Morgunblaðið - 07.06.2009, Blaðsíða 43

Minningar 43
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 7. JÚNÍ 2009
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is
Vaktsími: 565 5892 & 896 8242 • Sólarhringsvakt
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
Kistur • Krossar • Sálmaskrár • Duftker • Blóm • Fáni • Gestabók • Erfidrykkja • Prestur
Kirkja • Legstaður • Tónlist • Tilkynningar í fjölmiðla • Landsbyggðarþjónusta • Líkflutningar
Suðurhlíð 35 Fossvogi • www.utforin.is
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 • Sólarhringsvakt
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Bryndís ValbjarnardóttirSverrir Einarsson
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Það sem hafa ber í huga varðandi andlát og útför
Hermann Jónasson Yvonne Tix
✝
Hjartfólgin eiginkona mín, móðir okkar og amma,
GEIRÞRÚÐUR KJARTANSDÓTTIR,
Hraunhólum 9,
Garðabæ,
lést á líknardeild Landspítala Landakoti fimmtu-
daginn 4. júní.
Útför hennar fer fram frá Vídalínskirkju mánudaginn
15. júní kl. 13.00.
Hreinn Jóhannsson,
Kjartan Hreinsson,
Guðrún Hreinsdóttir,
Sturla Jóhann Hreinsson
og barnabörn.
✝
Kæra systir okkar og mágkona,
EYRÚN OTTADÓTTIR,
lést á Sahlgrenska sjúkrahúsinu í Gautaborg
sunnudaginn 26. apríl.
Útförin fer fram frá Fossvogskapellu þriðjudaginn
9. júní kl. 15.00.
Guðríður Ottadóttir, Lúðvík Eiðsson,
Anna Ottadóttir, Hilmar Smith,
Auður Ottadóttir, Ágúst Bjarnason.
✝
Elskulegur sonur minn,
ÁRNI ÓSKARSSON,
Meiðavöllum,
Kelduhverfi,
lést á Sjúkrahúsi Akureyrar þriðjudaginn 2. júní.
Útför hans fer fram frá Garðskirkju föstudaginn
12. júní kl. 14.00.
Jarðsett verður að Skinnastað.
Guðrún Árnadóttir.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
KRISTJÁN ÁGÚST LÁRUSSON
frá Þingeyri,
Dýrafirði,
lést á Hrafnistu í Reykjavík mánudaginn 1. júní,
annan í hvítasunnu.
Útför hans fer fram frá Áskirkju þriðjudaginn 9. júní
kl. 13.00.
Ingunn Jónsdóttir,
Kristján Jón Ágústsson, Ástrún Jónsdóttir,
Jóhannes Jakob Ágústsson, Kristjana Ingvarsdóttir,
Guðrún Lára Ágústsdóttir, Njörður Marel Jónsson,
Ágúst Ágústsson, Björg Hemmert Eysteinsdóttir,
Arnbjörg Ágústsdóttir, Ólafur Kristján Ólafsson,
Jónas Ágústsson, Rannveig Hjaltadóttir,
Kristjana Ágústsdóttir, Guðmundur Hákon Jóhannsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Þökk sé þessu lífi
hve það var mér ör-
látt
af því hlaut ég augun
opna ég þau bæði
sé og sundurgreini
svart frá hinu hvíta
og efst í hæðum sé ég himin þakinn
stjörnum
í mannhafinu manninn sem ég elska.
Þökk sé þessu lífi
hve það var mér örlátt
heyrnina af því hlaut ég
heyri daga og nætur
engisprettur óma
eða fugla syngja
dyn í vélum, hundgá, hamarshögg og
regnið
og mjúka róminn mannsins sem ég
elska.
Þökk sé þessu lífi
hve það var mér örlátt
af því hlaut ég hljóðin
hlaut ég einnig stafróf
eignaðist ég orðin
um allt það sem ég hugsa
móðir, vinur, bróðir, eru ljós sem lýsir
þá grýttu braut er gengur sál þín eft-
ir.
