Morgunblaðið - 29.12.2008, Síða 29

Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 29. DESEMBER 2008

 





 
 



 
  

            
! "# $!% &   '
(!!% 
! $)
(!!*% !! +! (
(!!*% , ( '$ 
(!!*% - $ .! $ 
(!!*% /  0

(!!*% 0  1 !
(!!*% ✝ Sigríður Sigurð-ardóttir fæddist í
Reykjavík 2. desem-
ber 1919. Hún lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík þriðjudaginn 16.
desember síðastlið-
inn. Hún var dóttir
hjónanna Sigurðar
Stefánssonar síma-
verkstjóra, f. í
Varmadal á Rang-
árvöllum 21.4. 1895,
d. 14.12. 1979, og
Guðfinnu Sveins-
dóttur, f. á Ísafirði
29.11. 1898, d. 2.4. 1975. Systur
Sigríðar eru Ingibjörg, f. 17.2.
1921, d. 18.2. 1921, Hulda Stef-
anía, f. 17.10. 1923, Svava Krist-
jana, f. 12.6. 1926, og Þórunn
Björg, f. 15.8. 1928. Sigríður ólst
upp að mestu leyti hjá föð-
urömmu sinni Sigríði Jónsdóttur,
f. 19.9. 1861, d. 26.5. 1947, og síð-
ari manni hennar, Bjarna Þórð-
arsyni.
Sigríður giftist Andrési Blomst-
erberg járnsmið. Synir þeirra
eru: 1) Sveinn Hörður. Dóttir
hans og Kristjönu Hafdísar
Bragadóttur, látin, er Svava Guð-
finna. Eiginkona Sveins er Arndís
Hildiberg Kristjánsdóttir og börn
þeirra Brynja Sig-
ríður og Sigurður
Kristján. 2) Sigurður
Ragnar, kvæntur
Ólöfu Þóru Ólafs-
dóttur. Börn þeirra
eru Eygló Ragnheið-
ur, Þóra Sigríður og
Sigurður Ólafur.
Síðari maður Sigríð-
ar var Sigurður
Finnur Ólafsson
verslunarmaður.
Dóttir þeirra Þórunn
Ólöf, var gift Árna
Eyjólfssyni, látinn.
Börn þeirra eru Sigríður Anna,
Eyjólfur og Birna Hrund.
Sigríður vann við ýmis störf
sem ung kona, meðal annars í
Skógerð Lárusar G. Lúðvíkssonar
og á sumarhótelinu á Svigna-
skarði. Sigríður var iðin við
prjónaskap og var í kvenfélagi
Hallgrímskirkju. Þegar Sigríður
bjó á Lokastígnum sinnti hún hús-
móðurstörfum ásamt því að hlúa
vel að sumarbústað þeirra hjóna í
Borgarfirðinum. Síðustu fimm ár-
in dvaldi Sigríður á Hrafnistu í
Reykjavík.
Útför Sigríðar fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.
Móðir mín Sigríður Sigurðar-
dóttir andaðist á Hrafnistu í
Reykjavík 16. desember sl.
Með örfáum orðum vil ég þakka
henni samfylgdina sl. 54 ár. Lengst
af bjuggum við á Lokastíg 2 og á
ég margar góðar minningar frá
mínum æskuárum. Það var oft
gestkvæmt og mikið líf og fjör á
þeim árum.
Þegar faðir minn dó fyrir 22 ár-
um var sem ský væri dregið fyrir
sólu í hennar lífi. Hún fór þrátt
fyrir það nokkrar ánægjulegar
ferðir með vinum til útlanda og
naut þess vel meðan kraftar og
heilsa leyfðu.
Elsku mamma, takk fyrir stuðn-
ing þinn gegnum lífið. Hvíl þú í
friði.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Þórunn Ólöf Sigurðardóttir.
Elsku amma
Ég trúi því ekki að þú sért farin
þar sem þú ert eina amman sem ég
náði að kynnast almennilega. Þú
hugsaðir alltaf svo vel um mig þeg-
ar ég kom heim til þín í pössun. Þú
sem lést mig alltaf borða matinn
minn en auðvitað mátti ég borða
yfir mig af nammi eftir matinn.
Það sem lifir svo vel í minningunni
hjá mér er hversu gjafmild þú
varst og eitt dæmi um það er þeg-
ar þú gafst mér 500 króna seðil í
hvert skipti sem ég kom til þín, þó
að ég kæmi marga daga í röð. Svo
auðvitað má ekki gleyma yndislegu
pönnukökunum sem þú gerðir.
Ég á eftir að sakna þín, amma
mín, og þú munt alltaf eiga stað í
hjarta mínu. Vonandi ertu komin á
betri stað með afa.
Birna Hrund Árnadóttir.
