Lesbók Morgunblaðsins - 29.11.2008, Qupperneq 5

E
ftir að kerlingin fór reyndi Eva að leggja
sig, en gat það ekki. Hún tók upp sím-
ann til að hringja í Hrafn en hætti við –
hann sagðist ætla að hafa samband,
hafði bannað henni að hringja af því hann vildi
tíma til að hugsa.
Hún hataði íbúðina, allt sem henni hafði verið
sagt var rangt, og eftir að kerlingin hafði opnað
munninn var ekki lengur nein framtíð þarna
inni. Sem snöggvast hvarflaði að henni að pakka
saman, yfirgefa íbúðina og fara eitthvert annað,
kannski á Njálsgötuna, leggjast á jörðina og
öskra og grenja þar til hann kæmi út og tæki
hana í faðminn og kyssti, eða hún yrði sprautuð
niður, fengi frið frá sjálfri sér. En þetta myndi
eyðileggja allt sem hafði áunnist, þá yfirvegun
sem hún hafði hróflað upp á síðustu tveimur
vikum og vildi líkjast þeirri kuldalegu sjálfs-
stjórn sem hann bjó yfir, eða ástleysi, og var –
aftur samkvæmt honum – best til þess fallið að
greiða fyrir samræðum þeirra og vinna úr
„vanda sambandsins“.
Hún gæti ekkert farið. Hún hafði engan ann-
an stað. Þrjár fyrstu næturnar í Reykjavík var
hún á gistiheimili í Skuggahverfinu, sem var of
dýrt fyrir hana. Og leigumarkaðurinn var ónýt-
ur, jafn dýr og í New York þar sem íbúðin
þeirra var í tímabundinni framleigu. Hvað varð-
aði vinkonur voru þær flestar búsettar í Banda-
ríkjunum, hér og þar. Besta vinkona hennar bjó
í New York, en önnur sem bjó á Íslandi og hún
gæti hugsað sér að hitta var í kennslu úti á landi
og kæmi ekki strax til Reykjavíkur.
En íbúðin var ekki vandamálið, og ekki kerl-
ingin eða þvaður yfir bolla, heldur að hann, ást-
in hennar, fortíðin og framtíðin, var annars
staðar. Og þrátt fyrir að hafa ekki ætlað sér það
var Eva farin að finna kröftuglega á sér þegar
nálgaðist kvöldmatarleytið. Hún reyndi að
koma ofan í sig brauði með osti en hafði ekki
lyst, gekk svo stefnulaust um íbúðina og horfði í
kringum sig, settist í stofunni og horfði annars
hugar á sjónvarpið, tengdi fartölvuna inn á
Miðnæturdagskrá rásar 14
Hér er birtur fjórði kafli
í skáldsögu Steinars
Braga, Konum. Eva er
flutt inn í háhýsið við
Sæbraut. Hún hefur
kynnst fullorðinni konu
í húsinu, hún hugsar til
eiginmanns síns sem
hefur slitið samband-
inu og hún hefur á til-
finningunni að eitt-
hvað muni gerast um
miðnætti.
þráðlausa netið sem var alls staðar í húsinu og
athugaði með póstinn sinn, en nennti ekki að
svara neinu, gerði máttleysislegar tilraunir til
að fletta upp Íslendingum sem hún þekkti í
Bandaríkjunum og höfðu flutt „heim“ en flestir
voru betri vinir Hrafns en hennar, og restin var
fólk sem hún vissi ekki hvort hún vildi hitta.
Hún gat ekki hugsað sér að tala um Hrafn við
aðra, hún vissi hvað fólk myndi segja af sérhlífni
sinni, langræktuðu óþoli fyrir að setja sig inn í
þjáningu og óvissu annarra: „Gleymdu þessu
bara,“ eða „haltu áfram með lífið.“
Fréttirnar í sjónvarpinu voru nær sláandi
uppskrúfun á engu sem gerðist hvergi á dreif
um litla eyju úti við ysta sjóndeildarhring sið-
menningar, en Eva tók eftir því hvernig fréttir
af fiski, útgerð og kvóta, höfðu að mestu vikið
fyrir fréttum um viðskipti og banka – Glitni,
Landsbanka, Kaupþing, og talað var um „út-
rás“.
Útrás, út … rás, út … út … sönglaði hún í
höfði sér, sat við barinn og hringlaði í glasi þar
til var orðið dimmt fyrir utan gluggana, kviknað
á ljósastaurum, og vitinn í Gróttu sveiflaði
geisla út yfir hafið, hring eftir hring eftir hring.
Að drekka var að snúa við kíkinum, metn-
aðinum eða ætluninni sem beindist útávið og
keyrði áfram átökin við það sem í daglegu tali
gekk undir nafninu raunveruleiki, en var ekki
nema loft; að sætta sig ekki við yfirborð hlut-
anna, kljúfa sig frá moðvelgju meðaltalsins og
horfa inn eftir löngum, dimmum og ormétnum
göngunum sem lágu að engu og voru hið sanna
ástand mannsins; vita að ekkert skipti neinu
sérstöku máli í sjálfu sér, að allt var flatneskja
og hégómi, og vera þannig á sinn hátt eins og
barnið frammi fyrir keisaranum, það sem benti
– lyfta glasinu, bera það upp að vörunum og
sjáiði: ekkert.