(Violeta da Parra, þýð. Þór. Eld-
járn)
Þessar ljóðlínur eiga vel við Garð-
ar og Helgu mágkonu mína sem nú
situr eftir með sorg sína, en þó ekki
ein því ættbogi þeirra hjóna er stór,
breiður og fallegur, eins og regn-
boginn í allri sinni fegurstu mynd,
og þar finnur hún huggun í sorg-
inni.
Ljóðlínur Violetu da Parra, söng-
konunnar frábæru frá Chile, koma
mér alltaf í hug þegar ég fer í hug-
leiðslufasa um lífið og tilveruna.
Þökk sé þessu lífi hve það var mér
örlátt, þökk sé þessu lífi fyrir að
fæðast inn í þær aðstæður sem hafa
gefið mér þá fyllingu að eiga þá
tengingu við ástvini mína sem hefur
hjálpað mér að þroskast til að verða
betri manneskja.
Garðar bróðir minn, sem var elst-
ur okkar systkina, er þriðji í röð
bræðra okkar sem kveður þessa
jarðvist langt um aldur fram. Á
undan eru gengnir Ingvar, 1965, þá
tæplega átján ára gamall, og Guð-
mundur Þór, tæplega fimmtugur,
árið 2003.
Fjölskylda okkar Garðars flutti
úr Vesturbænum í Bústaðahverfið
og þar kviknaði ævintýri sem varð
bróður mínum mikið gæfuspor. Þar
fann Garðar æskuástina sína og
framtíðarmaka, hana Ólafíu Helgu
Stígsdóttur, glaðværa og káta
stelpu sem var síhlæjandi og yndi
var að hlusta á.
Öll hennar fjölskylda, bræður og
systur eru glaðvært fólk. Stígur og
Ingibjörg, foreldrar Helgu, voru yf-
ir sig ánægð með þennan unga
svein sem nú hafði stigið inn í stór-
fjölskylduna sem bjó á Hólmgarði
11.
Helga og Garðar undu lífi sínu vel
og varð fjölgun hjá þeim ör og hvert
barnið á fætur öðru kom í heiminn.
Er mér minnisstætt er móðir mín
hrópaði upp yfir sig: „Hún Helga er
ófrísk eina ferðina enn!“ Þetta voru
auðvitað gleðióp móður í eftirvænt-
ingunni yfir því að verða amma eina
ferðina enn. Börnin urðu á endanum
sjö, falleg og mannvænleg börn þá
og eru enn þann dag í dag. Og
barnabörnin eru samtals sextán.
Í veikindum sínum tók Garðar ör-
lögunum með reisn, það fann ég á
spjalli okkar er hann dvaldi á Land-
spítalanum sársjúkur af þeim veik-
indum er síðar urðu honum að ald-
urtila. Ég er ákaflega stoltur af því
æðruleysi sem bróðir minn sýndi.
Garðar Steinþórsson
✝ Garðar Stein-þórsson fæddist í
Reykjavík 24. október
1942. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 23. maí
síðastliðinn og fór út-
för hans fram frá
Keflavíkurkirkju 3.
júní.
Dauðinn er ekki end-
irinn, hann er upphaf-
ið, hann er sameining
alls þess sem mann-
legt er.
Helgu, börnum og
afkomendum öllum
vottum við Guðrún
samúð okkar á þess-
um erfiðu stundum.
Minningin lifir í af-
komendunum og end-
urskapa hið gamla.
Minningin um góðan
dreng, eiginmann,
bróður, mág, frænda,
föður, afa og langafa lifir.
Gunnar.
Hvernig getur maður kvatt jafn-
góðan vin og Garðar var mér og
mínum? Minningarnar um hann eru
svo sannarlega perlur sem ég hef í
hjarta mínu, þær eru yndislegar og
mun ég geyma þær um ómunatíð.
