giftingarhæfir gáfunnenn
hjá okkur. Það ier að segja, auðvitað eru
margir til, en þeir eru allir svona eða hins-
'egln, annaðhvort eru [>eir þegar giftir, eða
Þe'.r purfa að sjá fyrir tveim til [iremur
f'jölskyldum, ieða þeir ieru veiklaðir, sem
ekki er neinn sólargeisli í hjónalífinu.
Og við þiessi kjör bjó í Leningrad ekkja,
er hafði misst mann sinn á síðastliðnu ári.
í byrjun hiefir hún senniliega verið fremur
kærulaus í málinu, sennilega hefir hún hugs-
að: pietta gerir ekkert til.
En svo sér hún allt í íeinu, að petta erekki
svo leinfalt, því að brúðgumarnir eru ekki
n hvierju strái. Og svo tekur henni að leiðast.
Hienni hefir lieiðst i heilt ár, og lioks trúir hún
mjólkursölukerlingu einni fyrir sorgUm s'n-
um. Hún hafði nefnilega drukkið tvo lítra
mjólkur á hvierj.um degi síðastliðið ár, og
af þessari fæðu dafnaði hún eins og lamb
á vordcgi, n>g senniliega hefir mjólkin líka
valdið þiessum djörfu og áköfu hjónabands-
draumum hiennar. Já, í næstuim ár drakk
hún stöðugt mjólk og varð alltaf hieilbrigðari
eg heilbrigðari, og svo fór húsfreyjuhjal
a milli hiennar og kerlingarinnar. Ég veit
ekki, hvernig það byrjaði, e. t. v. með J>ví að
nauðsynjavörurnar yrðu alltaf dýrari, að
mjólkin væri vatnshlá, og að hvtergi fyndust
giftingarhæfir ungir nnenn.
Og mjólkursölukerlingin sagði, o, suss'u
jú, len það, sem satt er, er alltaf satt, þeir
'erii ekki margir til. En ég hefi beztu
tekjur, sagði ekkjan, á allt: herbergi, hús-
gögn, pieninga, og sjálf er ég alls engin
fuglahræða. En þrátt fyrir það, mér tek'st
alls ekki að giftast aftur, og nú er eiginlega
'ekki um annað að gera en að setja arnglýs-
'ngu í blöðin.
,.Og eitthvað hlýtur að rnega taka til
bragðs“, svaraði sölukerlingin.
„Ég væri svo sem til með að láta eitthvað
af hendi rakna við hvern, sem kæmi mér
í kynni við sæmilegan mann", segði ekkjan.
„Mynduð þér kannske borga það rífiega?’
spurði söiukierlingin lævís'.egd.
„Nú það færi eflir því, hvernig maðurinn
væri. Ef það er gáfumaður, og giftijt mér,
þá myndi ég fórna 3 tsérvonzum án þess
að hika við“.
„Þnemur, það er nú ekki mikið, eigum
við ekki að segja 5, og þá myndi ég taka
málið aö mér, því að ég hefi livort sem er
augastað á hæfiliegum manni'*.
„En e- t. v. er hann enginn gáfumað>ur,
kannskie er það bara venjulegiir burðarkarl, x
og fyrir hvað á ég þá að fórna 5 sérvonzum)“
„Ekki aldieilis, hann er gáfumaður, hann
er vélsmiður".
„Jæja, kynnið okkur þá, og hér er 1 tsér-
vonz fyrir ómakið". \
En hér verður að skjóta því inn, að kerl-
ingin hafði ekki augastað á neiinium. En jness-
ir mikiu peningar hertu á blóðrás hennair,
og hún byrjaði að velta þvi í leinfö’.du, höfði,
hvernig hún igæti á auðveldastan hátt ginnt
féð frá ekkjunni.
Og þegar hún kom heitn, sagði hún við
mann sinn: „Hieyrðu, Nikolás minn, við getum
í svip og án mikillar fyrirhafnar fieugið 50
.fúblur í lófann“. Og svo sagði hún holnium
alla söguna. Já, hverniig væri það, ef hún
kynnti mann sinn og ekkjuna og húr yrði
svo einfökl að greiða hienni 50 rúblur. „Og í
versta tilfelli", hugsaði hún, „get ég fengið
augnabliksskilnað, ieins og nú er málum kom-
ið, er það engum erfiðleikum bundið. Ég læt
skrifa mig út úr hjónabandinu í dag og svo
vierð ég skrifuð inn í þiaíð á morgun eða hinn
daginn, og þannig þraútin leyst".
Maður kerlingarinnar, sem var snotur og
hafði lítið yfirskegg, svaraði: „Ágætt, ágaett,
já, gerðu svo vel, ég er sannarlega ailtaf
ánægður mieð að stinga 50 rúhlum í viasann
fyrir minna en ekki neitt“.
Eftir nokkra daga kynnti mjólkursöluklerl-
ingin mann sinn o,g ekkjuna. Og ekkjan gladd-
ist hjartanlega og greiddi tilskilda fjárhæð
möglunarlaust. Því næst gerðist þetta:
Framhald á bls. 15.