Arkir - 01.02.1922, Blaðsíða 7

A R K I R
7
ur, og þó hafði hann jötunnkrafta og'
gat hæglega unnið á við tvo — það gat
hann. þegar hann stóð fyrir framan
eldstóna og glampinn af eldinum lýsti
á andliti hans og skrokkinn, nak-
inn niður að beltisstað, þá datt manni
ósjálfrátt í hug sjálfur djöfullinn, eins
og honum er lýst í heimkynnum sínum.
Jæja, þegar jeg þessa nótt kom nið-
ur í vjelarrúmið, var fyrsti vjelstjóri
kominn. En eins og venjulega var tæp-
ast liðin hálf klukkustund þegar hann
fór og ljet mjer eftir að gæta vjelar-
innar það sem eftir var af vaktinni.
Ef hann hefði getað rent nokkurn
grun í, hvað fyrir mundi koma á
næstu klukkustundum, þá hefði hann
varla með góðri samvisku getað farið
að sofa.
Jeg vil ekki neita því, að það kom í
mig dálítill beigur, þegar jeg tók eftir
því, að annar af kyndurunum, sem
gæta áttu eldanna þessa vakt, var ein-
mitt „svarti Jack“. — Frá því er jeg
fyrst sá hann, hafði jeg haft megna
óbeit á honum, og þessa nótt fanst
mjer hann ennþá viðbjóðslegri en áð-
ur. Augun voru æðisleg og yfir hon-
um var einhver undarleg óró og hryll-
ing. Jeg gat ekki gert mjer neina grein
fyrir, af hverju það stafaði, að þessa
nótt fanst mjer altaf eins og yl’ir mjer
vofði einhver óhamingja. Jeg hafði
taugaóstyrk og leið illa í alla staði.
Leiddist líka, að fyrsti vjelstjóri hafði
skilið mig einan eftir.
Fyrst í stað gekk þó alt vel og jeg
var hálfpartinn farinn að gleðjast yfir,
að alt ætlaði að ganga slysalaust, þegar
jeg alt í einu heyrði háreysti og læti
neðan frá eldstónum. Jeg heyrði negr-
ann bölva og ragna og að hinn kyndar-
inn var að reyna að telja um fyrir
honum.
Alt í einu kvað við hræðilegt óp, og
svo varð þögn á eftir. Jeg stóð einmitt
uppi á handriðinu og var að bera á
ássveifina. Jeg vissi strax, að eitthvað
liafði komið fyrir og ætlaði að stökkva
niður af handriðinu og kalla á mann-
hjálp. En áður en jeg gæti það, fann
jeg að þrifið var aftan í mig, svo jeg
datt flatur. Um leið og jeg fjell, sló
jeg höfðinu í handriðið, sem var úr
járni, og við það misti jeg meðvit-
undina.
pegar jeg raknaði við aftur, fann
jeg að jeg lá á gólfinu bundinn á hönd-
um og fótum. Tvist með olíutusku ut-
an um hafði verið troðið upp í mig,
svo jeg gat engu hljóði komið upp og
átti erfitt með að draga andann.
Uppi yfir mjer stóð „svarti Jack“,
og jeg sá strax, að hann hafði fengið
drykkjuæði. Með blóðhlaupnum augum
starði hann fram undan sjer. Hann
bölvaði og ruglaði óaflátanlega og
barði með höndunum út í loftið, eins
og hann væri að berjast við einhverj-
ar verur, sem ásæktu hann.
Jeg hafði óþolandi kvalir í höfðinu,
og það var ekki fyr en eftir nokkra
umhugsun, að jeg gat gert mjer fylli-
lega ljóst, hvað um var að vera.
Fyrsta hugsun mín var, hvort ekkert
væri að vjelinni. IJún virtist ganga vel
og reglulega. þegar jeg hafði fullviss-
að mig um það, varð mjer litið á vatns-
hæðarglösin á gufukötlunum, og þá
hrökk jeg við. Vatnið í öðra glasinu