Garðar var yndislegur maður, al-
veg frá því ég kynntist honum fyrst
fyrir tæpum 30 árum. Hann var
mikið prúðmenni og einstaklega
hjartahlýr, alltaf til í að rétta hjálp-
arhönd ef þess var þurfi. Hann hafði
þann einstaka eiginleika að gefa sér
tíma fyrir fólkið sitt og vini, og tók
vel á móti öllum þeim er leituðu til
hans. Og ekki má gleyma Helgu
konu hans hvað þetta varðar, svo
samtaka voru þau hjónin; tóku
ávallt á móti vinum og vandamönn-
um með mikilli hlýju og voru sannir
vinir vina sinna. Þau eru yndisleg,
eins og börnin mín sögðu alltaf:
„Það er svo gaman þegar Garðar og
Helga koma, þau eru svo góð við
okkur.“ Við fjölskyldan vorum svo
sannarlega lánsöm að fá að ganga
lífsins veg með þessum einstaka
manni, sem var ekki bara ríkur af
kærleika og góðmennsku, heldur
einnig af stórri fjölskyldu sem sam-
anstendur af sjö börnum, þeirra
mökum og börnum. Einstakar perl-
ur eru þau öllsömul.
Takk kærlega Garðar minn fyrir
samfylgdina í öll þessi ár, og vittu
til að við hittumst aftur síðar á góð-
um stað. En þangað til mun ég
geyma minninguna um þig í hjarta
mér, líkt og einstakar perlur sem
aldrei gleymast.
Þín mágkona,
Ragnheiður Erlendsdóttir.
Elsku frændi minn Garðar Stein-
þórsson er horfinn af sjónarsviðinu.
Við kveðjustund er margs að minn-
ast. Við Garðar vorum systrabörn
og jafngömul, nánast upp á dag.
Frændgarðurinn var stór, og í þá
daga, þegar við vorum að alast upp,
voru mæðurnar heimavinnandi og
dagarnir vel skipulagðir hjá þeim.
Það voru bökunar- og þvottadagar,
– og þá voru nú ekki sjálfvirku
þvottavélarnar til að létta störfin.
Vöruúrval í búðum var ekki mikið
og efnahagur fólks almennt annar
en nú er. Lítið var til af vaðmáli, og
það þurfti að venda eldri flíkum og
sauma nýjar handa yngri börnun-
um. Allt var notað og nýtt til hins
ýtrasta. Það er ljúft að minnast
æskudaganna. Mikill samgangur
var milli frændfólks, – ég tala nú
ekki um öll afmælin, enda fjölskyld-
urnar stórar. Leiksvæði okkar
barnanna var stórt og spennandi,
svo sem Slippurinn, Örfirisey, sem
þá var talsvert öðruvísi en nú (og á
þessa staði fór maður án þess að
spyrja um leyfi), Skólavörðu- og
Grímsstaðaholtið, sem nú heitir
Skerjafjörður. Og svo var það allt
skrýtna og skemmtilega fólkið, sem
við ýmist hræddumst eða hlógum
að. Síðast en ekki síst er Nýlendu-
gatan minnisstæð, með herskara af
börnum í leik. Það var á þessum
æskuárum sem við Garðar bund-
umst þeim vináttuböndum sem
héldust alla tíð þótt samgangur milli
okkar fjölskyldna hafi minnkað.
Þarna ófst sá þráður kærleika sem
mér er svo mikils virði. Garðar var
lánsmaður í lífinu. Hitti Helgu sína
þegar þau voru ung að árum og
eignuðust þau sjö heilbrigð og góð
börn. Barnabörnin eru orðin fjórtán
og barnabarnabörnin eru þrjú. Með
samheldni, trausti og umhyggju
hefur þeim farnast vel og uppskera
virðingu og ást afkomenda sinna.
Getum við ekki fallist á að tilgangur
lífsins sé að lifa lífinu lifandi og taka
þátt í undrinu sem á sér stað?
