Nýtt kvennablað - 01.01.1946, Blaðsíða 11

NÝTT KVENNABLAÐ
t---------------------------:—
9
J/*tan
Komdu blessuð, Utla, Ijúfa
leiksystir frá æskudögum.
Þú ert ennþá trygg við teiginn,
týnir ekki gömlum högum.
Þarna enn við litla lækinn,
er líður hægt og kliðmjúkt niðar
finn ég þig, er sumarsólin
sígur heit og rjóð til viðar.
Hér er skjól og hér er friður,
hliðar upp við brjóstin vænu;
sem hún, þegar sveipað hefur,
sumarklæði yndisgrænu
Leggst ég niður, lifla systir,
Mt ég í þitt bláa auga,
hreint og skært, þitt höfuð krýnda
himindaggir bjartar lauga.
Við fegurð þína fegin uni
fyrr og nú, 6, blómið prúða,
yndisleg og æsku fögur
ertu % þínum litaskrúða.
Margt við saman yndi eigum,
élskum báðar hlýja, mjúka
bíæinn, sem að blítt þér vaggar,
og báða vanga finn ég strjúka.
Fastar þig við frjóvga moldu
fínar rætur stöðugt binda.
Svo er einnig ég við hana
eins og tengt með sterkum linda.
Okkur kyssir sama sólin,
sömu geislaveigum nærir.
Eins og jörðin, einnig himinn
okkur sína blessun færir.
Sumarið við siféllt þráðum,
sólskinsdaga, Ijúfar nætur.
Mun það von á meðan erum
móldarbörn og sólardætur.
Okkur skýlir mildja^ mjúka
móðurjarðar skautið rtka,
og himininn sem heiður hvélfist,
hann er okkar veröld líka.
Hjá þér nú við litía lækinn^
er líður hægt og kliðmjúkt niðar,
í sætri hvíld er sælt að dreyma,
þá sól er gengin rjóð tU viðar.
I.Þ.
unum og horfði út í dimman hriðarmökkinn,
ískaldur snjórinn gusaðist framan í hann.
„Við vorum öll, þegar við fórum úr hólunum,"
sagði Grímur, „ég heyrði þær hóa. Verið gæti
að hún hefði lent heim. Hvolpsanginn hún Fluga
var með henni, það má vera að hún hafi ratað,
þótt unggæðisleg sé."
Á þessa athugasemd Gríms féllust þau hin,
enda ógjörningur að hafazt nokkuð að, eins og
sakir stóðu, veðrið fór harnandi, svo auðsætt
var, að þau myndu alveg komast að því full-
keyptu við það eitt að ná heim.
„Mikið skrambi getur hann verið vondur,"
sagði Grímur, um leið og hann rak sig á bæjar-
vegginn.
Fyrsta spurningin, þegar þau komust inn fyrir
bæjardyrnar var, hvort Hildur væri komin heim.
Húsfreyja svaraði því neitandi. Hún spurði
einskis, því að henni var það þegar Ijóst, hvað
fyrir hafði komið.
Gunna færði sig snöktandi úr snjóbörðum
skjólfötunum. Grímur og vinnumaðurinn fóru
einnig úr utanyfir fötum sínum, en Þórður dust-
aði aðeins af sér mesta snjóinn, en hreyfði hvorki
legg né lið, til að draga af sér vosklæðin.
„Það er alveg til einskis, að reyna að fara út,
á meðan svona lætur," sagði Grímur, „en um
leið og eitthvað slotar, förum við auðvitað."
Grímur fékk ekkert svar, hann gat ekki einu
sinni merkt, hvort Þórður heyrði til hans.