Arkir - 01.02.1922, Blaðsíða 16

16
A R K I R
svo, að hann studd vinstri hönd undir
hökuna, og olnbogann ljet hann hvíla
í hægri hönd sinni, sem hann hjelt
þvert yfir brjóstið. Alt útlit hans lýsti
svo mikilli eftirvæntingu og árvekni,
að jeg stóð örlitla stund kyr og athug-
aði hann undrandi.
Svo hjelt jeg áfram niður stíginn og
komst bráðlega niður á járnbrautar-
teinana, og gekk eftir þeim þangað
sem maðurinn stóð. Jeg sá þá, að
hann var ljós í andliti, með dökt hár
og skegg og miklar augabrýr. Varð-
staða hans var á þeim eyðilegasta og
ískyggilegasta stað, sem jeg hefi nokk-
urntíma komið á. Beggja vegna voru
háir, rakir veggirnir, sem vatnið draup
niður eftir, og byrgðu fyrir alla út-
sýn. Mjó rönd af himninum, beint uppi
yfir, var það einasta, sem sást. Til
annarar hliðar var framhald af þessari
leiðinlegu gryfju, og til hinnar hliðar-
innar var sama útsýnið, nema enn
þrengra, og endaði við rautt ljósker,
sem var við opið á dimmum jarðgöng-
um, sem voru draugaleg til að sjá.
Loítið þarna niðri var þrungið af jarð-
arlykt og rotnunarlykt, og sólskininu
gekk illa að komast þangað niður. Og
þarna var svo kalt og hráslaglegt, að
hrollur fór um mann. Mjer fanst sem
jeg væri horíinn úr heimkynnum lif-
andi manna.
Hann hreyfði sig ekki, fyr en jeg
var kominn svo nærri honum, að jeg
hefði vel getað tekið í hann. Hann
horfði altaf beint í augu mjer, og nú
hörfaði hann eitt skrel' aftur á bak og
lyíti upp annari hendinni.
Jeg sagði honum, að það væri ein-
manalegt starf, sem hann hefði á
hendi; jeg hefði strax veitt því eftir-
tekt þegar jeg hefði staðið uppi á
brúninni. pað mundi ekki oft, að hann
væri heimsóttur hjer, að jeg hjeldi,
en vonaði þó, að honum væri ekki á
móti skapi að einhver kæmi. Jeg væri
sjálfur maður, sem alla mína æfi hefði
verið bundinn við verk. Nú hefði jeg
loksins tekið mjer hvíld frá starfinu
um tíma, og notaði hana til þess að
ferðast um, þar sem mig langaði. Jeg
sagðist hafa mikinn áhuga á slíkum
stórvirkjum, sem hjer væri að sjá.
þannig hjelt jeg áfram að tala við
hann, en jeg man ekki gjörla, hvað jeg
sagði, því að jeg er ekki leikinn í því
að tala við þá, sem jeg ekki þekki, og
þar að auki var eitthvað það í fram-
komu mannsins, sem mjer stóð stugg-
ur af.
Nú leit hann með mikilli eftii*vænt-
ingu á rauða ljóskerið, sem var við op-
ið á jarðgöngunum. — Hann stóð kyr
og starði undramh á ljóskerið og blett-
inn umhverfis, sem það lýsti, eins og
hann væri að leita að einhverju, sem
hann fann ekki.
„það er eitt af yðar verkum að
líta eftir þessu ljóskeri, eða er ekki
svo?“ sagði jeg.
Ilann tautaði lágt:
„pjer munuð vita að svo sje“.
Alt í einu datt mjer í hug, þegar
jeg stóð þarna og horfði í starandi
augun og íbygna andlitið, að fyrir
framan mig væri andi en ekki maður.
Síðan hefir mjer oft dottið í hug, að
hann muni ef til vill ekki hafa verið
með fullu ráði. Framh.
Útgefandi: Forlagið ,,ÖRK‘‘ Reykjavík - Pósthólf S52 - Prentsmiðjan Acta