Bergja á dýpstu uppsprettu lífsins,
þar sem er kærleikur og ást. Þetta
á við um sambúð þeirra Helgu og
Garðars. Ævi okkar er svo stutt, –
eins og dagurinn í gær þegar hann
er liðinn. Já rétt eins og næturvaka.
Allt hefur sinn tíma, – og tíminn er
naumt skammtaður. Við þurfum að
hafa það hugfast alla daga.
Það sem einkenndi Garðar,
frænda minn, var umfram allt hlýja,
umhyggja og virðing fyrir fólki.
Hann var sannarlega vinur vina
sinna. Það er gott að minnast míns
góða frænda, sem var mér svo ljúf-
ur og kær. Sorgin er sár en minn-
ingin gleður.
Garðar greindist með illvígasta
sjúkdóm samtímans í byrjun þessa
árs. Sú glíma var ekki til að sigrast
á. Megi heilagur friður og kærleikur
Guðs umvefja þig, kæri frændi, og
alla þá sem elska þig. Elsku Helga,
ég bið algóðan Guð að gefa þér og
öllum ástvinum ykkar styrk í sorg-
inni, og við Ólafur vottum ykkur
dýpstu samúð.
Margrét Þ. Thorlacius.
Elsku Helga, börn og aðrir að-
standendur. Það var mér sönn
ánægja að fá að kynnast Garðari,
hann var alltaf svo hress og glaður
og fannst mér alltaf svo gott að
koma í heimsókn því móttakan var
alltaf svo kær að mér fannst ég vera
komin heim. Heimsóknirnar voru
ekki eins margar og ég hefði viljað
en hugurinn var oftar þar og það
vissi Garðar.
Því miður tókst mér ekki að
kveðja hann og þykir mér það mjög
sárt, en ég ætla að láta þetta ljóð
vera kveðju frá mér til hans.
Hvíldu í friði kæri vinur og Guð
geymi þig.
Sár er kveðjustundin
samt hef ég þá trú
að við hittumst aftur
þá endar lífsins brú.
Ég vil gefa þér allt það aftur
sem áður gafstu mér
kærleikann, traustið og trúna
og tryggðina í hjarta þér.
Það skal fylgja þér ferðina löngu
uns finnumst við á ný
á sólbjörtum sumarlöndum
þar sjást ekki haust eða ský.
(Ragna Steinunn Eyjólfsdóttir)
Ég votta ykkur og ástvinum hans
öllum innilega samúð og bið Guð að
styrkja ykkur í þessari miklu sorg.
Kolbrún Diego og fjölsk.
Kær vinur og félagi er fallinn frá.
Ég kynntist Garðari í kringum
1988 þegar ég gekk í Kiwanisklúbb-
inn Hof í Garði, og höfum við verið
miklir vinir og félagar síðan. Garðar
var mikill og góður kiwanisfélagi og
hefur Kiwanishreyfingin misst góð-
an og tryggan félaga. Garðar var
forseti klúbbsins tvisvar sinnum,
1987-1988 og 1999-2000, einnig var
hann svæðisstjóri Ægissvæðis 1990-
1991.
Í okkar klúbbi hefur Garðar
gegnt öllum helstu embættum og
viljum við þakka honum fyrir vel
unnin störf.
Ekki óraði mig fyrir þessu í des-
ember sl., þegar Garðar lá veikur
heima og komst ekki til að ná í flug-
eldana fyrir okkur og í söluna þetta
árið. Vegna veikindanna komst
hann ekki á fundi frá áramótum. Í
janúar lenti hann á sjúkrahúsi í
fyrsta sinn. Garðar greindist með
krabbamein sem var ólæknandi og
lést hann 23. maí á Heilbrigðisstofn-
un Suðurnesja.
Við sendum innilegar samúðar-
kveðjur til Helgu, barna, tengda-
barna og annarra ástvina. Við sökn-
um góðs vinar og félaga.
Fyrir hönd Kiwanisfélaga í Hofi,
Magnús Eyjólfsson.