Arkir - 01.02.1922, Blaðsíða 5

ARKIR
5
Síðasta rönd sólarinnar var horfin
niður í hafið, bak við geislandi skýja-
brot vesturhiminsins, sem endurspegl-
uðust í öldunum, svo að þær sýndust
eins og glóandi kopar.
Stóra flutningaskipið óð jafnt og
þjett áfram. J>að hófst upp á öldu-
hryggina og stakk stöfnum, veltist á
báðar hliðar fyrir ölduganginum, en
altaf hjelt það áfram. — Alt sýndist
kyrt á þilfarinu, enginn við vinnu þar
eða annarsstaðar, er sjeð varð. Á
stjórnpallinum bar þreklegt vaxtarlag
stýrimannsins við kvöldhimininn. Hann
hafði krosslagt handleggina yfir brjóst-
ið og starði beint fram undan sjer, út
yfir hafflötinn, þar sem hvergi sást
segl eða reykur; aðeins haf — óendan-
legt haf. —
Við og við leit hann á áttavitann,
sem stóð fyrir framan stjórnandann,
er hjelt föstum .tökum um stýrishjólið
og beindi skipinu að hinu fjarlæga tak-
marki þess.
Jeg hafði farið upp á þilfar og sest
á lestarhlera miðskipa til þess að njóta
fegurðar sólarlagsins. pegar jeg hafði
setið þar skamma stund, sá jeg hvar
fyrsti vjelstjóri kom upp úr vjelarúm-
inu. Hann kastaði lauslega á mig
kveðju, gekk síðan út að borðstokkn-
um og andaði djúpt að sjer hressandi
sjóloftinu. Mig furðaði lítið eitt á, að
hann skyldi ekki gefa sig á tal við
mig, því jeg vissi, að hann var einn
af þeim mönnum, sem sjaldan láta
tækifærið ónotað til að rabba við ein-
hvern.
Jeg var sjálfur í svo góðu skapi, að
jeg ásetti mjer að fá hann til að tala
við mig. þegar hann hafði staðið góða
stund út við borðstokkinn, yrti jeg á
hann.
„þjer eruð alvarlegur í kvöld, Jen-
sen. Hefir eitthvað gengið yður á móti
skapi?“
„Alvarlegur, segið þjer, læknir, —
það væri ekki að ástæðulausu. — þessi
grasasni, sem er hjálparmaður hjá
okkur, gerir sjer lítið fyrir og lokar
krananum að öðrum katlinum. — Auð-
vitað í „ógáti“, eins og hann sagði
sjálfur. Dálaglegt „ógát“, segi jeg
bara. En það get jeg fullvissað yður
um, að hefði jeg ekki tekið eftir því,
þá hefði dollan innan lítillar stundar
sprungið í loft upp.