Nýtt kvennablað - 01.01.1946, Blaðsíða 10

8
NÝTT KVENNABLAÐ
verið, ef þau hefðu mátt ráða bæði, og allt hefði
farið vel, eins fyrir þvi.
En Grímur tók ástæðurnar eins og þær komu
fyrir, og gat ekki fundið annað en jafnvægi hjá
sér yfir þeim. Honum reyndist það stundum svo,
að það sem átti að verða, voru mennirnir hindr-
aðir í að etanda á móti.
Fám sólarhringum eftir að Grímur sleppti
fénu, losaði hann svefninn nótt eina, og heyrðist
vindgusa feykja snókornum um þekjuna. Hann
átaldi sjálfan sig fyrir þennan bamalega hugar-
burð, það var nær fyrir hann að sofa, en að
láta þessa misheyrn gera sig andvaka; þar með
snéri hann sé til veggjar og sofnaði rólegur aftur.
En Grímur hafði heyrt betur en hann hugði í
fyrstu, því um morguninn var komin svo þétt
snjódrífa, að ekki sá út úr bæjardyrunum.
Það leið fram að hádegi, án þess að nokkur á
Ytra-Hóli færi út fyrir hússins dyr. Húsbóndinn
gekk þögull og hugsandi um gólf. Kona hans var
áhyggjufull, hún þóttist geta sett sig inn í,
hvað bónda hennar bjó í huga. Það var ekki
glæsilegt að vita ærnar, — aðal bústofninn, —
úti í þessu vonzku veðri, dreifðar hingað og
þangað og komnar að burði.
Það rofaði aðeins til, og þá lagði Grímur strax
ráðin á. Vinnumaðurinn og Þórður áttu að
fara út í bithagann, til að vita hvort þeir fyndu
ekki eitthvað af fénu. Sjálfur ætlaði hann að
ganga i hólunum. Grímur vissi þó vel, að þýð-
ingarlítið var fyrir hann að fara einan í hólana,
þar sem hver grasbotninn var við annan; —
auðvitað myndi féð standa þar alltaf eftir á víxl,
það þekkti hann.
Húsbóndinn var óvenju lengi að koma sér af
stað, og húsfreyju var allur þessi dráttur og sila-
gangur alveg óskiljanlegur. Loks var hann ferð-
búinn, en ennþá dokaði hann við.
„Grimur, vantar þig eitthvað?“
„Ónei, ekki beinlínis, en ég veit, að það er
nærri til einskis fyrir mig að fara þetta. Það er
leitugt í hólunum, og ærnar renna þar sitt á
hvað, að leita að skjólinu.“
Húsfreyja þagði ögn við, en segir síðan: „Viltu
fá stúlkumar með þér?“
„Já, það ætti að duga.“
Hildur fór strax að búa sig, en Gunna var
seinni til. Hún kveið fyrir að fara þetta, og
sagði, að þær ynnu ekki annað með því, en vill-
ast og jafnvel verða úti. Hildur talaði í hana
kjarkinn, og herti á henni sem bezt hún gat.
Húsfreyja gat ekki neitað því, að Hildur var
altaf jafn viljug til hvers sem hún var beðin um,
og gerði það með Ijúfu geði, það var óneitan-
lega kostur fyrir sig.
Það var farið að hvessa, þegar þau lögðu af
stað. Það snjóaði stöðugt, og vindgusumar
þyrluðu upp lausamjöllinni. Snjórinn var býsna
mikill, en frostið var vægt.
Stúlkurnar gengu sitt til hvorrar handar við
Grím, sem sagði þeim nákvæmlega fyrir um það,
hvemig þær ættu að haga sér í smöluninni.
Þetta var í rauninni ekki mikil ganga, þó að
það væri ógjömingur fyrir einn mann að smala
þarna í svona veðri. Hann sagði þeim, að æmar
myndu taka beint í húsin, þegar þær hefðu kom-
ið þeim úr hólunum, og þá væri ekki annað fyrir
þær að gera, en fylgja þeim eftir.
Það reyndist rétt hjá Grími, að hólamir vom
óvenju erfiðir viðfangs þennan dag. Þau heyrðu
hóið hvort í öðru, þótt lítið væri hægt að sjá út
úr augunum fyrir fannkomu, hver hafði nóg
með sig og sinn f járhóp.
Þetta var meira veðrið, út í annað eins hafði
Gunna aldrei komið. Snjórinn barði svo framan
í hana, að hana sveið í augun. Hún barði sam-
an höndunum og hóaði, annað gat hún ekki,
hún sá sama og ekkert út úr augunum. Hún
reyndi að fylgja ánum eftir, annars var ekki
gott að segja, hvemig myndi fara.
Allt í einu stönsuðu æmar, hvemig sem
Gunna hóaði kom hún þeim ekki áfram. Ein-
hver kom á móti henni, það var auðvitað Grím-
ur, — nei, það var Þórður. Hann spurði Gunnu
einskis, en sagði henni að fara inn í syðsta húsið,
sem ennþá var tómt. — Guði sé lof, var hún þá
komin að húsunum.
Gunna fór ir i húsið og reyndi að dusta af
sér mesta snjóinn og laga sig ögn til, meðan
karlmennirnir voru að koma fénu fyrir í hin
húsin. Stormurinn hvein ámátlega á húsþekj-
unni. Það var ekkert tilhlökkunarefni að þurfa
að fara aftur út í þetta óláta veður, og því kom
Hildur sér ekki inn í fjárhúsið til hennar? Það
var skrítið af henni, að láta hana bíða hér eina
En þarna koma þau þá.
„Jæja, stúlkur, nú reynum við að brjótast
heim, þó að hann sé að versna.“
„Hvar er Hildur?“ kallaði Gunna.
„Hildur — emð þið ekki báðar þarna?“
„Var Hildur líka með ykkur?“ sagði Þórður.
„Það hefði ég betur vitað fyrr.“
Það varð ónotaleg þögn. Þórður stóð í dyr-