Stundin - 01.01.1941, Síða 22

22
STUNDIN
STUNDIN
VJKUBLAÐ
Útgiefandi: Blaðahringurinn
Ritstjóri:
SJGURÐUR BENEDIKTSSON
Ritstjórn og afgneiðsla:
Austurstr. 12, sími 3715, Pósth. 925
Kr. 0,75 í la'usasö'.u, kr. 3,03 á mán.
uppalinn unglingur smakkar hunang slæp-
insskaparins og kemur saman með fjölmikl-
um og snakksömum nautnamöhnum, sem
gieta vei'tt honum hverskonar unað, pá, trúðu
mér, byrjar hann að hneigjast til demókratí-
isins. . . . þannig breyt'st ungi maðurinn
pegar umhverfis hann birtast sömu girnd-
irnar og eru í honum sjálfum ... og að
iokum ,hygg ég, ná pær vígi í brjósti hins
unga marins, er pær hafa fundið, að par
bnestur fagra pekkingu og fagrar hneigðir
og leiðarmiö, sem pó ætíð verða hinir bezlu
verndarar goðsælla manna.
.... BJygðunina nefna peir heimsku og
reka hana í ærulausa útlegð, ^go'umgæfni
telja peir ókarlmannlega og hrekja hana á
brott, hófsemi og heimilislega reglu te'.ja
pieir sveitalega og fátæklega.
...... Oft fæst hann við stjórnmál, og
er hann rís úr sæti sínu, pá mælir hann og
starfar, eins og bezt blæs. Ef hann kynni að
öfunda hermanninn, pá snýr hann sér að
starfa hans, og ief hann öfundar gróðlamann-
inn, tiekur hann upp háttu hans . . . en hann
tielur petta frjálst og hamingjusamt líf, og
liifir fyrir Jíðandi stund, . . . og ég tiel penn-
an mann fjölhæfan, hann samieiniar í sér
margar náttúrur og er fagur og marglitur
eins og stjórnskipulagið. . . .
Næsti kafli verður um einræðið.
HIN ÚTVALDA
Framhald af bls. 7.
Og aUir piekktu Maríu og ákváðu að gefa
hana ekki eiginmanninum aftur, hún var
gefin Iwan.
* *
Hæ, vorið! Grænir sprotar gægðust úr
moldinni. 1 vikunni fyrir páska voru Iwan
og María vígð til hjónabands.
Hér lýkur frásöign minni, hér lýkur æv-
intýri mínu.
vjro i tíma tö/uri
Valdimar Guðmundsson í Vallarnesi í
Skagafirði á ágæta hesta og fer manna hezt
ímeð pá, en er reiðgapi mikill.
Eitt sinn átti hann hest, er hann nefndi
„góða Grána“ og var hverjum fáki frárri.
Reyndi hann „góða Grána" eitt sinn á veð-
reiðum í Eyjafirði. Mun ekki hafa verið
laust viö nokkurn héraðaríg milli Eyfirðinga
og Skagfirðiinga og Eyfirðingar sízt kosið að
láta hiut sinn fyrir utanhéraðsmanni. En
Valdimar skeytt.i pví fáu, og á lokasprettin-
um urðu Vaidimar og ,góði Gráni“ langfyrst-
að marki.
Sneri pá Valdimar við og reið á móti
keppinautum sínum, veifaði húfunni og hróp-
aði: „Svona ríða Skagfirðingar".
* * *
Eins og Reykvíkiingum mun í íersku niinni,
sást hér til pýzkrar myndatö íuflugvé’ar fyr-
ir skemmstu. Var uppi, fótur og fiit meðal
sietuliðsiiins og annarra s'órmenm íslenzkra.
Hugðu nú ýmsir að Ijúka pessu stríðil,
misð pví að granda fluigvélinni, en aðrir
flýðu til loftvarnabyrgjanna, er sum reynd-
ust að vera lokuð og læst. Eftir á vaktll
pað almenna aðdáun, hve fólk hefði sýnt
mikinn pegnskap og stillinjgu í loftárásinn'.
Var orð á pví gert, að „hver hefði mætt á
sínum stað“, að loftvarnanefnd undanskil-
inmi, er ekki sá ástæðu til að fara sér að
nieinu óðslega, par sem hún vissi ekki bet-
ur ien hér væri aðeins um æfingu að
ræðta.
* *
Fyrir fám árum lézt að Siilfrastöðum í
Skagafirðii Steingrímur Jónsson, er par hafði
búið um langan aldur. Steiingrímiur var ha-ð-
gier o,g duglegur böndi, en lítt miildur í máli,
ef svo bar undir.'
Silfrastaðir eru kirkjujirð, og geymdi
Steingrímur stundum herta porskhausa í
sáluhliðii eða á kirkjuLofti
,Eitt siinn, ier biskup landsins var á vísiit-
atiufierð og kom að Silfrastöðum mælti hann
við Steiingrím: „Það er ekki vel gott að
Igieymia porskhau-a á pessum stað“. En Stein-
svaraði: „Þaö má éta pá samt“.