Arkir - 01.02.1922, Blaðsíða 15

ARKIR
15
Brautarvörðu ri n n
• •• ,•*••* •
Eftir Charles Dickens
„Halló, þarna niðri!“
pegar hann heyrði þetta kallað til
sín, stóð hann einmitt í dyrum varð-
hússins með veifu í höndinni. Veifan
var undin upp á stutta stöng. pað var
ekki trúlegt, þegar staðið var á stjett-
inni umhverfis húsið, að hanri gæti
verið í vafa um, hvaðan kallað var.
En í stað þess að horfa þangað, sem
eg stóð uppi á brúninni, nærri beint
yfir höfði hans, sneri hann sjer við og
leit niður eftir brautarteinunum. það
var eitthvað einkennilegt við þessar
hreyfingar hans, þótt jeg gæti engan
veginn gert mjer það ljóst, hvernig
því var varið. En það var svo ein-
kennilegt, að eg hlaut að veita því eft-
irtekt, þótt andlit mannsins sæist
óglögt í skugganum. niðri í þessari
djúpu gryfju, þar sem jeg stóð hátt
yfir honum, og umhverfis mig var svo
sterk birta sólarlagsins, að jeg varð
að setja hönd fyrir auga til þess að
geta sjeð hann.
„Halló, þarna niðri!“
Nú leit hann af brautarteinunum og
horfði upp til mín.
„Er nokkur stígur niður, svo að jeg
geti náð tali af yður?“
Ilann leit upp, án þess að svara, og
jeg leit niður til hans, en endurtók
ekki strax þessa ónauðsynlegu spurn-
ingu mína. Einmitt þá varð vart við
veikan titring í lofti og jörðu, sem
bráðlega breyttist í skjálfta og drun-
ur, og á næsta augnabliki fór járn-
brautarlestin fram hjá með slíkum há-
vaða, að jeg steig óafvitandi aftur á
bak, eins og einhver hefði ætlað að
draga mig fram af brúninni. pegar
reykurinn frá lestinni var farinn fram
hjá mjer, og hafði dreifst út yfir land-
ið umhverfis, leit jeg niður fyrir mig
og sá, að hann var að vefja upp veif-
una, sem hann hafði sýnt meðan lest-
m fór fyrir.
Jeg endurtók spurningu mína. Hann
þagði nokkra stund og starði á mig'
með glöggri eftirtekt. Svo benti hann
með samanvafðri veifunni á stað, jafn-
ofarlega og jeg stóð, tvö til þrjú hundr-
uð álnir frá mjer. Jeg gekk þangað,
og þegar jeg hafði athugað þetta ná-
kvæmlega, fann jeg sjerkennilegan
krókastíg, sem lá niður .á við.
þessi opnu jarðgöng voru mjög djúp
og veggirnir óvenjulega brattir. þau
voru grafin gegnum rakt jarðlag, og
rakinn varð því meiri, sem neðar dró.
Mjer fanst leiðin niður löng, og það
varð til þess, að jeg fór að hugsa um
þann viðbjóð og þráa, sem mjer sýnd-
ist lýsa sjer hjá manninum, þegar
hann hafði bent mjer á veginn niður.
þegar jeg var kominn svo neðarlega
á þessum krókastíg, að jeg kæmi auga
á manninn, sá jeg, að hann stóð milli
brautarteinanna, þar sem lestin hafði
einmitt nýlega farið, og leit svo út,
sem hann biði eftir mjer. Hann stóð