Engum sem til þekkti kom and-
lát hennar á óvart. Síðastliðið ár
var frænku minni erfitt svo ekki
var um villst að ævilok voru
skammt undan.
Mínar fyrstu minningar um Sig-
ríði og frændsystkini mín tengdust
bernskuárum mínum og systkina
minna en við áttum því láni að
fagna að búa í fjölda ára í nágrenni
við þau. Í minningunni voru ætt-
ingar mun nánari en við eigum að
venjast í dag. Þegar dró að jólum
voru oft andvökunætur hjá móður
minni sem var að sauma og venda
gömlum fötum á okkur krakkana
og frændsystkini okkar. Oft hvarf
ég inn í draumalandið frá hljóðinu
í gömlu fótstignu saumavélinni
sem sá um að enginn okkar færi í
jólaköttinn.
Sigga á Lokó, eins og hún var
oftast nefnd af okkur ættingjunum
og vinum hennar, bjó lengst af á
Lokastíg 2 ásamt Sigurði manni
sínum og Þórunni dóttur þeirra.
Sigríður var tvígift. Fyrri maður
hennar var Andrés Ástvaldur
Blomsterberg og áttu þau tvo
drengi; Sigurð og Svein. Sigurður
reyndist drengjum Sigríðar frá
fyrra hjónabandi vel og sambúð
þeirra hjóna var ástúðleg. Sigurð-
ur, yngri sonur Siggu frænku
minnar, varð fósturbarn foreldra
minna frá fjögurra ára aldri svo að
samgangur hélst mikill á milli
heimilanna.
Sigríður og Siggi bjuggu þröngt
fyrstu hjúskaparárin í kjallara föð-
urfjölskyldu Sigurðar en síðar
byggðu þau hjónin íbúðarhæð ofan
á húsið og stóra forstofu. Það
bætti eignina mjög og gjörbreytti
inngangi í húsið sem var áður
áveðra. Sigga frænka mín og Sig-
urður voru samhent í að gera
heimilið aðlaðandi. Þau höfðu mik-
ið yndi af munum frá eldri tímum
og var þá sama hvort það var gam-
all kistill, bók eða myndverk eftir
meistarana sem prýddu heimili
þeirra.
Fyrir nærri fjörutíu árum eign-
uðust þau sumarhús sem þau
fluttu í land Kaðalstaða í Borg-
arfirði. Þennan stað nefndu þau
Þverárbakka. Sumarhúsinu fylgdi
landskiki sem þau notuðu til rækt-
unar og er nú vaxinn upp mynd-
arlegur skógur við bakka Þverár.
Var þetta upphafið að miklum og
traustum kynnum við þau systkini
á Kaðalstöðum.
Skóglendið við Þverárbakka
varð síðar griðastaður fugla sem
gerðu sér hreiður og juku lífríki
staðarins. Þá gerði vinur þeirra
hjóna, Einar Hákonarson listmál-
ari, skúlptúr úr járni sem var sett-
ur á stórt aðflutt bjarg á landinu.
Verkið heitir Lífskraftur. Síðar
bættu þau hjónin listaverki við eft-
ir Einar sem heitir Dagmál. Að-
koman að Þverárbakka var því
gestum og gangandi mikið augna-
yndi. Nokkru eftir lát Sigurðar
fyrir um tuttugu árum hætti Sig-
ríður að koma á Þverárbakka og
seldi staðinn.
Ég vil að lokum þakka frænku
minni margar ánægjustundir sem
ég átti á heimili hennar á liðnum
árum. Síðast en ekki síst vil ég
þakka þeim hjónum samverustund-
ir sem ég og kona mín áttum með
þeim á Þverárbakka.
Ég bið fyrir einlægar samúðar-
kveðjur til barna hennar og allra
niðja. Blessuð sé minning Siggu á
Lokó.
Guðmundur K. Egilsson.
Amma Sigga á Lokó hefur kvatt
þennan heim. Hún mun hins vegar
aldrei fara úr hjarta mér og minn-
ingu, það er eitthvað sem ég mun
eiga að eilífu og er mér ómetanlegt
veganesti í framtíðinni eins og
hingað til. Ég á ógrynni minninga
um ömmu, hjá henni var ég mikið
þegar ég var barn. Hún var stór-
glæsileg kona, smekkleg með vel
lakkaðar neglur og glæsileg í alla
staði. Heimilið þeirra afa var líka
mjög fallegt, fyrir mér bjuggu
amma og afi í höll. Þegar ég var
hjá ömmu á Lokastígnum eða uppi
í sumarbústað söng amma mikið.
Núna er ég heyri gömul dægurlög
fæ ég saknaðarsting í hjartað. Ég
fékk líka sting er ég gekk í Kringl-
unni um daginn og heyrði kallað
„Brynjólfur“, ég snarstoppaði og
leitaði að þeim sem hefði verið að
kalla á mig, en áttaði mig svo á að
það voru einungis amma og afi sem
kölluðu mig Brynjólf því ég átti að
verða strákur. Amma var þekkt
fyrir einstakar pönnukökur sem
hún kom með ásamt gómsætu ban-
anatertunni sinni í fjölskylduboðin.
