Arkir - 01.02.1922, Side 9

ARKIR
9
amanum, og í eitt skiftið, þegar skipið
fekk stóra öldu á hliðina, fjell hann
um koll. Árangurslaust reyndi hann
hvað eftir annað að rísa á fætur og
að lítilli stundu liðinni heyrði jeg að
hann var farinn að hrjóta.
Kraninn að katlinum var á skilrúm-
inu milli vjelarúmsins og eldstónna,
hjer um bil sex álnir þaðan sem jeg
lá. það var enginn hægðarleikur fyrir
mig, í því ástandi sem jeg var, að
komast þangað.
Mjer fanst höfuðið á mjer ætla að
springa, svo mikið hafði höggið verið,
um leið og jeg datt, og hafði jeg ákaf-
an verk í hægri handleggnum. ]>að
kom síðar í ljós, að hann var brotinn
fyrir ofan úlnliðinn.
Jeg leit á klukkuna. Jeg mátti eng-
an tíma missa, ef jeg ætti nógu
snemma að geta opnað fyrir vatnið.
Með miklum erfiðismunum byrjaði jeg
því að þoka mjer eftir gólfinu.
„Svarti Jack“ lá í vegi fyrir mjer,
og hversu ógjarnan sem jeg vildi, varð
jeg að komast yfir hann. Með viðbjóði
fann jeg daunillan andardrátt hans
leika um andlit mjer og tvisvar fann
jeg að hann þreif í mig. En hann var
meðvitundarlaus, og slepti hann mjer
aftur, svo að jeg komst yfir hann.
Loksins komst jeg að skilrúminu,
en þá var jeg orðinn svo sljór af kvöl-
unum og hálfkæfður af ginkeflinu, að
jeg misti meðvitundina.
Hversu lengi jeg lá þannig, veit jeg
ekki; að líkindum hafa það aðeins ver-
ið nokkrar mínútur, en mjer fanst það
óratími. Jeg fann kraftana þverra
meir og meir og hugsanimar voru eins
■)g í þoku. Mjer fanst eins og hrofr
urnar í negranum og reglubundinn
gangur vjelarinnar vera langt í burtu.
Gegnum þilfarsgluggana, sem voru
opnir, heyrði jeg eins og í draumi að
stýrimaðurinn kallaði til eins af mönn-
unum sem uppi voru. Jeg heyrði þá
tala saman og hlægja, og svo að lítilli
stundu liðinni fjarlægjast aftur.
Undarlegur sljóleiki og máttleysi
hafði gripið mig; jeg óskaði næstum
að sprengingin yrði sem fyrst, svo
að öllu væri lokið. En tilfinningin um
hina miklu ábyrgð, sem á mjer hvíldi,
fekk mig þó enn einu sinni til þess að
herða upp hugann.
Kraninn var hjer um bil tvær álnir
frá gólfinu. En hvernig átti jeg, bund-
inn á höndum og fótum, að geta opn-
að hann? Og þó varð það að gerast,
og það áður en langt um liði.
Jeg heyi’ði di’unurnar inni í katlin-
um, sem komu af hinum afskaplega
loftþrýstingi, sem orðinn var í pípun-
um, sem nú hlutu að vera orðnar gló-
andi. Á hverju augnabliki gat spreng-
ingin orðið. ]>á flaug alt í einu í gegn
um huga minn, hvort jeg mundi ekki
geta risið á fætur með því að þrýsta
bakinu upp að skilrúminu. Hugmynd
mín var sú, að láta mig svo detta of-
an á kranann og reyna á þann hátt að
opna hann.
Tvisvar sinnum reyndi jeg, en í
bæði skiftin árangurslaust. pað eina,
sem jeg hafði upp úr því, var það, að
rífa á mjer andlitið, og kvalirnar í
handleggnum urðu svo afskaplegar, að
mjer lá við yfirliði.
Drunurnar í katlinum urðu altaf