Hún drakk meira, fylgdist með gemsanum og
beið þess að hann hringdi, en þegar klukkan
nálgaðist ellefu gafst hún upp og ákvað að
hringja sjálf nokkur símtöl, öskraði og svívirti í
flestum þeirra, lét skella á sig, hringdi aftur og
öskraði og slagaði um íbúðina. Gegnum þetta
tilfinningamók hennar braust svo, á einhvern
dularfullan hátt, hugmyndin um að eitthvað
myndi gerast á miðnætti – rætt hafði verið um
tímann miðnætti og eitthvað sem ekki mátti
missa af. Á rás 14.
Hún lagðist í gólfið framan við sjónvarpið og
notaði fjarstýringuna til að stilla á rás 14. And-
dyrið var autt en við skrifborðið sást ofan á koll-
inn á húsverðinum Snorra. Hann sat framan við
tölvu og notaði aðra höndina til að hreyfa mús.
Eva pírði augun, færði andlitið nær eða fjær
skjánum til að fókusera betur. Snorri lyfti fót-
unum, lagði þá hlið við hlið upp á skrifborðið,
hallaði sér aftur í stólnum en hélt áfram að
hreyfa músina, lagði aðra höndina milli lapp-
anna og byrjaði að nudda henni um klofið. And-
skotinn, hugsaði hún og flissaði lágt, hvað ertu
að gera og dróst eins og ósjálfrátt nær skjánum.
Eftir að hafa nuddað í einhvern tíma hneppti
hann snöggt frá buxunum, renndi niður og tók
út á sér tittlinginn sem sást illa: húðlitaður dep-
ill rann saman við húðlitaðan hnefa sem gekk
hratt upp og niður. Hann glennti fæturnar lítið
eitt til hliðanna, höfuðið seig afturábak og starði
augunum nú beint upp í loft, í myndavélina –
eins og hann viti að ég er að horfa. Svo lokuðust
augun, líkaminn kipptist til eða hún ímyndaði
sér það, og sprautaði hvítu. Eftir stutta stund
rétti hann úr sér, hneppti buxunum, settist upp
í stólnum og hallaði sér að tölvunni.
Eva hélt áfram að horfa í nokkrar mínútur en
ekkert meira gerðist. Hún byrjaði að dotta, ráp-
aði þá inn í svefnherbergi, sparkaði sér úr sokk-
um og nærbuxum, lagðist öfugt í rúmið og dró
ofan á sig sængina.
Uppi á veggnum, í daufri birtunni frá tungl-
inu, sá hún móta fyrir skugganum, holunni,
grímunni, eða hvað þetta hét sem var grafið í
vegginn; allt byrjaði að snúast og fljóta og henni
fannst eins og hún horfði í andlit sjálfrar sín,
svo sofnaði hún.
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. NÓVEMBER 2008 Lesbók 5
taranum í sér
Morgunblaðið/Kristinn
Steinar Bragi
Fæddur 1975 í Reykja-
vík. Konur er fimmta
skáldsagan hans.
Þú hefur verið á ferðalagi – hvert fórstu?
„Um Austur- og Suðaustur-Asíu. “
Hefur fjarlægðin kennt þér eitthvað nýtt
um Ísland?
„Hversu mikla þörf Íslendingar hafa á að
vita eitthvað um sjálfa sig. Frekar en t.d.
umheiminn. En kannski er áhuginn aldrei
nægilega mikill. Algengasta spurningin
við heimkomu til Íslands er yfirleitt
þessi: Er ekki gott að vera kominn heim?
Sem er auðvitað engin spurning.“
Hvar skrifaðir þú þessa skáldsögu?
„Í Reykjavík á Bergstaðastræti, og
Bangkok í Taílandi.“
Hvernig viðbrögð hefurðu fengið frá kon-
um við henni?
„Þær hafa orðið glaðar og reiðar,
stundum fyllst heift.“
Tók það langan tíma að skrifa hana?
„Hálft ár, býst ég við, með öllu. Yfirleitt
verður til einhver massi sem er helmingi
lengri en útgefin bók, vinnan liggur svo
mestmegnis í niðurskurðinum, afskrift-
unum.“
Hvenær og hvar skrifarðu?
„Engin regla um það, ekki nokkur ein-
asta. Helst vil ég skrifa sem víðast og
sem oftast.“
Semurðu á tölvu?
„Ég sem á tölvu og er hættur að
notast við prentara, ég er skjámaður.“
Lastu eitthvað sérstakt á meðan þú skrif-
aðir þessa bók?
„Nei, búddískar ritningar kannski.
Það er langt síðan bókin var skrifuð.“
Hvað ertu að lesa núna?
„Ég les yfir Árstíðir í Helvíti, eftir Rim-
baud, sem Sölvi Björn Sigurðsson er að
fara að gefa út í íslenskri þýðingu eftir
sjálfan sig.“
Áttu þér uppáhaldshöfund?
„Thomas Mann, dettur mér fyrst í hug.
Rimbaud.“
S&S