Hún gekk mikið um bæinn og
væntanlega var oft þreytandi fyrir
hana að vera með skreflatt barn
eins og ég var, í eftirdragi, en hún
fann góða leið til að láta mig
hlaupa, þá kallaði hún: „Binna mín,
komdu bara að kyssa, komdu bara
að kyssa.“ Þá hljóp ég eins og ég
ætti lífið að leysa því annars yrði
ég kysst og knúsuð í kaf. Koss-
arnir hennar ömmu voru þó þeir
stærstu og knúsið það þéttasta og
besta. Amma kenndi mér að leggja
allar gerðir af köplum, marga dag-
ana sat ég og spurði kapalinn
hvort afi kæmi fyrr heim í dag,
hvort Þórunni gengi vel í prófun-
um og svo framvegis. Í dag eru
svona lítil atvik og minningar svo
óskaplega verðmætar og fallegar.
Afi sitjandi flissandi við borðstofu-
borðið lét mig spyrja ömmu ein-
hverra fáránlegra spurninga sem
sjálfsagt fólst lúmsk stríðni í til
hennar, amma fussandi en hafði
gaman af. „Siggi, láttu barnið ekki
heyra þetta bull í þér.“ Af Loka-
stígnum á ég bara fallegar minn-
ingar. Ég er þakklát fyrir að hafa
notið þeirra forréttinda að hafa
verið svona mikið hjá ömmu minni
og afa. Ég er líka óendanlega
þakklát fyrir að hafa fengið að
vera hjá ömmu er hún yfirgaf
þennan heim. Amma ræddi oft um
dauðann við mig sérstaklega eftir
að afi dó. Hún óttaðist hann og
taldi næstu jól ávallt vera þau síð-
ustu í sínu lífi. En þau urðu 22 áð-
ur en kallið kom og elsku amma
mín, hefðir þú vitað hversu kyrr-
látt og friðsælt andlátið þitt yrði
þá hefðir þú ekki þurft að kvíða
þessari stundu. Það var vakað yfir
þér hverja stund og ég er ekki í
nokkrum vafa um að afi hefur ver-
ið orðinn óþolinmóður að bíða eftir
þér í öll þessi ár og tekið fagnandi
og stríðinn á móti þér. Þið voruð
bara sætust.
Amma mín, takk fyrir allt það
sem þú gafst mér. Ég veit ekki
hvort þú veist það, en ómetanlega
hvatningu gafstu mér í banaleg-
unni. Uppgjöf var ekki til í þinni
orðabók, þú kvaddir þennan heim
með reisn eins og við var að búast
af þér. Ég fékk ekki fallegu negl-
urnar þínar, en ég fékk seigluna.
Amma, við getum allt, það sá ég
hinn 16. desember sl.
Ég elska þig.
Þín
Brynja Sigríður Blomsterberg.
Sigga frænka er látin. Búin að
kveðja okkur.
Öllu er afmörkuð stund og sérhver hlutur
undir himninum hefir sinn tíma. Að fæðast
hefir sinn tíma og að deyja hefir sinn tíma.
(Úr Prédikaranum.)
Langri vegferð er lokið. Vegurinn
ekki alltaf beinn og breiður.
Sem ung kona tekst hún á við
erfið veikindi, þetta voru erfiðir
dagar en þú áttir kærleiksríka fjöl-
skyldu sem stóð þér við hlið en það
birti til, bjartir dagar og heilsan
kom. Góðan maka, börn og fallegt
heimili.
Bernskuminningar eru margar,
elsku frænka, þegar árin færast
yfir okkur sem eftir stöndum þá
yljum við okkur við árin sem að
baki eru. Þú kveður fyrst af okkur
systkinabörnunum, amma gaf okk-
ur öllum heilræði útí lífið, það var
kærleikur, vinátta og heiðarleiki.
Fjölskyldurnar okkar voru sam-
heldnar, hjálpsemi og væntum-
þykja réð ríkjum. Við söknum þín
en ég veit að þú ert komin þangað
sem leið okkar allra liggur.
Hversu langt sem lífið okkur ber
lifir bernskuminning helguð þér.
Héðan skal þér fylgja á guðs þín fund
fögur þökk frá margri ljúfri stund.
(H.Sv.)
Vertu kært kvödd, elsku frænka,
far þú í friði.
Guð blessi þig.
Sigríður frænka.
Sigríður
Sigurðardóttir
frekar hennar líf, til þess eru aðrir
betur færir. En ég sakna hennar, og
sendi fjölskyldunni mínar samúðar-
kveðjur.
