Arkir - 01.02.1922, Blaðsíða 14

14
A R K I R
skemt okkur fyrir í kvöld. Og vertu
nú fljót að búa þig!“
Hún stóð kyr og starði fram undan
sjer. petta var hrein og bein fásinna!
Að ná í peninga á þennan hátt, aðeins
til að skemta sjer fyrir! þetta var
ólíkt Karli. Iíafði hún — var það virki-
lega hún, sem hafði knúð hann til
þess? Og hún iðraðist framkomu sinn-
ar. En hún sneri andlitinu frá honum,
svo hann sæi ekki tárin, sem voru í
augum hennar. Og þótt hún sneri baki
við honum, sá hún hann þó vel, þar
sem hann stóð með peningana í hend-
inni, peninga, sem mundi kosta hann
mikla sparsemi og sjálfsafneitun að
vinna inn aftur, en sem hann var reiðu-
búinn að kasta fyrir fætur hennar, til
þess að hún fengi skemt sjer eina
kvöldstund. Ellen hafði aldrei skamm-
ast sín eins mikið og á þessu augna-
bliki.
pá mundi hún alt í einu eftir brjef-
inu. Ifún leit upp,’og bros ljek um var-
ir hennar. Nei, enn ætlaði hún ekki að
segja honum frá því. Iiún skildi vel,
hve mikla baráttu það hafði kostað
hann að framkvæma þetta auðmýkjndi
áform. Svo mikið vald hafði hún þá
yfir honum. Svo mikið höfðu óskir
hennar að segja, að hann gerði það,
sem jafnvel sulturinn fengi hann ekki
til að gera.
þegar þau stundu síðar sátu í kaffi-
húsinu, með vín á borðinu, og hljóð-
færaslátt og glauminn í kring um sig,
var Ellen næstum því alveg búin að
gleyma brjefinu og arfinum. Iiún hugs-
aði aðeins um Karl, þar sem hann sat
á móti henni, í smoking-fötum, og
sýndist enn yngri og fallegri en nokkru
sinni áður. Ilún var upp með sjer af
honum. þau drukku hvort öðru til í
rauðvíni, og þegar þau klingdu glös-
unum, skildi hún, að sprengikúlan
hennar mundi ekki spxánga. Hún
var aðeins friðarboð frá henni. Ilún
vildi ekki fara frá honum — g a t
ekki farið.
þegar þau fóru heim úr leikhúsinu,
í'eyndi hún að segja honum, að hún
iðraðist eftir, hvað hún hefði sagt um
morguninn.
„Við skulum gleyma því“, sagði
hann. „Við skulum hvoi'ki hugsa um
gærdaginn, morgundaginn, nje það sem
skeði í morgun“.
„pú vilt víst helst, að það verði eng-
inn morgundagur?“
„Jeg rneina aðeins, að eg heí'i lofað
að ergja þig ekki“.
„það máttu gera — ef þú vilt. Bara
ef þú vilt gleyma því, sem jeg sagði
í morgun“.
„En þú kærir þig ekkert um mig,
Ellen. Jeg er einskisvirði í þínurn aug-
um“.
Bíllinn stöðvaðist. þau gengu þegj-
andi upp tröppurnar og inn í anddyrið.
„Ilvenær ætlar þú að fara frá rnjer,
Ellen?“ spurði hann, þegar þau voru
komin inn í borðstofuna.
„þegar þú sjálfur vilt, Karl?“ sagði
hún og lagði hendurnar um háls honurn.
Og svo sagði hún honum frá
bi’jefinu.