Arkir - 01.02.1922, Blaðsíða 12

12
A R K I R
um ekki notið lífsins fyr en við erum
orðin gömul og gráhærð, og kærum
okkur ekki um neinar skemtanir.
Hvaða ánægju hefir maður af að
spara, ef æskan glatast? Jeg vil lifa
meðan jeg er ung!“
,,Já, en þú veist að það er nauðsyn-
legt fyrir okkur að spara“.
„Fyrir okkur f á t æ k 1 i n g a n a. Já,
við skulum bara segja það eins og það
er“. Ellen var orðin grátklökk. „Jeg
hata að vera fátæk. Jeg hata þetta alt
saman. Agnes ætlar til Gilleleje ....“.
„Já, en hún er ekki gift, er það?“
„pú álítur að jeg eigi ekki betra
skilið, af því jeg er gift. það getur ver-
ið satt hjá þjer. En jeg hafði nú aldrei
hugsað mjer, að maður yrði að vera
án allrar skemtunar þótt maður gift-
ist, færi aldrei í leikhús, aldrei á kaffi-
hús, og ekki einu sinni í Bíó“.
„Ekki fer jeg neitt af þessu“, sagði
Karl.
„það er j afnleiðinlegt fyrir mig“,
sagði Ellen. „þegar jeg var í versl-
uninni —---------“.
Minningarnar frá gleðidögum henn-
ar urðu stöðugt fegurri. Hún var vön
að telja þær upp í hvert skifti sem
þeim varð sundurorða. pær voru bitr-
asta vopn hennar, og þær særðu hann
mjög. Hann varð afskaplega reiður.
það þarf ekki mikið til, að sá maður,
sem er kvalinn af efnalegum áhyggj-
um, missi j afnaðargeðið. Karl svaraði
aftur, og þau háðu einvígi með eitruð-
ustu örfum heimilislífsins, sem þau
köstuðu í höfuð hvors annars. Síðustu
orðin, sem Ellen sagði, áður en Karl
rauk út og skelti hurðinni á eftir sjer,
voru hótun um, að hún tæki dót sitt
saman og flytti heim til foreldra sinna.
Og að hún gæti fengið stöðu í verslun-
inni, sem hún var í áður en hún giftist,
ef hún kærði sig um.
Kyrðin í stofunni, sem kom á eftir
óveðrinu, vakti hana til umhugsunar.og
hún iðraðist orða sinna. Hún sá, að
hún hafði sagt meira en hún meinti,
sjerstaklega það, að fara í burtu. Hún
hafði sjeð það á því, hve Karli brá, að
hann hafði tekið orð hennar alvarlega.
þegar hánn kæmi heim, ætlaði hún að
segja honum, að hún---------nei, ekki
að hún iðraðist. það var alveg eins
honum að kenna, já, meira. Hún ætl-
aði að láta hann stíga fyrsta sporið, ef
hann þá óskaði sætta.
I-Iún vann sín vanalegu morkunverk.
Eftir því sem klukkan færðist nær
tólf, stóð hún oftar við og hlustaði.
En klukkan . varð tólf. Hún var
búin að bera á borðið. Klukkan varð
hálf eitt — eitt — og ekki kom Karl.
Nú, það var þá svona. Hann vildi hafa
stríð.
Hún varð ákveðin í að fara burtu.
Karl hafði nú sýnt, að hann kærði sig
ekkert um hana. Um þrjúleytið var
hún komin að þeirri íjiiðurstöðu, að
hún hataði hann. Hann hafði aðeins
elskað hana fyrstu mánuðina, meðan
hún var ný. Ilann yrði þeirri stund
fegnastur, er hún færi. Hann var lje-
legur og andstyggilegur — eins og all-
ir eiginmenn!
Henni var nautn að minnast allra
þeirra bitru og kröftugu orða, sem
hún hafði sagt við hann. Og henni
gramdist, hve oft hún hafði látið tæki-