Stundin - 01.01.1941, Qupperneq 17

STUNDIN
17
Sonur himinnsins
*
ADÖGUM guðanna horfði sóligyðjan Ama-
terasiu yfir fjöll og dali Japans ogmælti:
„t þiessu landi skulu niðjar mínir ráða ríkj-
um, ættlið leftir ættlið“, og hún sneri sér
svo mælandi að sonarsyni sínum, prinsin>-
um Ninigi: „Þú, niðji minn, tak við stjórn
hiessa lands, og megi hamingja og auðsæld
kieisaraættarinnar vara eins lengi og himinn
og haf sniertast við yzta sjónhring“. Prins
Ninigi tók við vanda þiessum og hinum
þrem táknum valdsins, sverðinu, speglinum
og hálsfiestinni, yfirgaf himininn og sté niður
tii hins ríka lands Kiushu eyjarininar í Suð-
ur-Japan og settist að völdum. Ninigi prins
var langafi Jinru kieisari, sem bar í brjósti
löngun til að drottna yfir jörðunni. Hann
sigldi til aðal eyjarinnar, 'lagði undir sig frið-
sama eyjarskeggja og stofnaði japanska keis-
araveklið. Þetta var 666 fyrir Krist. HanS
himneska hátign, Hirohito, núveraindi Japans-
k'eisari er 128. afkomandi sólgyðjunnar í
beinan karllegg, og allt Japans-veldi heldur
í ár hátíðliegt 2606. afmæti keisaradæmisins.
Viel má vera, að sögnin um upphaf kieis-
aradæmisins sé æfintýri eitt, en hvað sem
öðru líður, er goðsögnin sá stjórnmálalegi
máttur, ier einna mestu ræður um líf og ör-
lög 500,000,000 manna. sem er fjórði partur-
'nn af ölluum íbúum jarðarinnar. Guðliegur
uppruni Japianskeisara gerir lífsskoðun Jap-
ana skiljanlega og skýrir á nokkurn hátt ó-
bilandi kjark og afrek í hinni vonlausu styrj-
öld þeirra við Kína.
Aðiöins í ytri háttum, klæðaburði og frarn-
komu, svipir Japönum til Bandaríkja- eðá
Evrópumanna, allt annað ier frábrugðið.
Japanir telja sálina vera' í mfaganum. Tal-
skapinn", sagði I. P. mieð sljórri röddu.
„Maðui' þarf að éta, og fjandinn má vita, að
maður gæti svo siem gert eittbvað annað
©n að yrkja“.
Viku síðar kom ég I. P. fyrir siem sendli
kwjá ritstjóm einni, síðan hefur hann engin
kvæði skrifað.
Og núna kemur til mín fyrrveraudi verk-
stjóri úr tóbaksvierksmiðju, skáld starfs’tíis,
'ef svo mætti segja.
aðu um sálina við Japana, og hann klappar
blíðliega á magann, meðan þið ræðist við.
Ef hann „þrieifar eftir maga þínum“, einS
og þieir orða það, þá er hann að leita éfdr
lieyndarmálum sálar þinnar. Ef „munur er á
munni og maga“, þá lýgur tungan, og ef
„maginn er svartur“, þá er hann slæmur
rnaður. Ef hann „hiefur eitthvað í maganum",
|)á hiefir hann eitthvað á samvizkunni.
Ef Japani býðst til að opna á sér kviðinns
mierkir pað, að hann vill tala opinskátt. Þeg-
ar hann býðst til að skera sig á kviðinn, er
það sama siern að hann setji sálu sina að
vieði.
IALDA RAÐIR hafa mteir en fjórir Japanir
skorið sig á kvið á degi hverjum. Kviður
er á japönsku „Hara“, en skurður „kiri“.
1500 manns fremja hara-kiri á ári hverju.
Ef Japani er sármóðgaður, eða ef hann hefir
drýgt dauðasynd, þá kýs hann að afhjúpfá
sáí sína með því að opna á sér kviðinn og
sýna þannig á kvalafullan hátt innri hrein-
leika sinn.
Þessi aðferð varð fyrst algeng á 8. öldinni,
og var sérréttindi háttsiettra aðalsmanna. En
framgangsmátinn var mjög flókinn. Fyrst
færði sérstakur sendiboði keisarans aðals-
manninum gimsteinum settan rýting ásamt
kurtieislegu bréfi, um hryggð hans hátignar.
Margskonar sierimoníur urðu að fara fram
í rnarga daga, áður en kviðurinn var undir
skurðinn búinn. Að lokuni kraup aðalsmað-
úrínn í djúpri alvöm að hásætinu í ættarsaln-
um, en vinir, opinherir starfsmenn og pjón-
ar horfðu á hann, þar siem hann, nakilnn
til bieltis, framdi skurðinn og kraup á löngu
ermunum til þess að falla ekki aftur yfir
sig. Keisaranum var færður blóði drifinn
rýtingurinn til sánnindamerkis og t'il notk-
unar við næsta tækifæri.
JAPANIR eru allra þjóða þrifnastir. Þeim
líður hvað hez't í sjóðheilu baði. Baða þeir
isaman í opinberum baðhúsum, bæði kynin,
og allsnakin, ©n hinsvegar hneykslast þeir
á því, ef menn faðmast eða kyssast opin-
bierlega. 1 einkalifi voru kossar meira að
siegja óþekkt fyrirbrigði nneðal Japana, og