Dagbjört S. Höskuldsdóttir.
Það voru forréttindi að alast upp í
Stykkishólmi upp úr miðri síðustu
öld. Bæði var að umhverfið var fag-
urt og svo var mannlífið einfalt og
gott. Efnahagur fólks fór batnandi og
við börnin sem þá vorum að vaxa úr
grasi nutum öryggis og frelsis. Við
Guðrún Alma frænka mín og leik-
systir nutum alls þessa án þess að
gera okkur nokkra grein fyrir að
þetta voru ekki sjálfsagðir hlutir. Ef
eitthvað amaði að við áhyggjulausa
leiki okkar var einfalt að skjótast inn
til Hönnu, mömmu Guðrúnar, eða til
mömmu minnar. Þessar konur leystu
flest okkar vandamál, auk þess sem
ömmur okkar voru aldrei fjarri. Til-
vera okkar var örugg í einfaldleika
sínum. Við fórum sjálfar það sem við
þurftum að fara, gangandi eða hjól-
andi. Það þurfti ekki að senda bíl til
að koma okkur milli staða. Mömmu-
rnar okkar og pabbarnir voru á sín-
um stað, ef á þurfti að halda. Und-
irstöður lífs okkar voru vísar. Sagan
endurtók sig svo rúmum áratug síðar
þegar yngri systur okkar Guðrúnar,
Selma Rós og María Ragna uxu úr
grasi og voru óaðskiljanlegar. Í
grunninn var allt eins og fyrr. Fagurt
mannlíf á fögrum stað.
Það flögraði ekki að okkur þá að
þetta gæti breyst. Nú eru ömmur og
afar farin yfir móðuna miklu fyrir
nokkru. Það tók tíma að sætta sig við
það.
Um þessi jól kveðjum við svo
Hönnu móður Guðrúnar. Á kveðju-
stund sækja minningarnar á. Hver
var hún þessi kona sem sárþjáð lét
það verða eitt sitt síðasta verk að
ganga frá og koma áleiðis gjafapakka
til þurfandi barna í fjarlægum heims-
hluta eins og hennar var vani um ára-
bil? Ekkert lýsir Hönnu betur. Hún
var af eyjafólki komin og missti föður
sinn kornung í sjóslysi. Eftir sat
ekkjan með tvær ungar dætur. Þeim
kom hún vel til manns þótt kjörin
væru kröpp. Uppvaxtarárin mótuðu
Hönnu mjög. Hún var alla tíð ákaf-
lega vinnusöm eins og móðir hennar
var og mátti ekkert aumt sjá án þess
að bregðast við. Hún lærði snemma
að meta gildi samhjálpar, var jafn-
aðarmanneskja og mikil baráttukona
fyrir betra og réttlátara mannlífi.
Með eljusemi safnaði Hanna sér far-
areyri og hélt til náms í hússtjórn-
arskóla í Danmörku. Dvölina þar
nýtti Hanna til hins ýtrasta og minnt-
ist hennar ætíð með gleði enda mót-
aði hún hana mjög. Heimkomin hóf
Hanna störf hjá Kaupfélagi Stykk-
ishólms. Síðar vann hún lengi í Bún-
aðarbankanum í Stykkishólmi. Þessi
glæsilega kona kom sér alls staðar
vel. Heimili Hönnu og Sigga frænda
bar vott um myndarskap og smekk-
vísi. Börnum sínum komu þau vel til
manns.Nú er þessi kona öll. Traust
undirstaða í lífi margra hefur verið
tekin burt. Það var mannbætandi að
þekkja Hönnu og eiga hana að.
Blessuð sé minning hennar.
Lára Lúðvígsdóttir.
Elsku Hanna mín.
Mikið þykir mér sárt að sjá á eftir
þér. Þú sem varst alltaf svo yndisleg
við mig, sama hvort við hittumst
heima hjá þér eða bara á förnum
vegi. Alltaf stoppaðirðu og spjallaðir
og þér var alltaf umhugað um líðan
mína og minna nánustu. Við gátum
spjallað um allt og ekkert milli him-
ins og jarðar og á ég eftir að sakna
þess að geta ekki komið á gamlárs-
kvöld til þín eftir miðnætti og hitt
vinkonu mína. Lífið er óútreiknan-
legt og síðast þegar við áttum langt
spjall saman, var það einmitt um
dauðann, en ekki átti ég von á að
þurfa síðan að kveðja þig svo stuttu
síðar. Þú varst falleg kona, en feg-
urðin kom líka innan frá, hlý, góð og
mannleg og þakka ég fyrir að hafa
fengið að kynnast þér.
Ég bið Guð og allar góðar vættir að
styrkja fjölskyldu þína á þessum erf-
iðu tímum og votta þeim innilegustu
samúð mína.
Þín einlæg vinkona
Berglind Lilja.