Árdís - 01.01.1958, Qupperneq 12

10
ÁRDÍ S
og óteljandi eru þau húsin, stór og smá, sem reist voru af fátækum
íslendingum þau fyrstu ár- Það var líka algengt á þeim árum að
unglingar fóru fótgangandi frá Nýja-íslandi til Winnipeg að leita
sér atvinnu til aðstoðar fátækum foreldrum.
Þegar ég hugsa um frumherjana, kemur mér til hugar sagan
eftir Bess Sreeter Aldrich: “A lantern in her hand.” Söguhetjan var
kona, frumherji, og hún táknar ljósbera. Islenzkir frumherjar voru
ljósberar í þessu landi og ljósið þeirra skein með skærum ljóma —
það heldur áfram að skína, þó þeir sem halda því á lofti séu máske
fjórði liður og íslenzka blóðið sé farið að þynnast. Alls staðar eru
frumherjar ljósberar, því þeir kveikja ljós sem örfar aðra til eftir-
dæmis og ber ávöxt hundraðfaldan. Þeirra fyrirmynd er bæði andleg
og líkamleg, því þau öfl verða að fylgjast að ef mannssálin á að
þroskast.
Út af þessum stofni, sem hingað flutti hefir myndast tré, sem
breytt hefir lim sitt „yfir lönd, yfir höf,“ og verndað og ávaxtað
hinar íslenzku erfiðir. Prestar, læknar, lögfræðingar, landkönnuðir,
bændur, verzlunarmenn, kennarar, verkfræðingar; og konur í sínu
sérstaka umhverfi: mæður, suamakonur, kennslukonur, verzlunar-
og sölukonur, hjúkrunarkonur og alls konar sérfræðingar á sviði
mannfélagsmála. Og söngfólkið okkar, sem ætið er boðið og búið
að skemmta á samkomum og í kirkjunni sem flokkur á sunnudögum,
túlkandi mál sönglistarinnar frá hjartanu Guði til dýrðar. í kirkj-
unni taka menn og konur saman höndum og starfa að málefni, sem
er þungamiðja alls lífs hér á jörðu. Og því starfi fylgir samvinna,
sem er dýrmæt og skapar samúð, kærleika og þroska meðal þeirra,
sem eiga sameiginlegt takmark. Guðs blessun fylgir þeim, sem
taka á sig hans ok, því „hans ok er indælt og hans byrði létt.“
Þær eru djúpar, rætur trésins, og fleiri kynslóðir hvíla nú í
grafreitum hér og þar 1 borg og byggð. Það er eignarréttur íslenzkra
frumherja í þessu landi, sem þeir hjálpuðu að byggja í von og
trausti Guðs föður, er hafði leyft sínu fyrirheiti að rætast. Reitur-
inn þar sem þeir hvíla, þreyttir eftir erfiði dagsins, og býlin, bæði
í borg og sveit, eru þeirra minnismerki. Þeir byggðu vel og trúlega
og fengu svo hvíld. Elliheimilin fjögur, stofnuð af íslendingum, eru
ávöxtur þeirrar trúar, sem er þungamiðja lífsins og framfylgir boð-
orðinu: „Elskið hver annan eins og ég hefi elskað yður.“