Arkir - 01.02.1922, Blaðsíða 11

A R K I R
11
Ást og áhyggj u r
„Við höfum ekki efni á því“, sagði
Karl Martin. það stóð á sama hvað
það var, sem Ellen bað um, hvort það
voru silkisokkar, hattur eða hanskar,
þá var svarið altal' hið sama: Við höf-
um ekki efni á því!
Karl og Ellen kyntust fyrst á dans-
leik. þau dönsuðu saman um nóttina
og daginn eftir ferðuðust þau í bíl út
úr borginni. Henni leist vel á hann, en
það er ekki gott að segja, hvort það
var hann sjálfur eða peningabuddan
hans, sem henni fanst mest til koma.
það er nóg að geta þess, að þau gift-
ust, og þá fyrst uppgötvaði Ellen, að
peningabuddan var t ó m.
pegar Ellen hugsaði um það, hvern-
ig á því stóð, að hún var hjer húsmóð-
ir, í lítilli og ljelegri íbúð, með mjög
ófullkomnum húsgögnum, og án þess
að hafa stúlku sjer til hjálpar, þá varð
henni mjög gramt í geði. En þó varð
hún að játa með sjálfri sjer, að Karl
hafði aldrei grobbað af því, að hann
væri ríkur. það var einungis glæsi-
menska hans, fyrst þegar þau voru að
kynnast og eftir að þau trúlofuðust,
sem kom henni á þá skoðun.
Og nú voi’u þau búin að vera gift í
hjer um bil eitt ár. Hún hafði gifst
Karli sem hugsunarlaust barn, til þess
að verða húsfreyja og eignast sitt eig-
ið heimili.
Hún mintist með söknuði þeirra
góðu daga, er hún hafði átt áður en
hún g'iftist. Hún hafði ágæta stöðu í
einni af hinum stærstu vefnaðarvöru-
verslunum borgarinnar, og hafði góð
laun. Hún var altaf vel og smekklega
klædd og hafði verið miðdepillinn í
hópi góðra vina og vinstúlkna, sem
höfðu vilja og vit á að njóta þeirra
skemtana, sem lífið hafði að bjóða.
Dansleikar og leikhúsferðir höfðu verið
daglegt brauð hennar.
Nú var þ a ð um garð gengið, og
lífið var — að henni fanst — eins og
langur og leiðinlegur vegur skyldu og
sjálfsafneitunar, þar sem ekkert var
annað að gera en þramma beint áfram.
Og ef hún hugsaði sjer að beygja út
á einhverja litla hliðargötu, sem hugs-
anlegt var að leiddi til skemtunar og
ánægju, þá var Karl þar fyrir með sitt
stöðuga: „Við höfum ekki efni á því“.
Karl var tannlæknir, og hafði mjög
lítið að gera. Hann hafði nú í heilt ár
vonað, að vinnan ykist. En heimsókn-
irnar voru mjög sjaldgæfar, og hann
sjálfur og nýi tanntöku-stóllinn hans
höfðu náðuga daga.
„það er ekki neitt, sem jeg mundi
fremur óska“, sagði Karl afsakandi.
„Mánaðar sumarfrí úti á landi mundi
vera sem Paradís, en ..........“.
„Við höfum ekki efni á því!“
Hún stældi rödd hans svo snildai'-
lega, að honum brá.
„Já, en þetta er sannleikur, Ellen“.
„Já, víst er það sannleikur. Við get-