Nýtt kvennablað - 01.01.1946, Qupperneq 11
NÝTT KVENNABLAÐ
9
JjilaH
Komdu blessuð, litla, Ijúfa
leiksystir frá œskudögum.
Þú ert ennþá trygg við teiginn,
týnir ekki gömilum högum.
Þarna enn við litla lækinn,
er líður hægt og kliðmjúkt niðar
finn ég þig, er sumarsólin
sígur heit og rjóð til viðar.
Hér er skjól og hér er friður,
hlíðar upp við brjóstin vænu;
sem hún, þegar sveipað hefur,
sumarklæði yndisgrænu
Leggst ég niður, litla systir,
lít ég í þitt biáa auga,
hreint og skært, þitt höfuð krýnda
himindaggir bjartar lauga.
Við fegurð þína fegin uni
fyrr og nú, ó, biómið prúða,
yndisieg og æsku fögur
ertu í þínum iitaskrúða.
Margt við saman yndi eigum,
eiskum báðar iilýja, mjúka
blæinn, sem að biítt þér vaggar,
og báða vanga finn ég strjúka.
Fastar þig við frjóvga moldu
fínar rætur stöðugt binda.
Svo er einnig ég við hana
eins og tengt með sterkum iinda.
Okkur kyssir sarna sólin,
sömu geisiaveigum nærir.
Eins og jörðin, einnig himinn
okkur sína biessun færir.
Sumarið við sífetlt þráðum,
sótskinsdaga, ijúfar nætur.
Mun það von á meðan enim
motdarbörn og sótardætur.
Okkur skýtir mitda, mjúka
móðurjarðar skautið ríka,
og himininn sem heiður hvetfist,
hann er okkar verötd iíka.
Hjá þér nú við litia iækinn,
er tíður hægt og ktiðmjúkt niðar,
í sætri hvíld er sæit að dreyma,
þá sól er gengin rjóð til viðar.
I. Þ.
unum og horfði út í dimman hríðarmökkinn,
ískaldur snjórinn gusaðist framan í hann.
„Við vorum öll, þegar við fórum úr hólunum,"
sagði Grímur, „ég heyrði þær hóa. Verið gæti
að hún hefði lent heim. Hvolpsanginn hún Fluga
var með henni, það má vera að hún hafi ratað,
þótt unggæðisleg sé.“
Á þessa athugasemd Gríms féllust þau hin,
enda ógjömingur að hafazt nokkuð að, eins og
sakir stóðu, veðrið fór harnandi, svo auðsætt
var, að þau myndu alveg komast að því full-
keyptu við það eitt að ná heim.
„Mikið skrambi getur hann verið vondur,"
sagði Grímur, um leið og hann rak sig á bæjar-
vegginn.
Fyrsta spumingin, þegar þau komust inn fyrir
bæjardyrnar var, hvort Hildur væri komin heim.
Húsfreyja svaraði því neitandi. Hún spurði
einskis, því að henni var það þegar ljóst, hvað
fyrir hafði komið.
Gunna færði sig snöktandi úr snjóbörðum
skjólfötunum. Grímur og vinnumaðurinn fóm
einnig úr utanyfir fötum sínum, en Þórður dust-
aði aðeins af sér mesta snjóinn, en hreyfði hvorki
legg né lið, til að draga af sér vosklæðin.
„Það er alveg til einskis, að reyna að fara út,
á meðan svona lætur,“ sagði Grímur, „en um
leið og eitthvað slotar, fömm við auðvitað.“
Grímur fékk ekkert svar, hann gat ekki einu
sinni merkt, hvort Þórður heyrði til hans.